Γράφει ο Δημήτρης Κούλαλης*
Η συζήτηση για την επαναφορά των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας, άνοιξε και το μόνο «μπλε» σε χρώμα θα είναι το μείγμα πολιτικής από δω και πέρα.
Υψηλότερους μισθούς και χαμηλότερους φόρους υποσχέθηκε για την επόμενη τετραετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας τη Δευτέρα 29/5 σε συγκέντρωση της ΝΔ στο Περιστέρι. Και ναι, τώρα αρχίζει το καλό.
Εντάξει, κυβερνήτη εκλέξαμε και τώρα αυτός είναι έτοιμος να ποντάρει στην τσόχα το μέλλον της χώρας με «χρώμα». Μπλε.
Η συζήτηση γύρω από την επαναφορά των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας, άνοιξε λίγες στιγμές μετά τον πανωλεθρίαμβο της 21ης Μάη. Ωστόσο, όσα προβλέπονται από τα καλόπαιδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μόνο μπλε δεν είναι, τουλάχιστον ως προς τον νησιωτικό χαρακτήρα της χώρας μας. Μπλε θα είναι μόνο ως προς το μείγμα πολιτικής που θα ακολουθηθεί από δω και στο εξής.
«Δεν ξέρουμε ακόμη πού θα καταλήξει η μπίλια», μου λέει ο οικονομολόγος και δημοσιογράφος, Λεωνίδας Βατικιώτης. «Τώρα ξεκίνησαν οι συζητήσεις για τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες», συνεχίζει, αφού πρώτα τον ρώτησα γιατί άνοιξε αυτή η συζήτηση τώρα, μετά την πρώτη κάλπη.
Ποια συζήτηση; Τι, δεν ξέρετε τίποτα; Μην μου πείτε ότι ανήκετε σε εκείνο το 32% της δημοσκόπησης της Prorata που δήλωνε ικανοποιημένο από το κυβερνητικό έργο της ΝΔ και είχε ως κύρια πηγή ενημέρωσής του την τηλεόραση. Μπα, αποκλείεται. Για να είστε εδώ και να διαβάζετε αυτές τις αράδες μάλλον ανήκετε σε εκείνο το 15% των δυσαρεστημένων της ίδιας δημοσκόπησης (67%) που δεν ενημερώνεται από το τελεβιζιόνι.
Να το κάνουμε ταληράκια λοιπόν. Την εβδομάδα που ακολούθησε την Κυριακή των εκλογών, η Κομισιόν κάλεσε τα κράτη μέλη να αποσύρουν σταδιακά τα μέτρα στήριξης έναντι της ενεργειακής ακρίβειας. Ζήτησε ακόμη, προκειμένου να βοηθηθεί η ΕΚΤ έναντι του πληθωρισμού, να μην εξουδετερωθεί η υψηλή τιμή στα καύσιμα με άμεσες κρατικές παρεμβάσεις. Μόνο οι εξαθλιωμένοι θα δικαιούνται από δω και στο εξής να υποστηρίζονται από το κράτος και αυτοί όχι με οριζόντια μέτρα.
Εισήλθαμε δηλαδή και επίσημα στο τέλος της αναστολής των δημοσιονομικών κανόνων, όπως συνέβαινε την τελευταία τριετία. Μέχρι τις 31/12 του τρέχοντος έτους, η προτεσταντική ηθική του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα διαφεντεύει εκ νέου τις ζωές μας και ενώ το κόστος διαβίωσης έχει ήδη εκτοξευτεί, παράλληλα με τη μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.
Όπως εξηγεί ο κύριος Βατικιώτης: «Σε δύο, το πολύ τρεις μήνες, ο χορός των επιδομάτων τελειώνει. Μαζί με την επαναφορά στους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, είναι θέμα χρόνου ο λογαριασμός του ρεύματος, δηλαδή οι επιδοτήσεις στους αεριτζήδες ολιγάρχες της ενέργειας, να ξεπερνούν σε ύψος ακόμη και τους μισθούς».
Α, και μιας και είμαστε στα των μισθών, τσιμπάω μια ειδησούλα από τον Ριζοσπάστη στις 24/5/2023, στην οποία διαβάζω πως η Κομισιόν προβλέπει ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα γίνει το 2027. Ακόμα και αν ξεπαγώσουν οι τριετίες τότε, δηλαδή, δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ. Επομένως καμία αύξηση δεν θα γίνει λόγω προϋπηρεσίας στον κατώτατο πριν το 2029.
Πάντως, αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ την ανάγνωση, θα διαπιστώνετε ότι τα δύσκολα δεν είναι μόνο για εμάς. Έχει κι ο Μητσοτάκης να λύσει τις δικές του δύσκολες εξισώσεις. Θα μου πεις, συγκρίνεις την αγωνία μου να βγει ο μήνας με αυτή που νιώθει ο εθνικός ωτακουστής; Όχι, κατηγορηματικά.
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μη θέσω μερικά δεδομένα στον διάλογο για το μετά. Η χώρα θυμίζει στιγμές 2009, ισχυρίζεται ο κύριος Βατικιώτης, εξηγώντας σε πρόσφατο σημείωμά του πως:
Η οικονομία είναι χάλια, με αδιάψευστο μάρτυρα την απροθυμία των οίκων αξιολόγησης να δώσουν επί 4 χρόνια στην Ελλάδα την πολυαναμενόμενη επενδυτική βαθμίδα.
Η χώρα έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Στην ανεργία καταγράφουμε τη δεύτερη χειρότερη επίδοση με 11%.
Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αποτελεί ρεκόρ μετά το 2008.
Οι επενδύσεις υπολείπονται σημαντικά των αναγκαίων, ενώ το ΑΕΠ παραμένει ακόμα κάτω, από τα προ κρίσης επίπεδα.
Όλα αυτά ενώ η Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 24/05/2023 ανέφερε ότι η Ελλάδα «συγκαταλέγεται μεταξύ των κρατών μελών που μπορεί να αντιμετωπίζουν ή ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ανισορροπίες και για τα οποία απαιτείται εμπεριστατωμένη επισκόπηση».
Α, και για να μην το ξεχάσω, παρότι ζούμε στην εποχή των Αμερικανών επικοινωνιολόγων του πρωθυπουργικού επιτελείου και ως εκ τούτου η επικοινωνία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, μπορεί η συζήτηση γύρω από το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο να υποκαθιστά το σιδερόφρακτο και κοινά αποδεκτό πλαίσιο του Μάαστριχτ· όμως είναι σαφές ότι δεν αλλάζει η αναγκαιότητα για επίτευξη του ορίου 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα και 60% στο δημόσιο χρέος.
Για να καταλάβω τι σημαίνει αυτό, καταφεύγω και πάλι στον κ. Βατικιώτη, ο οποίος εξηγεί ότι η συμφωνία θα έχει διάρκεια 4 ετών και θα μπορεί να επιμηκυνθεί για 3 έτη ακόμη. Ας σημειωθεί όμως ότι οι χρηματοδοτήσεις εξαρτώνται από τη συμμόρφωση του κράτους-μέλους προς τους δημοσιονομικούς στόχους. Δεν το πιάσατε; Να το πούμε λοιπόν πιο απλά. Η Επιτροπή θα μπορεί σε περίπτωση που τα νούμερα αποκλίνουν από τα προβλεπόμενα να κόβει αδιακρίτως κονδύλια ακόμα και αν αυτά χρηματοδοτούν την εναπομείνασα κοινωνική πολιτική του κράτους-λάφυρο στα χέρια της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.
Όποιος θέλει ας δει τι συνέβη στην Ελλάδα μεταξύ 2009 και 2018 για να διαπιστώσει όπως επισημαίνει και ο κ. Βατικιώτης πως η «‘ιδιοκτησία’ των προγραμμάτων λιτότητας συνοδευόμενη από τη δυνατότητα εκβιασμού με τις χρηματοδοτήσεις αποτελεί την πιο άμεση και αποτελεσματική μέθοδο πειθαναγκασμού των κυβερνήσεων να πλειοδοτήσουν σε μέτρα λιτότητας και φτωχοποίησης της κοινωνίας».
Εν ολίγοις η Νέα Δημοκρατία κέρδισε. Πιθανότατα να βγει αυτοδύναμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρές οικονομικές προκλήσεις που θα δοκιμάσουν τη συνοχή της. Παράλληλα όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η μαχόμενη Αριστερά, εκείνη η Αριστερά που δεν κατέστειλε τις σημαίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών, θα υιοθετήσει τη λογική του «ώριμου φρούτου» και του θα «λογαριαστούμε μετά». Είναι αναγκαίο αυτή η Αριστερά να σηκώσει στους ώμους της σε συνθήκες ήττας έναν ολόκληρο λαό.
Θα το καταφέρει; Οψόμεθα.
*Δημήτρης Κούλαλης
Ο Δημήτρης Κούλαλης είναι εκπαιδευτικός-δημοσιογράφος. Σπούδασε την «τέχνη» τού σκέπτεσθαι στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Από πολύ νωρίς, όντας μαγεμένος από τις σειρήνες της δημοσιογραφίας, άρχισε να αρθρογραφεί. Τα πρώτα του βήματα στον χώρο τα έκανε στις τάξεις του ηλεκτρονικού περιοδικού Frapress.gr, ασχολούμενος, κυρίως, με το αντικείμενο της φιλοσοφίας. Στη συνέχεια, από την αρθρογραφική γωνιά του ηλεκτρονικού περιοδικού Ατέχνως, πέρασε στην ανάλυση και τον σχολιασμό των κοινωνικών και πολιτικών τεκταινομένων. Παρόμοια πορεία έχει χαράξει και ως συντάκτης στον Ημεροδρόμο. Άρθρα του επίσης έχουν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα των Συντακτών και το Νόστιμον Ήμαρ.
ΠΗΓΗ: kosmodromio.gr
