Γιώργος Καββαδίας – Χρήστος Κάτσικας
Απίστευτα αντιπαιδαγωγικοί και άκρως υποκριτικοί είναι οι σχεδιασμοί του ΥΠΑΙΘ που αφορούν στις εξετάσεις και την αξιολόγηση στα Γυμνάσια και τα Λύκεια κατά την εφαρμογή της τηλε-«εκπαίδευσης».
Το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε νέα εγκύκλιο με την οποία περιγράφεται ο τρόπος αξιολόγησης των μαθητών που παρακολουθούν διαδικτυακά μαθήματα λόγω των έκτακτων μέτρων αντιμετώπισης του κορονοϊού σαν να διεξάγεται η εκπαιδευτική διαδικασία κανονικά αγνοώντας τις ιδιαιτερότητες και τις πολλαπλές σοβαρές αδυναμίες της τηλεκπαίδευσης και το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές, ειδικότερα οι μαθητές των ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων και των πιο απομακρυσμένων περιοχών της χώρας. Δεν εκπλήσσει η έλλειψη παιδαγωγικής ευαισθησίας και κατανόησης των ιδιαίτερων συνθηκών, αλλά αυτή η ισοπεδωτική αριστοκρατική, βαθύτατα ταξική και γραφειοκρατική αντιμετώπιση ακόμα και της αξιολόγησης των μαθητών ξεπερνά κάθε όριο.
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Διαβάζοντας την εγκύκλιο διαπιστώνει κανείς ότι οι καρεκλοκένταυροι του ΥΠΑΙΘ ζουν στον … πλανήτη του «άριστα» και δεν έχουν σχέση με την εκπαιδευτική πραγματικότητα.
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση χρησιμοποίησε την κρίση ως ευκαιρία, όπως ομολογούσε εξαρχής η υφυπουργός Παιδείας. Έτσι, αναιρεί και τις ίδιες τις τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών της (Γεραπετρίτης, Ζαχαράκη) ότι «η τηλε-εκπαίδευση χρησιμοποιείται μόνο για να διατηρείται η επαφή των μαθητών με το σχολείο», ότι «μέσω αυτής δεν μπορεί να προχωρήσει η ύλη και ως διδαχθείσα χαρακτηρίζεται μόνο η ύλη που έχει καλυφθεί δια ζώσης», ότι «είναι προαιρετική για μαθητές και εκπαιδευτικούς», ότι «αυξάνει τις ανισότητες στη μόρφωση και θίγει τα φτωχά παιδιά».
Όπως έχει επισημανθεί πολλές φορές από τους εκπαιδευτικούς φορείς το μέτρο της «Τηλε-εκπαίδευσης» καταργεί τις βασικές προϋποθέσεις της μάθησης ως ζωντανής διαδικασίας αφομοίωσης των εννοιών και ανάπτυξης των ικανοτήτων των παιδιών σε όλα τα διδασκόμενα αντικείμενα και επιστημονικά πεδία. Επιπλέον, η «τηλε-εκπαίδευση» συνιστά μέτρο βαθύτατα αντιπαιδαγωγικό, αφού ακυρώνει τη ζωντανή σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών και τη λειτουργία του διαλόγου στο φυσικό χώρο της μάθησης που το σχολείο. Παράλληλα, απονεκρώνει βασικές ψυχοκινητικές λειτουργίες, επικοινωνιακές ανάγκες, ενώ καταργεί τις πολύμορφες πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες που αναπτύσσουν ολόπλευρα την προσωπικότητα των παιδιών.
Για τους παραπάνω λόγους, τόσο η ΕΛΜΕ, όσο και η ΟΛΜΕ ζητούν την ασφαλή λειτουργία των σχολείων, με 15 μαθητές στο τμήμα, πρόσληψη του αναγκαίου αριθμού των εκπαιδευτικών και των καθαριστριών, με μαζικά test και συχνή απολύμανση των σχολείων, σε συνδυασμό με τη χρηματοδότηση και στελέχωση του ΕΣΥ.
Είναι λοιπόν εύλογο ότι στις συνθήκες της «Τηλε-εκπαίδευσης» παιδεία δεν παρέχεται, ενώ καταργούνται όλες οι προϋποθέσεις οποιασδήποτε ανάπτυξης των ικανοτήτων των παιδιών. Στη βάση αυτή, εκπαιδευτικοί φορείς κρίνουν ότι ΔΕΝ είναι ΔΥΝΑΤΗ οποιασδήποτε μορφής «αξιολόγηση» των μαθητών.
Οι εκπαιδευτικοί δικαιώνοντας τον παιδαγωγικό τους ρόλο και το καθήκον τους προς τους μαθητές που πλήττονται ανελέητα από αυτές τις πολιτικές, επωμίζονται κατά κύριο λόγο να αντισταθούν σε όλα αυτά που οι κυβερνώντες «διατάζουν». Οφείλουν να διεκδικήσουν εκτός των παγίων εκπαιδευτικών αιτημάτων άμεσα:
-Η ύλη δεν μπορεί να προχωρά μέσω τηλε-«εκπαίδευσης» και καμία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική.
-Η εξεταστέα ύλη πρέπει να μειωθεί δραστικά από τώρα.και να καταργηθεί η διαβόητη και κακόφημη τράπεζα θ(υ)μάτων.
-Άμεση κατάργηση του θεσμικού πλαισίου για τηλε-«εκπαίδευση» και κάμερες
-Ασφαλή σχολικά κτίρια και ανοιχτά σχολεία με μέτρα προστασίας από την πανδημία
