Γράφει  η Ανδριανή Στράνη, Εκπαιδευτικός.

Η Ευτυχία, άνθρωπος ευαίσθητος και ανάδοχος κάποιες φορές, με το πλησίασμα των γιορτών προετοίμαζε στη σκέψη της τα δώρα για τους αναδεκτούς. Στην ιδέα  ότι το πλησίασμα για τα φετινά Χριστούγεννα θα ήταν απαγορευμένο αισθάνθηκε ρίγος. Παιδάκια μικρά, ακόμη, τα βαφτιστήρια της έκαναν τηλεκπαίδευση, από ανάγκη λέει και κάτω απ` την πίεση μιας νέας τάξης πραγμάτων.

Ο Νόμος εκτάκτου ανάγκης αποφάσισε να μαθαίνουν εξ αποστάσεως. Ωστόσο, ο νόμος του Μέρφυ εξηγεί ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα  και όποια επιλογή  κάνεις κάτω από πίεση το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό . Η Ευτυχία μονολογούσε: ‘’ Ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει’’. Άραγε ο νόμος της τηλεκπαίδευσης ήταν μια αναγκαιότητα, ένα αναγκαίο κακό, μια μοιραία επιλογή που ακολουθούσε το νόμο του Μέρφυ;  Στο νου της Ευτυχίας στριφογύριζε ο νόμος του Μέρφυ: ‘’ Αν υπάρχουν δύο ή περισσότεροι τρόποι να γίνει κάτι και κάποιος από αυτούς οδηγεί στην καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτόν τον τρόπο’’.

Η Ευτυχία διερωτόταν αν ο νόμος της τηλεκπαίδευσης ήταν μια στρατηγική πρόληψης και αποφυγής των συνεπειών της πανδημίας, ένας μηχανισμός άμυνας ή σε τελευταία ανάλυση επιβεβαίωση του νόμου του Μέρφυ. Μήπως λοιπόν εκπαιδευτικοί και  μαθητές  οδηγήθηκαν αναγκαστικά  από την τάξη στην αταξία ; Η ά-τοπη λοξοδρόμηση ‘’δικαιολογήθηκε’’ με την εμφάνιση ενός άλυτου πάνδημου υγειο-νομικού προβλήματος και οδήγησε την παιδεία σε μια διαδικτυακή αποβάθρα (platforma) απογείωσης από την κανονικότητα.

Στ` αλήθεια, σκέφθηκε η Ευτυχία, το υπουργείο βιάστηκε  να αποδείξει ότι στη νέα κατάσταση λειτουργούν όλα κανονικά. Ωστόσο, η παρεκτροπή ήταν αυταπόδεικτη. Προβληματισμένη από την περιγραφή των γονέων για την επικρατούσα δυσχερή κατάσταση  στα μικρά  διαμερίσματα των  οικογενειών, μπήκε στον πειρασμό να τους ρωτήσει για τα δώρα που θα ήθελαν στις γιορτές  τα βαφτιστήρια της. Παρόλο που και εκείνοι καταλάβαιναν το αδιέξοδο του εγχειρήματος, βλέποντας τα παιδιά τους να έχουν σιγήσει, αποχαυνωμένα και καθισμένα με τις ώρες στο κινητό για το webex  της πολυεθνικής Cisco, διακριτικά ζητούσαν απ` τη νονά για χριστουγεννιάτικο δώρο, ένα τάμπλετ που θα διευκολύνει τις εικονικές συναντήσεις.

Μέχρι και η Γεωργία, μια όμορφη και πανέξυπνη γυφτοπούλα που είχε βαφτίσει, ζήτησε από τη νουνά τάμπλετ για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση που την άκουγε εδώ και καιρό. Η Ευτυχία όμως που γνώριζε καλά ότι η Γεωργία εδώ και τρία χρόνια είχε να πάει στο Δημοτικό και δεν μπορούσε ούτε το όνομά της να γράψει καλά καλά, αναρωτιόταν για το τι θα μπορούσε να της προσφέρει η εξ αποστάσεως...

Συγκρατημένη, έκανε διαδικτυακή βόλτα στα μαγαζιά για τα πινάκια της εποχής (tablets). Θα χάριζε στα παιδιά από ένα τάμπλετ με αντάλλαγμα τη χαρά που θα έβλεπε στα μάτια τους για την ‘’αυτονομία’’ της πρόσληψης της γνώσης, με τον τρόπο που άλλοι αποφάσισαν πριν από αυτά γι` αυτά;

Ζορίστηκε η Ευτυχία με τις σκέψεις της. Στο μεταξύ από τη στιγμή της αναζήτησης τάμπλετ στην αγορά του διαδικτύου δεχόταν απανωτές  διαφημίσεις για να την πείσουν ότι οι τιμές δεν ήταν απαγορευτικές. Ήταν όμως απαγορευτικές για τη συνείδησή της σε αντίθεση με το υπουργείο παιδείας που συμμετείχε ανταγωνιστικά στη διαφήμιση για την αναγκαιότητα του τάμπλετ. Το τελευταίο την τρόμαξε περισσότερο καθώς κανένας παιδοψυχολόγος και παιδαγωγός δεν συμφωνούσε με την ‘’κανονικότητα’’ της τηλεδιδασκαλίας. 

Άραγε πώς η ίδια θα αναλάμβανε τόσο μεγάλη ευθύνη για τη διαμόρφωση της τηλεκουλτούρας των παιδιών; Θα συμμετείχε στην επένδυση των αγορών να δρομολογήσουν με το tablet συμφέρουσα εγγραφή σε ‘’tabula rasa’’ ψυχές ; 

Το ερώτημα την βασάνιζε ακόμη περισσότερο καθώς η ‘’εξ αποστάσεως’’ είχε κατέβει μέχρι και τα νηπιαγωγεία. Οι  ‘’ειδικοί’’ επιστήμονες και τεχνοκράτες γνώριζαν καλά ότι οι ψυχές των νηπίων αποτελούσαν πράγματι tabula rasa για τα σχέδια της ρομποτικής η οποία ήταν ήδη η τελευταία λέξη της μόδας στη σύγχρονη εκπαίδευση. Οι προβλέψεις ήταν ανησυχητικές γι` αυτή τη λογική και την επιλογή του συρμού καθώς αρκετοί  γονείς και εκπαιδευτικοί έκλειναν τα αυτιά και τα μάτια στις επιστημονικές μελέτες των ειδικών και παρουσίαζαν τα μελλοντικά προβλήματα του νέου υπο-λογιστικού ανθρώπου που αχνά άρχιζε να διαφαίνεται…

Πάνω στη βιασύνη της για ένα click away και  ενδεχόμενη παραγγελία tablet έμαθε τα νέα. ‘’Ευτυχώς’’, την Ευτυχία  πρόλαβε η νονά Νίκη που μοίραζε voucher των 200 ευρώ για αγορά τάμπλετ σε μαθητές και φοιτητές… Δώστε τάμπλετ στο Λαό! Λες και αυτό ήταν το πρόβλημα της παιδείας. Ωστόσο, η νονά Νίκη της έδωσε την ευκαιρία και την ανακούφιση για να πάρει την τελική της απόφαση.

Ακόμα κι` αν ‘’έχανε’’ στο τέλος από τους ταμπλα-δώρους της τηλε-κπαίδευσης  θα την δικαίωνε η Αλήθεια για τη Ζωή και τη Γνώση.

Κάπως έτσι χτύπησε την πόρτα του βιβλιοπωλείου που μόλις είχε ανοίξει.

Θα αγόραζε όπως ο Σολωμός λέξεις και βιβλία για τα βαφτιστήρια.

Ανδριανή Στράνη

Εκπαιδευτικός