Η κυβέρνηση που πανηγύριζε τη νίκη απέναντι στον κορονοϊό και διαφήμιζε τη χώρα ως «προορισμό ελεύθερο από CoViD-19», βλέπει τις απόλυτα προβλέψιμες συνέπειες των πράξεών της, και προσπαθεί να ρίξει όλο το βάρος των ευθυνών για αυτές στους πολίτες που «χαλάρωσαν», με τον προπαγανδιστικό μηχανισμό των ΜΜΕ να επιμένει πως «δεν φταίει ο τουρισμός».
Βέβαια όλη αυτή η εικόνα πάσχει από πολλά οξύμωρα και αλληλοσυγκρουόμενα σχήματα. Αν η χώρα ήταν ελεύθερη από τον ιό και τον είχε νικήσει, τότε η «χαλάρωση» των πολιτών δεν θα έπρεπε να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο. Αν ο τουρισμός δεν φταίει για την αύξηση των κρουσμάτων, τότε η χώρα δεν είχε «νικήσει» τον ιό. Αν η κυβέρνηση είχε αντιμετωπίσει σοβαρά την πανδημία, τότε οι πολίτες θα δυσκολεύονταν να «χαλαρώσουν», κ.ο.κ.
Τα κυβερνητικά αφηγήματα ευθύνης είναι διαχρονικά σχεδιασμένα για την απομακρύνουν από την εξουσία. Είτε πρόκειται για την οικονομική κρίση, για την οποία έφταιγε η αδιευκρίνιστη συλλογική ευθύνη του «μαζί τα φάγαμε», αλλά όχι ο τραπεζικός τζόγος, οι κυβερνητικές σπατάλες υπέρ ημετέρων και ντόπιων ή ξένων επιχειρήσεων, οι εξωχώριες φοροαποφυγές της ελίτ, κ.α.
Είτε για τη σημερινή όξυνση της πανδημίας, για την οποία δεν φταίνε οι ελλιπείς έλεγχοι κατά την είσοδο στη χώρα, οι υποκλίσεις σε εκβιασμούς διεθνών τουριστικών γραφείων, πλοιοκτητών και παπάδων, τα αυτοαναιρούμενα μέτρα, τα «Greek statistics» στα τεστ και τη γεωγραφική τους κατανομή, κ.α. Φταίει όμως μια εξίσου αδιευκρίνιστη έλλειψη «ατομικής ευθύνης», η οποία στην ουσία είναι η ίδια συλλογική του «μαζί τα φάγαμε».
«Ευθύνεστε ο καθένας ατομικά και όλοι συλλογικά για τα αυξημένα κρούσματα. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε», είναι το υπόρρητο μήνυμα που επαναλαμβάνεται πίσω από τις λέξεις των κυβερνητικών παραγόντων, των τίτλων και των σχολίων των φιλικών ΜΜΕ και δημοσιογράφων, ακόμα και τις νουθεσίες του Τσιόδρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υπόθεση με τα κρούσματα στον οίκο ευγηρίας στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου υποδείχτηκε ως «ένοχος» μέλος του προσωπικού, που είχε, λέει, συναντηθεί με κοντινό του πρόσωπο το οποίο είχε πάει σε «συναυλία» σε κάποιο μπιτς μπαρ της Χαλκιδικής.
Καμία κουβέντα όμως δεν έγινε για την έλλειψη πρωτοκόλλων στους οίκους ευγηρίας, που είναι πασίγνωστο ότι συγκέντρωσαν μεγάλα ποσοστά θανάτων από τον κορονοϊό σε άλλες χώρες. Ούτε για το γεγονός ότι επιτράπηκε στη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού να λειτουργήσει σχεδόν χωρίς μέτρα, προς τέρψιν των ελάχιστων τουριστών που θα έκαναν την επιλογή να ταξιδέψουν εν μέσω πανδημίας. Ούτε για την μεγάλη πιθανότητα να κολλούσε έτσι κι αλλιώς ο υπάλληλος τον ιό σε κάποιο από τα ελάχιστα και υπερπλήρη αστικά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης.
Στην πραγματικότητα, όση ατομική ευθύνη και να επιδείξει ο καθένας μας, αν η συνολική αντιμετώπιση της κρίσης από την πολιτεία είναι ανεύθυνη, τίποτα δεν μας εγγυάται την υγεία τη δική μας και των ανθρώπων μας.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοήσουμε την κοινωνική μας υποχρέωση για προσοχή και προστασία των γύρω μας. Σημαίνει όμως ότι οι ευθύνες για την «επιστροφή» του ιού έχουν ονοματεπώνυμα, και θα πρέπει να τις αναζητήσουμε σύντομα.
ΠΗΓΗ: Ανδρέας Κοσιάρης, info-war.gr
