Το 1987, η Θάτσερ ισχυρίστηκε ότι «η κοινωνία δεν υπάρχει». Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την έναρξη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που ενσαρκώνονταν από τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν, αυτή η δυσοίωνη προφητεία έγινε πραγματικότητα; Η φράση της Θάτσερ «η κοινωνία δεν υπάρχει» φώτιζε μια παγκόσμια διαδικασία που έτεινε στη μείωση του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων υπηρεσιών. Η βασική ιδέα ήταν ότι οι λαϊκές τάξεις δεν θα έπρεπε να περιμένουν τίποτα από το κράτος.
Αυτή ακριβώς η βασική ιδέα τροφοδοτεί τις φαεινές ιδέες και τα λόγια της υπουργού Παιδείας και της γενικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας Αναστασίας Γκίκα, όταν υποστηρίζουν ότι «οι μάσκες είναι ένα προσωπικό εργαλείο, ένα προσωπικό είδος», εισάγοντας την άποψη πως το τι χρειάζονται οι μαθητές στο σχολείο δεν είναι δουλειά του υπουργείου Παιδείας, αλλά προσωπική τους ευθύνη.
Λίγες εβδομάδες πριν, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κ. Κεραμέως σε ό,τι αφορά την Κοινωνιολογία καθορίστηκε από τη Θάτσερ. Για να μη γίνει καμιά αχρείαστη παρεξήγηση, να ξεκαθαρίσουμε ότι η πρώην πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας δεν ήταν καθηγήτρια Λατινικών. Ηταν όμως, όπως σωστά σημειώνει ο Πάσχος Λαζαρίδης, το συμβολικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού που αποτύπωσε με τον κυνικότερο δυνατό τρόπο την πολιτική που κυριάρχησε στο τέλος του 20ού αιώνα:
«Δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους». Αφού δεν υπάρχουν κοινωνίες, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα, τι μας χρειάζεται η Κοινωνιολογία; Αλλά τι να περιμένει κανείς από την υπουργό Παιδείας όταν ολόκληρος επικεφαλής της κυβέρνησης δηλώνει: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση».
Η ίδια βασική ιδέα τροφοδότησε την κατάργηση μαθημάτων (π.χ. σχέδιο γραμμικό και ελεύθερο) που είναι απαραίτητα για την εισαγωγή σε σχολές της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αλλά και τον εργασιακό θάνατο των εκπαιδευτικών με αναπηρία που με ένα τελευταίο νομοθέτημα η διέξοδος που τους δίνεται είναι ή να παραιτηθούν ή να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους.
Στη βάση αυτής της ιδεολογίας οι επιτελείς του υπουργείου Παιδείας συνεχίζουν απτόητοι να προκαλούν λίγες μέρες πριν από το άνοιγμα των σχολείων, περιορίζοντας τις γονικές άδειες στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς.
Σε εγκύκλιο με ημερομηνία 21/8/2020 ξεκαθαρίζεται ότι «εκπαιδευτικός ή μέλος Ε.Ε.Π.-Ε.Β.Π. που κατά την ημερομηνία διορισμού του/της έχει τέκνο άνω των δυο ετών, δεν δικαιούται άδεια ανατροφής». «[...] η διάρκεια της άδειας ανατροφής στην περίπτωση υπαλλήλου ο οποίος κατά τον χρόνο του διορισμού του έχει ήδη τέκνο ηλικίας κάτω των τεσσάρων (4) ετών ποσοτικώς περιορίζεται, και έχει τόση διάρκεια σε μήνες όση είναι το άθροισμα των ωρών του μειωμένου ωραρίου που θα ελάμβανε ο γονέας μέχρι τη συμπλήρωση των ετών διευκόλυνσης του μειωμένου ωραρίου του τέκνου του. Κατά συνέπεια, εκπαιδευτικός που κατά την ημερομηνία διορισμού του/της έχει τέκνο άνω των δυο ετών, δεν δικαιούται άδεια ανατροφής».
Μετά την ανησυχία που εμπνέει ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα για την ασφάλεια τόσο των μαθητών όσο και των εκπαιδευτικών, στο στόχαστρο του υπουργείου Παιδείας μπαίνουν και οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί. Το υπουργείο Παιδείας δεν αμελεί με κάθε τρόπο να δείχνει ότι «κοινωνία δεν υπάρχει», αλλά μόνο «ατομική ευθύνη». Και υπάρχει και συνέχεια: Με έκπληξη το διδακτικό προσωπικό του Γενικού Λυκείου Καράτουλα Πύργου Ηλείας διαπίστωσε πριν από λίγες μέρες ότι το τμήμα Θετικών σπουδών και Υγείας με δυο παιδιά και το τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών με επτά παιδιά δεν εγκρίθηκαν, με αποτέλεσμα οι μαθητές να αναγκαστούν να κάνουν διαδρομές έως και 66 χιλιόμετρα καθημερινά για να πάνε σε άλλο σχολείο
Ας μιλήσουμε λίγο για το συγκεκριμένο σχολείο. Από το 2008 και για 12 χρόνια, το συγκρότημα του Γυμνασίου και του Λυκείου Καράτουλα στεγάζεται σε λυόμενες αίθουσες, οι οποίες εδώ και καιρό έχουν ξεπεράσει τα όρια χρηστής λειτουργίας τους. Εν τούτοις, εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς στηρίζουν το σχολείο όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια, παρά τη στέρηση σε διδακτικούς χώρους (μικρότερες αίθουσες, απουσία αίθουσας εκδηλώσεων), σε διδακτικό και εποπτικό υλικό και αυτά σε συνθήκες ψύχους τον χειμώνα και ανυπόφορης ζέστης από τον Μάιο και μετά. Τα παιδιά προέρχονται από τα 16 χωριά του πρώην Δήμου Ωλένης, μιας αγροτοκτηνοτροφικής περιοχής.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου δηλώνουν ότι θεωρούν βαθιά αντιπαιδαγωγική πράξη την εκδίωξη 9 παιδιών από το σχολικό περιβάλλον τους (10-15 με τα αδέλφια τους). Οι λόγοι είναι πολλοί: Τα παιδιά θα αναγκαστούν να κάνουν διαδρομές ώς και 66 χιλιόμετρα καθημερινά για να πάνε στο σχολείο, τη χρονιά μάλιστα που θα πρέπει να είναι ήρεμα και προσηλωμένα στους στόχους τους.
Καταπατείται το συνταγματικό δικαίωμα των παιδιών να φοιτούν στα σχολεία της περιοχής τους, που έχουν χτιστεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Δημιουργείται ρεύμα απομάκρυνσης των παιδιών από το σχολείο από μικρότερες τάξεις ακόμα, αφού γονείς και μαθητές αντιλαμβάνονται ότι η πολιτεία δεν αφήνει τους μαθητές συγκεκριμένων ομάδων προσανατολισμού να ολοκληρώσουν το σχολείο.
ΠΗΓΗ: www.efsyn.gr/
