Μην κοροιδευόμαστε η χρυσή αυγή ήταν η πιο μαζική οργανωμένη εγκληματική συμμορία, μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τις πλάτες του κράτους. Χωρίς την ανοχή του κράτους που έβλεπε τα τάγματα εφόδου να περνούν, να κυνηγάνε μετανάστες, να σπάνε πάγκους μικροπωλητών, να απειλούν, χωρίς να θέλει να κάνει τίποτα. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη από υπόγειους μηχανισμούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, του κράτους. Ενός κράτους που απουσίαζε στα πογκρόμ της νύχτας, αλλά κυνήγησε τον εργάτη που κολλούσε αφίσα για την απεργία του σωματείου του, έλουζε με χημικά δεκάδες διαδηλώσεις και φυλάκισε τον Θεοφίλου και την Ηριάνα, χωρίς στοιχεία. Τα μαντρόσκυλα τα προστάτευε το κράτος, γιατί τα είχε ανάγκη. Έπρεπε να γαβγίζουν στο λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας, που σηκώθηκε στα χρόνια των μνημονίων. Αυτό το κράτος είχε διοίκηση. Πασοκική, Νεοδημοκρατική, συμμαχική και σε κάποια στιγμή «Αριστερή».
Η απόφαση
Τώρα πια έχουμε μια δικαστική απόφαση στο συλλογικό οπλοστάσιο. Μια νίκη, παρά τις ενστάσεις για τις ποινές, τον χρόνο εγκλεισμού κλπ.
Η νίκη αυτή οφείλεται στους χιλιάδες πολίτες που δεν ανέχτηκαν το φίδι δίπλα τους. Στους χιλιάδες ενεργούς συμπολίτες μας που βγήκαν στο δρόμο, διαδήλωσαν και δήλωσαν την απόφασή τους να τσακίσουν την λογική της βίας. Οφείλεται σε όλους αυτούς- λιγότερους- που συγκρούστηκαν στον δρόμο με τους φασίστες και την αστυνομία που πολλές φορές τους προστάτευε, ρίσκαραν την ζωή τους, έδωσαν πραγματικές μάχες. Οφείλεται στα εκατομμύρια που δεν μάσησαν από το ξέπλυμα που έκαναν στους δολοφόνους τα κανάλια, συγκεκριμένες εκπομπές και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι. Οφείλεται σε αυτόν τον «έναν» μέσα στο μετρό που μόνος του απέναντι σε δέκα αντιδρά όταν βλέπει τους δέκα να διώχνουν τον μετανάστη από το βαγόνι. Οφείλεται στους δικηγόρους της δίκης, που πέντε χρόνια έδωσαν την μητέρα των μαχών και ανέδειξαν χειροπιαστές αποδείξεις για τον εγκληματικό χαρακτήρα της συμμορίας. Οφείλεται στο αποφασιστικό βλέμμα και στην υψωμένη γροθιά της Μάγδας Φύσσα. Οφείλεται στις συνεπείς συνδικαλιστικές δυνάμεις που είναι πάντα παρόν στον αντιφασιστικό αγώνα, χωρίς ναι μεν αλλά. Οφείλεται σε πολιτικές δυνάμεις εντός και εκτός Βουλής που έχουν καθαρή στόχευση και μόνιμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τον φασισμό.
Η απόφαση αυτή είναι κόλαφος για δημοσιογράφους, διευθυντές καναλιών, ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης που από τις εκπομπές τους, κανάκεψαν το φίδι του φασισμού και υπέθαλψαν τους δολοφόνους, παρουσιάζοντας τους ως καλά παιδιά της διπλανής πόρτας, ξεπλένοντας εγκλήματα και ουσιαστικά νομιμοποιώντας τα μαχαίρια στα χέρια τους. Η απόφαση αυτή είναι κόλαφος για τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και προειδοποίηση, για το κανάκεμα από δω και πέρα, όχι μόνο των επίσημων φασιστικών απόψεων, αλλά των εκφασισμένων απόψεων. Του πατριώτη Έλληνα που ουρλιάζει να πνίξει την έγκυο γυναίκα στην Μυτιλήνη, του συλλόγου γονέων που δεν θέλει στο σχολείο του τα προσφυγάκια, του έξαλλου Ελληναρά, που μισεί ότι δεν μπορεί να καταλάβει. Είναι προειδοποίηση και ξεβράκωμα της απλοχεριάς και της προθυμίας που δείχνουν τα κανάλια σε φασίζουσες απόψεις, τις οποίες με εκπληκτική ευκολία τις προβάλουν γεμίζοντας με δηλητήριο την κοινωνία.
Η απόφαση αυτή είναι ξεβράκωμα για όλους αυτούς που τόσα χρόνια σώπαιναν, μπροστά στις δαγκωματιές του φιδιού. Και για αυτούς τους δημοσιολόγους και διακινητές της άποψης περί εξίσωσης φασισμού κομμουνισμού. Νηπιακή και πρόστυχη εξίσωση, ανόητων ηλιθίων η εντεταλμένη βρώμικη αποστολή.
Η απόφαση αυτή είναι κόλαφος και για τους όψιμους αντιφασίστες, που προσπαθούν να ξεπλυθούν μέσα στο αντιφασιστικό ποτάμι. Πρωθυπουργοί, πρώην πρωθυπουργοί, και λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς, που αναγκάζονται να φορέσουν τον μανδύα του αντιφασίστα μπροστά στο «τείχος της δημοκρατίας».
Τελειώσαμε;
Τελειώνει ο φασισμός με αυτή την απόφαση; ΟΧΙ
Ο Φασισμός τσακίζεται, στους δρόμους, στις πλατείες, στα γήπεδα, στις γειτονιές, στα σχολεία, όχι στα αστικά δικαστήρια.
Ο Φασισμός τσακίζεται, στην λέξη «αλλά». Στο μυαλό του γείτονα, του φίλου, του συγγενή, που δηλώνει στα λόγια ανεκτικός, άνετος με κάθε τι διαφορετικό όμως στην συνέχεια της πρότασης του βάζει το περίφημο «αλλά». Δεν είμαι φασίστας, «αλλά» να πάνε να ζήσουνε στον τόπο τους, δεν είμαι ρατσιστής «αλλά» δεν τους θέλω στην γειτονιά μου, δεν είμαι με τον Ρουπακιά, «αλλά» και ο Φύσσας προκαλούσε με τα τραγούδια του, «αλλά» ο Ζακ ήταν γκέι πρεζάκι. Όλα αυτά τα «αλλά», που όπλισαν και οπλίζουν εγκληματικά χέρια. Όλα αυτά τα «αλλά» που πίσω τους κρύβουν, ξύλο, πέτρες, μαχαίρια, κυνηγητά μέσα στην νύχτα, καψίματα και δολοφονίες.
Ο Φασισμός τελειωτικά, ιστορικά, ριζικά τελειώνει όταν τελειώσει και το υπόβαθρο πάνω στο οποίο γεννιέται. Και αυτό είναι το σύστημα της κραυγαλέας ανισότητας, των διαχωρισμών, των βομβαρδισμών, της εκμετάλλευσης, το σύστημα που μόνη αξία έχει, όχι τους πολλούς ανθρώπους και τις ανάγκες τους, αλλά το κέρδος για τους λίγους. Ο Καπιταλισμός. Τόσο «ξύλινο» μα τόσο απλό!
Αυτό το πλαίσιο, αυτό το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, αυτό είναι νοσηρό. Αυτό γεννάει φίδια με μαύρα αυγά. Αυτό στερεί βασικά αγαθά, μόρφωση, υγεία, δουλειά, πολιτισμό, στέγη, διακοπές, ελεύθερο χρόνο, αξιοπρεπή ζωή.
Αυτό τελειώνει τους ανθρώπους, όσο οι άνθρωποι δεν το τελειώνουν.
Ποτέ ξανά μια μάνα να μην χρειαστεί να αγκαλιάζει το πέτρινο μνημείο, αντί για τον γιό της.
ΠΗΓΗ: theprssproject.gr
