Τους τα ευθυγραμμίσαμε όλα, τα δόντια, τις ώρες, τις μέρες, τη ζωή τους.
Να μην ξεφεύγει κανένα πεταχτό δοντάκι και αλλοιώνει την ευθυγραμμισμένη οδοντοχτοιχία, να μη λοξοδρομεί καμιά σκέψη και κινδυνέψει η ομοιομορφία. Στοιχισμένοι όλοι στην κορδέλα παραγωγής.
Δεν τους διηγηθήκαμε παραμύθια, τα είδαν ετοιμοπαράδοτα, παρκαρισμένα ώρες μπροστά σε μια οθόνη, για να μην έχει και η φαντασία καλπασμούς.
Δεν έπαιξαν σε αλάνες, μεγάλωσαν με ανυπόφορα αγρατζούνιστα τα γόνατα.
Τους χαρίσαμε καλοντυμένες ανορεκτικές και αλύγιστες μπάρμπι και ματατζήδες ρομποκοπ, για να αποδεχτούν νωρίς τη μικροαστική μιζέρια και την καταστολή.
Τα πεταχτά δοντάκια μπήκαν στα κάγκελα για ένα άψογο χαμόγελο, ελάχιστες φορές αυθόρμητο, τις περισσότερες αμήχανη γκριμάτσα στις συνεντεύξεις για δουλειά, στον καραβανά της θητείας, στο διευθυντή, στον προϊστάμενο. Πολλά χαμόγελα, λίγα χαμόγελα.
Η κάθε μέρα, σαν τον κυλιόμενο διάδρομο αποσκευών στα αεροδρόμια, φορτωμένη φροντιστήρια, ιδιαίτερα, φιγουρατζίδικες δραστηριότητες, άχρηστες ανερμάτιστες, ασύνδετες πληροφορίες, ανεξόφλητες επιταγές σε τράπεζα θεμάτων και σκληρό ανταγωνισμό.
Και τα χέρια, ιλιγγιωδώς απασχολημένα πάνω σε πληκτρολόγια, να μην ευκαιρούν να χαϊδέψουν, να χαϊδευτούν, να φυλλομετρήσουν το Γαλατικό χωριό και να μετρήσουν τις απώλειες της παιδικότητάς τους.
Τα παιδιά μας.
Και τώρα η αντίληψη της πανδημικής κοινωνιολογίας, περί ατομικής ευθύνης. Εσύ θα φταις αν αρρωστήσεις, αν διασωληνωθεί ο μπαμπάς αν πεθάνει η γιαγιά.
Στριμωγμένα, χωρίς διάλειμμα, χωρίς αέρα, χωρίς δασκάλους γιατί πέρα απ’ τους σχολάρχες, τους μιντιάρχες και τους κλινικάρχες, δεν περισσεύουν τάλαρα για τα αυτονόητα.
Μασκούλα, παγουρίνο προσευχή και καλή διαγωγή και πολύ σας πάει.
Πειθαρχημένος, νοικοκυραίος, κοσμιότατος, τα παραθετικά της κοινωνικής ανέλιξης.
Και κλάταραν. Κατέβασαν τους μοχλούς στην κορδέλα παραγωγής.
Ο εισαγγελέας, αμείλικτος και πρόθυμος. Κι εκείνος ο δικαστικός που δεν ανέχεται “κωλόπαιδα” κι έχει ανεχτεί όλο το συστημικό βοθρόλυμα που πνίγει τη χώρα.
Κι ο δημοσιοκάφρος στο ρόλο του, ξεχρεώνει τα οφειλόμενα.
Και η κυρία του κυρ Παντελή που, on air, ουρλιάζει “πουτανάκια”, έχει κι αυτή το δικό της ρόλο να διεκπεραιώσει. Τον πρόβαρε στα αντιπροσφυγικά πογκρόμ. Ταυτίστηκε. Δεν είναι πια ρόλος, είναι το πετσί της.
Είμαστε σ’ ένα θίασο προκαθορισμένων ρόλων. Υποβολείς στο έργο της συμμόρφωσης και της ανατροφής λοβοτομημένων ανθρώπων. Ο Καλαμπόκας είναι διευθυντής σε τράπεζα, παιδί μου, κοίτα να προκόψεις κι εσύ.
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο, δεν ξέρω αν κυνηγάνε τους αστούς, κυνηγάνε σίγουρα ένα όνειρο ή την κλεμμένη παιδική τους ηλικία. Αυτό που κάνει το χαμόγελο, χαμόγελο και την επιβίωση, ζωή.
Τα είπε καλύτερα η Κατερίνα Γώγου
Mη βλέπεις εμένα, μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα.…
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί.
Και θά ’ρθουνε κι άλλοι. Δεν ξέρω –μην περιμένεις από μένα πολλά–τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ’ όλα αυτά Μαρία.
