Η μακρύτερη διαδρομή μου λίγα μέτρα. H απόσταση  από το σπίτι ως τους κάδους των σκουπιδιών. Η νύχτα είναι απόκοσμη, μια ησυχία νεκρική, ακούγεται μόνο το  θρόισμα των φύλλων.  Τα υπολείμματα, τα περιτυλίγματα και τα ανεπιθύμητα των ανθρώπων σφιγμένα μέσα σε χρωματιστές πλαστικές σακούλες περιμένουν υπομονετικά το σκουπιδιάρικο. Η ανία της καραντίνα μας έκανε αναγκαστικά νοικοκύρηδες και βρήκαμε ευκαιρία να ξεσκαρτάρουμε τα σπίτια μας από τα περιττά. Παραδίπλα από τους κάδους, κι άλλα παλιά αντικείμενα αφημένα στο πεζοδρόμιο συνθέτουν ένα αλλόκοτο  σκηνικό. Κοντοστέκομαι και κοιτάζω δυο στρώματα, ένα διπλό και ένα μονό να αντιφέγγουν την ασπράδα τους στο  φως της λάμπας. Ένα παλιό ντουλάπι κουζίνας και πάνω του ένα μεταλλικό στραγγιστήρι πιάτων και ένα κουνιστό ζουζούνι με έξαλλες κεραίες που μου χαμογελάει πονηρά, λες και με προκαλεί να του δώσω κίνηση για  να αρχίζει να τραμπαλίζεται και  να συνεχίζει να ζει. Αποδελτιώνω την σύντομη βόλτα μου με αυτήν την εικόνα. Γιατί έτσι μοιάζει τώρα πια ο κόσμος μας. Ανέγγιχτος, ασάλευτος, ανήμπορος. Θυμίζει ένα παλιό παιδικό παιχνίδι που περιμένει  κάποιον να το σώσει από τη χωματερή, που εκλιπαρεί να βρεθεί ένα παιδί που θα το αρπάξει γελώντας από τις ξύλινες χειρολαβές  και θα ξεκινήσει πάλι το παλιό κούνια μπέλα.

Βάσω Χρυσοστομίδου