Από την αρχή να διευκρινίσουμε ότι το εκλογικό σύστημα που έγιναν οι εκλογές δεν ήταν απλή αναλογική. Η ύπαρξη του κόφτη του 3% έδωσε στα κόμματα που μπήκαν στη βουλή το 16% των εδρών του κοινοβουλίου, δηλαδή 48 έδρες, που ανήκαν στους ψηφοφόρους των κομμάτων που δεν μπήκαν. Έτσι κατάφερε πχ η ΝΔ να φτάσει μια ανάσα από την αυτοδυναμία. Παρόλα αυτά το μίσος της ΝΔ, και όχι μόνο, κατά της απλής αναλογικής, ακόμα και αυτής της νόθας, ξεχείλιζε από τις οθόνες. Για άλλη μια φορά η ψήφος των πολιτών δεν είναι ισότιμη και η αστική δημοκρατία, και για πολλούς άλλους λόγους, μια κατ’ επίφαση δημοκρατία.
Η συμμετοχή στις εκλογές ανέβηκε λίγο, γεγονός που δείχνει ότι η στοχευμένη εκστρατεία είχε κάποια αποτελέσματα. Το γεγονός όμως ότι 4 στους 10 (λιγότεροι είναι αλλά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πόσοι) δεν προσήλθαν να ψηφίσουν έχει να κάνει με τη μεγάλη απαξίωση των εκλογών στη βάση κυρίως του «όλοι ίδιοι είναι» ή ότι δεν γίνεται τίποτα αλλά και των εμποδίων από την εργοδοσία ή την οικονομική ανέχεια να μετακινηθούν οι ψηφοφόροι από τον τόπο εργασίας στον τόπο άσκησης του εκλογικού δικαιώματος.
Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε, με σχεδόν 1% ανεβασμένο ποσοστό η ΝΔ, με 40,79%. Οι διθύραμβοι για τη νίκη της από τα κατεστημένα ΜΜΕ και αργυρώνητους δημοσιογράφους δύσκολα θα κοπάσουν. Αξιολογώντας το αποτέλεσμα επισημαίνουμε τους παρακάτω παράγοντες που συνέβαλλαν με τον τρόπο τους στη διαμόρφωση του. Είχε την πλήρη και απλόχερη στήριξη από το μεγάλο κεφάλαιο, από όλες τις οικογένειες που θεωρούν ιδιοκτησία τους τον τόπο μας. Ένα μεγάλο μέρος της κυβερνητικής θητείας και της παρεπόμενης αντιλαϊκής αντεργατικής πολιτικής της δεν αντιμετώπισε την ισχυρότερη αντιπολίτευση που βρίσκει μπροστά της η κάθε αστική κυβέρνηση, δηλαδή τους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, λόγω των περιορισμών της πανδημίας. Είχε τη συναίνεση της αστικής αντιπολίτευσης (ψήφισαν το νομοθετικό της έργο: ΠΑΣΟΚ ~70% ΣΥΡΙΖΑ~ 50%) σε όλα τα μεγάλα ζητήματα διαχείρισης όπως και σε όλες τις αποφάσεις στρατηγικής κατεύθυνσης (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, πόλεμος κλπ). Επειδή πανδημία, πληθωρισμός, ακρίβεια, ενέργεια, όλα δηλαδή τα μεγάλα προβλήματα που μάτωσαν τον κόσμο της εργασίας και για αντικειμενικούς λόγους αλλά κυρίως με τη συνδρομή των τανκς της ενημέρωσης και τη σύμπραξη της ψοφοδεούς αντιπολίτευσης, πέρασαν ως εισαγόμενα, που η κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα πέρα από τα διάφορα επιδόματα. Τα τελευταία έδρασαν ως άμεση εξαγορά ψήφου στα τμήματα εκείνα του εξαθλιωμένου, εξανδραποδισμένου τμήματος του πληθυσμού που έχει χάσει κάθε ελπίδα για το αύριο και αποδέχεται με ευγνωμοσύνη κάθε ελεημοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνοντας το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του πλήρωσε την ταύτιση του σε όλα τα στρατηγικά ζητήματα με τη ΝΔ, έφθασε να συζητάει τις τελευταίες μέρες μέχρι και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πλήρωσε την ψοφοδεή δήθεν αντιπολίτευση που «οξυνόταν» μόνο σε ζητήματα μακριά από το κοινωνικό πρόβλημα, υποχωρούσε και υποκλινόταν μπρος στην πίεση των πετσωμένων ΜΜΕ για την ύπαρξη φωνών αυτοσυντήρησης για την αντιπολιτευτική τακτική ως αισχρός πολακισμός. Το τραγικό ήταν ότι διαχεόταν με καθαρό τρόπο όλη αυτή η τακτική του στις μαζικές οργανώσεις, που είχε δυνάμεις, στις θέσεις και τη δράση τους. Η απουσία οποιαδήποτε προσδοκίας όχι μόνο σοβαρής ρήξης, που τον έκανε κυβέρνηση το 2015, αλλά και στα δευτερεύοντα από μέρους του στη συνέχεια, και μάλιστα από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γεγονός συγκρίσιμο με την αντιπολίτευση της Ένωσης Κέντρου του κ. Μαύρου το 1974-1977, έδρασε καταλυτικά και φυγόκεντρα για τους ψηφοφόρους του. Ένα μέρος, το πιο αγωνιστικό κινήθηκε προς τα αριστερά, κυρίως στο ΚΚΕ, ένα μέρος παραδοσιακά προς την πασοκική κοιτίδα του και ένα μέρος, αφού όλοι ίδιοι είναι, προς τη ΝΔ γιατί μπορεί να προσφέρει κάποια οφέλη από την επαφή με την κυβερνητική εξουσία.
Η όλη λογική της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ φέρει την προσωπική σφραγίδα του αρχηγού του. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο μοιραίος άνθρωπος για τις λαϊκές αντιμνημονιακές προσδοκίες το 2015, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική, θα είναι και ο νεκροθάφτης του πολιτικού εγχειρήματος που καβάλησε το κύμα των αντιμνημονιακών αγώνων ενός ολόκληρου λαού. Να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ αρχηγό στη νέα προεκλογική περίοδο είναι δύσκολο και ακόμη δυσκολότερο να αλλάξει πολιτική και κυρίως να πείσει για τη μεταμέλεια του τις λαϊκές μάζες. Προβλέπουμε ότι ο χώρος «θα πάει και όπου βγει» με την προσδοκία οι επόμενες εκλογές να μη διευρύνουν την ήττα.
Το ΜΕΡΑ 25 προσδοκώντας να καταλάβει τη θέση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως πραγματικές και όχι στα λόγια ρήξεις, συμπαρασύρθηκε από το κλίμα ανυποληψίας που εκπέμπει αυτός ο χώρος στις λαϊκές μάζες. Οι ριζοσπάστες αριστεροί που το ενίσχυσαν δεν κατάφεραν να του προσδώσουν τίποτα από τα οράματα τους πράγμα έτσι και αλλιώς δύσκολο σε ένα προσωποπαγές κόμμα.
Το ΠΑΣΟΚ που αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις του, κυρίως με μετάγγιση αίματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πέρα για πέρα αδύνατο με την πολιτική που πρεσβεύει να ξεφύγει από την κατάσταση συμπληρώματος ή να το πούμε αλλιώς, προσθήκη του απαραίτητου μαϊντανού σε ενδεχόμενη πολύχρωμη σαλάτα του πολιτικού παιχνιδιού, εάν και ποτέ προκύψει η ανάγκη.
Η άνοδος της Ελληνικής λύσης όπως και η άνοδος άλλων ακροδεξιών, θρησκόληπτων και εθνικιστικών σχηματισμών δείχνει να βαθαίνει και να ριζώνει το πνεύμα του ανορθολογισμού, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας στην ελληνική κοινωνία γεγονός που γεννά ειδικές δυσκολίες στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και χρειάζεται ειδική δουλειά για το ξεπέρασμα της επιρροής τους.
Το ΚΚΕ αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις του ξεφεύγοντας από τον φαύλο κύκλο της συμπίεσης του από το 2012 όταν έχασε τις μισές του δυνάμεις προς όφελος του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ και των σχετικών λαϊκών προσδοκιών. Ως ένα βαθμό η αύξηση του έχει να κάνει με την καλύτερη γείωση του με λαϊκά και εργατικά στρώματα και μερικούς αγώνες τους αλλά και από την υποστήριξη που δέχθηκε από αγωνιστές στα αριστερά του που δεν έβλεπαν άλλη εναλλακτική εκλογική διέξοδο. Η έλλειψη ενιαιομετωπικής επαναστατικής πολιτικής από μέρους του δεν θα διευκολύνει τους αναγκαίους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες. Περιορισμούς σε αυτούς βάζει και η αντίληψη του για το περιεχόμενο τους σήμερα, που πέρα από τα άμεσα «μικρά» όλα τα άλλα παραπέμπονται στο σοσιαλιστικό μέλλον για τη λύση τους. Το γεγονός αυτό δεν ευνοεί αγώνες μεγάλων ρήξεων και διαμόρφωσης αντίληψης στις εργατικές μάζες συνολικής κοινωνικής ανατροπής που να εδράζεται στους αγώνες και την πείρα τους.
Η υπόλοιπη, εκτός των τειχών, αριστερά με αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αναφορά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ(μλ), ΜΛ ΚΚΕ κλπ αν και ενισχύθηκε υπολείπεται πολύ και της επιρροής των στελεχών της στο μαζικό κίνημα και των προσδοκιών που οι πολιτικές επεξεργασίες της έχουν δημιουργήσει. Δεν είναι χωρίς σημασία, αντιθέτως, οι όποιες διασπάσεις έγιναν, η έλλειψη κουλτούρας εργατικής δημοκρατίας και διαλόγου, συντροφικού συναγωνισμού στα πλαίσια ενιαιομετωπικής επαναστατικής πολιτικής.
Τα 450 νομοθετικά μέτρα που έχει ψηφίσει η ΝΔ με σημαντική συμβολή της αστικής αντιπολίτευσης, τα 350 προαπαιτούμενα για τις εκταμιεύσεις του ταμείου ανάκαμψης που θα κληθεί να επιβάλει η επόμενη κυβέρνηση, οι τάσεις της υφιστάμενης οικονομικής κατάστασης, δημιουργούν ένα εφιαλτικό τοπίο για τις εργατικές και λαϊκές μάζες. Το μήνυμα των εκλογών όπως το μεταφράζουν οι κυρίαρχοι κύκλοι είναι για μια γενικευμένη επίθεση για να κερδίσουν το μέγιστο λόγω συγκυρίας. Η μόνη αντιπολίτευση με πρακτικό αντίκρισμα θα είναι οι αγώνες στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, στα σχολειά και τις γειτονιές.
Η μόνη αντιπολίτευση που θα έχει σημασία θα είναι αυτή. Αν γίνει κατανοητό από τις λαϊκές μάζες και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών θα επηρεαστεί αλλά και αυτή η ντροπή που φουσκώνει ως κυβερνητικό παγώνι θα ξεπλυθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Α.Κ.
ΠΗΓΗ: euforipediada.blogspot.com
