Νίκος Σπυρόπουλος
Όπως έχω ενημερωθεί (εξωθεσμικά δυστυχώς, αφού η σχετική εγκύκλιος έχει διαδοθεί στο διαδίκτυο αλλά δεν έχει αποσταλεί —μέχρι σήμερα 16/12— στο σχολείο μου) πρέπει, ασχέτως της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που διανύουμε τον τελευταίο μήνα τόσο εμείς όσο και τα παιδιά, να βαθμολογήσω υποχρεωτικά τους μαθητές της τάξης μου, τηρώντας “απαρεγκλίτως τις ισχύουσες διατάξεις”.
Επειδή όλοι γνωρίζουμε πως διανύουμε μία έκτακτη και δυσάρεστη κατάσταση εγκλεισμού, κατάσταση που όσοι ζούμε την καθημερινή επικοινωνία με παιδιά βλέπουμε πως τα επηρεάζει άσχημα, θα ήθελα να εκφράσω τον βαθύ προβληματισμό μου σχετικά με την βαθμολόγηση των περισσοτέρων από τους μαθητές μου.
Αυτός ο προβληματισμός μου δεν εστιάζεται αυτή την στιγμή στην αμφισβητούμενη παιδαγωγική χρησιμότητα της βαθμολογίας (ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς το κράτος δεν έχει αγγίξει).
Εστιάζεται στο γεγονός ότι θεωρώ πως κατά κάποιον τρόπο καλούμαι από το υπουργείο να παρατυπήσω, δίνοντας βαθμούς τριμήνου για μια εκπαιδευτική διαδικασία δύο μηνών (αφού “υποχρεώνομαι” να παραγνωρίσω πως τον έναν μήνα από τους τρεις η πλειοψηφία των μαθητών μου είχε προβληματική συμμετοχή, έως και ανύπαρκτη κάποιες φορές, στην εκπαιδευτική διαδικασία).
Ο καθένας γνωρίζει, μια που όλοι μας έχουμε υπάρξει μαθητές, πως ένας μήνας είναι αρκετά ικανό χρονικό διάστημα για να αλλάξει κάποιο παιδί προς το βέλτιστο (ή και το χείρον) την σχολική του επίδοση.
Η ποιότητα του εξ αποστάσεως μαθήματος που κάνω τον τελευταίο μήνα του τριμήνου, όμως, (σύγχρονο μέσω Webex και ασύγχρονο μέσω e-me) δεν μπόρεσε να φτάσει αυτήν του δια ζώσης, όσο κι αν από το υπουργείο δηλώνεται προς τα μέσα ενημέρωσης πως όλα “δουλεύουν ρολόι”, κι όσο κι αν προσπαθώ να εξισορροπήσω όσο μπορώ περισσότερο την απουσία της φυσικής διδασκαλίας, εργαζόμενος πάνω από 15 ώρες σε ημερήσια βάση.
Ο τεχνικός εξοπλισμός μου είναι αρκετά καλός (παρεμπιπτόντως ο προσωπικός μου, όχι του σχολείου μου, όπου οι υπολογιστές χρησιμοποιούν XP που δεν υποστηρίζει το Webex). Των περισσότερων μαθητών μου όμως είναι από μέτριος έως ακατάλληλος. Αυτό, σε συνδυασμό με τις αστείες ταχύτητες σύνδεσης στο διαδίκτυο που έχουμε οι περισσότεροι, καθιστά το καθημερινό ηλεκτρονικό μάθημα αφενός προβληματικό, αφετέρου (το βασικότερο) το μειώνει σε μια διαδικασία στην οποία συμμετέχει πλήρως και ικανοποιητικά η μειοψηφία των παιδιών μου.
Παρ’ όλο που κουβαλάω 30 χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη μου, νιώθω ανήμπορος να βαθμολογήσω:
• την Μαίρη και τον Κώστα που τα μικρόφωνά τους δεν λειτουργούν καλά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τους ακούσω τις περισσότερες φορές όταν ρωτάω κάτι στο μάθημα·
• την Αναστασία, τον Παναγιώτη, την Βαλεντίνα, την Αϊσά και τον Τζόσουα που τις περισσότερες φορές δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν μιλάνε, επειδή το Webex τους “πετάει έξω”·
• τον Μάνο, τον Γιάννη και την Δέσποινα που μπαινοβγαίνουν διαρκώς στην διάρκεια του μαθήματος, κυνηγώντας την ελπίδα μιας καλύτερης σύνδεσης·
• τον Εμμάνουελ που δεν έχει μπει καθόλου στα on-line μαθήματα παρ’ όλες τις οχλήσεις μου, και απ’ ό,τι νομίζω αυτό πρέπει να οφείλεται σε τεχνικές δυσκολίες.
Θα μπορούσα να βάλω σε όλα τα παιδιά 10 (κάτι που θα κάνω στο τέλος, αν οι συντονιστές εκπαιδευτικού έργου δεν μου δώσουν κάποια καλύτερη συμβουλή), για έναν απλό και ουσιαστικό λόγο: επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα αδικούσα κανένα παιδί βαθμολογώντας το αυθαίρετα, και όλοι οι μαθητές θα οδηγούνταν στο β΄ τρίμηνο από κοινή αφετηρία. Αυτό όμως θα ήταν κοροϊδία από μέρους μου απέναντι σε γονείς και παιδιά· κοροϊδία κατά την οποίαν εγώ θα κάνω ότι βάζω βαθμούς και το υπουργείο θα προσποιείται πως όλα δουλεύουν “απαρεγκλίτως”.
Θα μπορούσα να βαθμολογήσω “επιεικώς” (π.χ. 8 – 9 – 10). Αυτό θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη κοροϊδία, αφού οι μαθητές μου (ως παιδιά που είναι και δεν μπορούν να κατανοήσουν τους διάφορους παιδαγωγικούς προβληματισμούς του δασκάλου) θα εισέπρατταν, με τρομερή απογοήτευση ορισμένοι, και με όλο τους το δίκιο θα προσέθετα, πως αυτός που δίνει το μάξιμουμ της προσοχής του στο σχολείο παίρνει 10 και αυτός που δεν ασχολείται καθόλου παίρνει 8 (επίσης πολύ καλό βαθμό).
Επειδή, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω αδυνατώ να βαθμολογήσω τα 11 από τα 18 παιδάκια της τάξης μου,
και επειδή στόχος μου πάντα (άσχετα με το αν και πόσο τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής) ήταν να γίνω παιδαγωγός και όχι ένας γραφειοκράτης υπάλληλος, ο οποίος εφαρμόζει “απαρεγκλίτως τις ισχύουσες διατάξεις” ακόμη κι όταν εργάζεται κάτω από έκτακτες συνθήκες, και ο οποίος αδιαφορεί για την ψυχική κόπωση των μαθητών του και την απογοήτευση που παίρνουν πολλοί από αυτούς καθώς συνειδητοποιούν τις ανισότητες στην ψηφιακή εκπαίδευση,
Παρακαλώ πολύ τις αρμόδιες εποπτικές αρχές του υπουργείου να μου δώσουν σαφείς και συγκεκριμένες οδηγίες, σύμφωνες με τις παιδαγωγικές αρχές που εμείς υπηρετούμε και το υπουργείο (θα όφειλε να) δέχεται, για την βαθμολόγηση των ανωτέρω παιδιών, ώστε να προχωρήσω στην συγκεκριμένη άσκηση των διοικητικών καθηκόντων μου.
Με εκτίμηση
Νίκος Σπυρόπουλος
Υ.Γ. Συγχωρήστε με για την εκπρόθεσμη —έχει περάσει ήδη μια εβδομάδα από το τέλος του τριμήνου— υποβολή των προβληματισμών μου.
Είναι που περίμενα τις επίσημες οδηγίες του υπουργείου, και επειδή δεν έχω μάθει να ζω ως τηλεθεατής, το θεώρησα προσβλητικό για την αξιοπρέπεια μου να συντάξω μια επιστολή βασιζόμενος στην ενημέρωση από ιστοσελίδες αντί από κάποια εγκύκλιο από το υπουργείο, επίσημα, για ένα θέμα υπηρεσιακό.
*Για ευνόητους λόγους, τα ονόματα των παιδιών έχουν αλλάξει…
ΠΗΓΗ: e-lesxi.gr
