Κάθε φορά που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα, πέραν των άλλων υστερικών αντιδράσεων για το “10”το καλό ή την πτώση των βάσεων ή τον πληθωρισμό αριστούχων ή την εισαγωγή φοιτητών με επιδόσεις κάτω από τη βάση, ενεργοποιείται και μια άλλη σημαντική επικοινωνιακή διεργασία:τα φροντιστήρια διεκδικούν και διαφημίζουν τις επιτυχίες των υποψηφίων “τους” ως επιτυχίες των (βλ. φώτο). Τα δημόσια λύκειο δεν κάνουν κάτι ανάλογο. Απλώς, ανακοινώνουν τις επιδόσεις όλων των υποψήφιων.
Αντικειμενικά, είμαστε εκτεθειμένοι σε μια διαδικασία ιδεολογικής νομιμοποίησης ενός κυρίαρχου μύθου ότι δήθεν η επιτυχία είναι υπόθεση του ιδιωτικού φροντιστηρίου :Χωρίς φροντιστήριο δε γίνεται!Το φροντιστήριο,βέβαια, είναι κατ εξοχήν, μια επιλογή που έχει, λόγω δαπάνης, ταξικό πρόσημο. Μέσα σε αυτές τις διεργασίες αποσιωπάται ή απαξιώνεται η πολύχρονη συμβολή του δημόσιου υποχρεωτικοί σχολείου.Κι αυτό είναι το λαϊκό σχολείο, το σχολείο για όλους. Το φροντιστήριο δηλαδή οικειοποιείται /ιδιοποιείται την εκπαίδευση που έχει προηγηθεί για 9 (ή 12 χρόνια, μαζί με το λύκειο που έχει υποτιμηθεί ως προθάλαμος).
Έτσι,αποσύρεται από το προσκήνιο η προτεραιότητα του υποχρεωτικού σχολείου στην άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής (ενισχυτική /έγκαιρη αντισταθμιστική πολιτική παρέμβαση). Το αποτέλεσμα είναι να εδραιώνεται ιδεολογικά η λειτουργική αναγκαιότητα των φροντιστηρίων για την επιτυχία στις εξετάσεις. Τη στιγμή που τα φροντιστήρια έχουν προκύψει κυρίως ως αποτέλεσμα του κλειστού αριθμού εισακτέων και του μεγάλου ανταγωνισμού και της συνοδού ιδεολογίας του ατομικισμού. Η καθιέρωση “βάσης” έρχεται να ενισχύσει αυτούς τους μύθους και την αποθεωτική υποδοχή των φροντιστηρίων. Αν διαθέτατε τα χρήματα που καταβάλλονται ως δαπάνη για φροντιστήρια στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, που είναι το “σχολείο για όλους”, θα είχαμε μια άλλη δυνατότητα για έγκαιρη, προληπτική αντισταθμιστική εκπαιδευτική πολιτική. Διαθέτουμε τεράστιες δαπάνες σε λάθος βαθμίδα εκπαίδευσης για λάθος σκοπό,με αποτέλεσμα τα φροντιστήρια να “κλέβουν” την επιτυχία του δημοσίου σχολείου και των υποψηφίων. με πληρωμένη τη δαπάνη! Εδώ, έρχεται και ακουμπάει κάπως και η άλλη πρόταση για ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Στην εποχή μου, η κατάργηση των αλλεπάλληλων προαγωγικών και εισαγωγικών εξετάσεων από το δημοτικό, γυμνάσιο προς το λύκειο, προβαλλόταν ως κάτι το ουτοπικό αλλά κάποια στιγμή καθιερώθηκαν. Το μεγάλο ζήτημα και εκκρεμότητα σε αυτό έγκειται στο ότι το σύστημα περιορίστηκε σε πολιτικές ακώλυτης προαγωγής χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη της ουσιαστικής μόρφωσης όλων των παιδιών, για να τα αποκλείσει μπροστά στο λύκειο η το πανεπιστήμιο. Κι εδώ είναι που το “μάρμαρο” το πληρώνουν συστηματικά, κυρίως,παιδιά που προέρχονται από μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα…
Γιώργος Μαυρογιώργος
