Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής

(ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΕΙΡΑΙΑ , ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΑΡΕΝ Πειραιά, Συνεργαζόμενοι)

Δίνουν τα πάντα στην εργοδοσία - Θέλουν τους εργαζόμενους σκυμμένους

Οικοδομούν την εργασιακή σκλαβιά

«Δεν θα επιτρέψουμε την πάλη των τάξεων», δήλωνε πριν από πολλά χρόνια ο υπουργός εργασίας Κ. Λάσκαρης, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς κατέθετε στη βουλή το εξαιρετικά αντεργατικό νομοσχέδιο 330/76, που περιόριζε μέχρι εξαφάνισης το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό.

Σήμερα, 44 χρόνια μετά, κι αφού η «τρισκατάρατη» πάλη των τάξεων ανέτρεψε το συγκεκριμένο νόμο, η κυβέρνηση της ΝΔ καταθέτει, με διαδικασίες εξπρές και εκμεταλλευόμενη ξεδιάντροπα τις «ευνοϊκές» συνθήκες της πανδημίας, ένα εργασιακό-συνδικαλιστικό τερατούργημα για να καταργήσει, όπως λέει, «παρωχημένες ρυθμίσεις του προηγούμενου αιώνα»!

Είχε βέβαια προηγηθεί η «εκσυγχρονιστική» επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, με το απεργοκτόνο 50%+1 ως προϋπόθεση για απεργία, με το «Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων» για τον… έλεγχο νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και την χρηματοδότηση της τρομοκρατίας (με την εισβολή του ΣΔΟΕ στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά), αλλά και η διατήρηση όλου του αντεργατικού μνημονιακού οπλοστασίου (ευελιξία, χαμηλοί μισθοί, μαύρη-απλήρωτη εργασία). Είχε προηγηθεί η αναβάθμιση της επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, με το λεγόμενο «αναπτυξιακό νομοσχέδιο» (ατομικές συμβάσης εργασίας, επέκταση της μερικής απασχόληση, απελευθέρωση απολύσεων κ.λπ.).

Η συγκυρία επομένως κρίθηκε κατάλληλη. Η «ευκαιρία» της πανδημίας, η «κανονικότητα» ενός (άτυπου και τυπικού) εργασιακού μεσαίωνα, ο απόλυτος ξεπεσμός των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (που ευθύνονται και για τον εκφυλισμό των σωματείων) έφερε την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που παραδίδει τους εργαζόμενους στο κεφάλαιο και θέτει τον συνδικαλισμό στο γύψο.

Στα εργασιακά προβλέπονται:

· Προσαρμογή του χρόνου εργασίας στις ανάγκες του εργοδότη (ή… «την ελευθερία του εργαζομένου να αποφασίζει τον επιπλέον χρόνο που επιθυμεί να εργαστεί» (!), σύμφωνα με την προκλητική προπαγάνδα της κυβέρνησης). Δηλαδή, 10-12ωρη απασχόληση, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, με αντίστοιχη μείωση εντός 6μήνου και με την εργοδοτική αυθαιρεσία να χτυπάει «κόκκινο».

· Διπλασιασμός των νόμιμων υπερωριών και επέκταση της εργασίας την Κυριακή.

· Διεύρυνση της τηλεργασίας και των ατομικών συμβάσεων. «Ψηφιακή κάρτα εργασίας» για τη διευθέτηση του ωραρίου χωρίς την ανάγκη επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση κ.λπ.

Είναι φανερό ότι το ωράρια λάστιχο στον ιδιωτικό τομέα θα πιέσει προς μια αντίστοιχη ελαστικοποίηση στο δημόσιο, μια πραγματικότητα που βιώνουμε ήδη, άλλωστε.

..και χρειάζεται προφανώς συνδικαλιστικός «γύψος»

· Το κράτος και η κυβέρνηση θα ρυθμίζουν στο εξής το πλαίσιο, τον τρόπο και τον χαρακτήρα των αντιδράσεων… εναντίων τους! Με την πλήρη καταγραφή των συνδικαλιστών, μελών και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με την υποχρεωτική εφαρμογή της ηλεκτρονικής, εξ αποστάσεως ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας και γενικών συνελεύσεων. Η μη παροχή όλων αυτών των «επιτευγμάτων της τεχνολογίας» (…προς διευκόλυνση των εργαζομένων, φυσικά!) από τα ίδια τα συνδικάτα θα επιφέρει ποινές και θα αποκλείει την προκήρυξη απεργίας και το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης.

· Απαγόρευση ανάρτησης αφισών σε εργασιακούς χώρους και ανάρτηση τους σε ειδική ιστοσελίδα της κυβέρνησης και των εργοδοτών! Σκέφτονται, δηλαδή, στα σοβαρά να ελέγχουν και να ανακοινώνουν οι ίδιοι, η κυβέρνηση και η εργοδοσία, τους εργατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες!

· Θεσμοθετείται η απεργοσπασία. Αν, τελικά, κάποια απεργία καταφέρει να διαπεράσει αυτό το «τείχος της δημοκρατίας», τότε προβλέπεται προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον 40% και διάφορες ποινές για άσκηση ψυχολογικής βίας και παρεμπόδιση απασχόλησης εργαζομένου. Απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και αν λάβουν χώρα όλα αυτά, η απεργία καθίσταται αυτομάτως παράνομη και όσοι μετέχουν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη.

Δεν θα μας «σώζουν» τα μεγάλα λόγια

«Να μην τολμήσει η κυβέρνηση να ψηφίσει…» και «δεν κάνουμε πίσω…»! Τέτοια θα ακουστούν πολλά, ενώ έχουν ήδη αποδεχτεί τον κρατικό έλεγχο στα σωματεία. Χρειάζεται να βρούμε τον δρόμο της συλλογικής αντίστασης και διεκδίκησης κόντρα στις υποταγμένες ηγεσίες. Να πάρουμε τις αναγκαίες πρωτοβουλίες συζήτησης, οργάνωσης και συντονισμού του αγώνα με πρωτοβάθμια σωματεία ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, με απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις που στόχο θα έχουν την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής, τη διεκδίκηση δικαιωμάτων στη δουλεία και τη ζωή.