Νέες τεχνολογίες, νέοι τρόποι επικοινωνίας, ναρκισσισμός (όπως λέγεται σήμερα ο ατομικισμός), πλήρης έλεγχος των προσωπικών δεδομένων (data), διαμόρφωση όχι μόνο των αναγκών αλλά και των προσωπικών πεποιθήσεων, ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά και ο φόβος. Όλα εντάσσονται στη λογική του φόβου.
Ο φόβος έχει καταστεί η βάση της μεταπολιτικής: φόβος των χάκερ 114 ξένων χωρών που αχρηστεύουν την «τράπεζα θεμάτων», φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της ανεργίας, φόβος του λουκέτου, φόβος των φόρων, φόβος των παραβατικών νέων, των ομοφυλόφιλων, των αλλόφυλων, των αλλόθρησκων, φόβος του διαφορετικού, φόβος όλων για όλους.
Ο φόβος είναι πλέον βασικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής. Μία τρομοκρατική κοινωνία που τρομοκρατεί και τρομοκρατείται. Κοινωνίες «νοικοκυραίων κυρ-Παντελήδων». Το μίσος δημιουργεί χαρακτήρα και ταυτότητα. Αυτή είναι η κοινωνία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην εποχή της μετάβασης στη ρομποτική εποχή. Μια κοινωνία που οδηγείται σε νέους “εμφυλίους των κάτω”, σε έναν νέο ολοκληρωτισμό. Οι ΗΠΑ είναι το πιο πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα.
Η πολιτική πλέον δεν είναι παρά μία μετα-πολιτική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, αφού αποσκοπεί στη σύμπραξη όχι κριτικών πολιτών αλλά φοβισμένων ανθρώπων, τρομαγμένων ψηφοφόρων που χειραγωγούνται μέσω του φοβερού μηχανισμού των μέσων μαζικής προπαγάνδας.
«…Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (…) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό» μέσω της τηλεόρασης, έγραφε ο Νόρμαν Μέηλερ για τις ΗΠΑ! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται η μεταπολιτική του φόβου.
Μία πραγματικά δημοκρατική πολιτική απάντηση εστιάζει στην προαγωγή της γνώσης και της κριτικής σκέψης, στην κριτική συνείδηση και τη διαρκή επιλογή εναλλακτικών λύσεων, στην καταγραφή της θεωρίας μαζί με ό,τι αντιστέκεται, στην ενίσχυση της πεποίθησης για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μη καταπιεστικής ανθρώπινης κοινότητας, μιας κοινωνίας όχι των ανισοτήτων, όχι του ελέγχου, του φόβου και του μίσους, αλλά της αγωνιστικής αλληλεγγύης και της αγαπητικής συνύπαρξης. Όπου αγάπη δε θα σημαίνει κένωση από Εγώ, αλλά εκχώρηση χώρου για τον Άλλο και τους άλλους, δηλαδή μια νέα κουλτούρα του Εμείς. Μια αγάπη και συντροφικότητα που θα αναπτύσσεται από τους μικρούς διαπροσωπικούς πυρήνες μέχρι τις ευρύτερες κοινωνικές συλλογικότητες, εκεί όπου ο αγώνας για μία κοινωνία χωρίς αδικημένους και απόκληρους είναι κοινός, εκεί όπου ο παθολογικός ναρκισσισμός δεν έχει θέση, εκεί όπου βιώνεται η ασύγκριτη χαρά ενός κόσμου που ξέρει να μοιράζεται…
*Το σκίτσο μου το έστειλε ο φίλος Νίκος Πράντζος και με αφορμή έγραψα το σημείωμα αυτό
πηγή: artinews.gr
