Εγώ θα περιμένω ν’ ανοίξουν τα παράθυρα ξανά όχι από λαχτάρα για μια χαραμάδα φως κι ένα λεπτό απομακρυσμένης επικοινωνίας, αλλά για να αεριστεί το σπίτι με ήλιο και φασαρία όσο εμείς θα λείπουμε εξερευνώντας τη ζωή. Θα περιμένω να γίνουν τα δωμάτια φωλιές ερώτων όχι επί τη ευκαιρία αλλά από επιλογή. Θα περιμένω να ζήσω τον αρρωστημένο εγκλεισμό του πάθους ενός νεογέννητου έρωτα που δε θέλει να ξεμυτίσει απ’ τα σεντόνια για να μην ξεκολλήσουν τα κορμιά. Θα περιμένω, κι ας μη γουστάρω την αναμονή, να ξαναδώ το βλέμμα σου αλλόκοσμο κάτω από το φως της μέρας. Θα περιμένω να το δω να με καρφώνει γεμάτο υπονοούμενα καθώς θα ξεχυνόμαστε στα παγκάκια, τα πεζοδρόμια και τα πεζούλια μ’ έναν παγωμένο καφέ στο χέρι χαζεύοντας θέες και το μέλλον μας. Αγκαλιά. Και καθώς θα λιώνουν τα παγάκια και θα κυλάνε οι σταγόνες από το πλαστικό ποτήρι στα δάχτυλά μου να μη σκέφτομαι πόσο βρόμικα και σκονισμένα είναι τα χέρια μου αλλά το πόσο λαχταράω να σε αγγίξω με αυτά παντού.
Θα περιμένω να χαϊδέψει η άνοιξη τα πρόσωπά μας με νοτιάδες, αρώματα, χρώματα κι ορέξεις. Να μας πάρει και να μας σηκώσει η καύλα μας έτσι που ο τόπος να μη μας χωράει αλλά παντού να νιώθουμε ευτυχισμένοι. Θα περιμένω οι λέξεις να ξαναβρούν το νόημά τους, να δραπετεύσουν από την επικαιρότητα, ν’ αποκτήσουν πάλι τη θέρμη του παλμού μέσα από νέα ερεθίσματα, μέσα από όσα η ενδοσκόπηση θα έχει αφήσει στις ψυχές μας. Θα περιμένω οι δυο τρεις φωνές από τον δρόμο που εντείνουν τη σιωπή να γίνουν πάλι δεκάδες, ενωμένες τούτη τη φορά, έτοιμες να ξεκουφάνουν τις εξουσίες.
Θα κάνω υπομονή στις επιβολές αν και μισώ και την υπομονή και τις επιβολές γιατί καταλαβαίνω ότι όταν υπομένεις και δέχεσαι λόγω αλληλεγγύης τα πρέπει αποκτούν άλλο χρώμα, άλλη χροιά κι άλλη διάσταση. Θα περιμένω να έρθει η μέρα που θα νοσήσουμε όλοι από ανίατο συναίσθημα. Θα περιμένω να μας δω βαριά ερωτευμένους και καθώς θα κυλάνε οι μέρες μ’ εμάς τρελούς, εύφλεκτους και χτυπημένους από θέληση δίχως αντίδοτο, θα ελπίζω όσα μαθήματα μας δίδαξε το παρελθόν να τα κάνουμε διέξοδο για το αύριο. Θα περιμένω να νιώσω τα πνευμόνια μου γεμάτα υπερένταση, την ανάσα μου κοφτή και γρήγορη όχι από κάποια καταραμένη ασθένεια αλλά από κάποια ευλογημένη δυνατή επιθυμία. Θα περιμένω να μας δω λίγο καλύτερους από πριν, να μάθω τι ξεσκαρτάρισε ο καθένας μας όσο δεν άντεχε πραγματικά τον εαυτό του στα ζόρια και τι κράτησε από εκείνα που μέχρι πρότινος δεν ήξερε καν πόσο σημαντικά του είναι.
Θα περιμένω να βγούμε στα μπαλκόνια να τραγουδήσουμε όχι από ανάγκη για διαφυγή και στήριξη αλλά επειδή πλέον δε θα βρίσκουμε κανέναν λόγο να μην το κάνουμε ακόμη κι αν μας πούνε οι άλλοι παλαβούς. Θα περιμένω ώσπου να έρθει η μέρα που δε θα μας νοιάζει αν θα μας πούνε τελικά παλαβούς γιατί παλαβοί είναι όσοι δεν παίρνουν τη ζωή ως δεδομένη. Θα περιμένω να δω τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να κοιτάζονται στα μάτια επιδιώκοντας να κολλήσουν ο ένας τον άλλον κατανόηση. Θα περιμένω τη ραγδαία μετάδοση του αλληλοσεβασμού, της παραδοχής, του μικροβίου της ανθρωπιάς στο οποίο αιώνες τώρα έχουμε πάθει ανοσία σαν να ξορκίζουμε την ευαλωτότητα της ύπαρξης με ξεδιαντροπιά. Θα περιμένω να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι πως ευάλωτος είναι ο καθένας μας όταν νιώθει άδειος και μόνος. Πως το μαζί δεν είναι υποτιμητική αλληλεξάρτηση αλλά απαραίτητη παράμετρος επιτυχίας μιας ομαδικής πορείας προς την επίτευξη ενός στόχου κοινού. Τη δημιουργική συνύπαρξη στο μεγαλύτερό μας σπίτι, τη Γη.
Από όσους μέχρι χτες δεν έβλεπαν τη ζωτική σημασία της συμβολής του καθενός μας μέσα από τη μεγαλειώδη μας διαφορετικότητα θα περιμένω επίσης μια στοιχειώδη αναθεώρηση. Θα περιμένω να αναθεωρήσουν το πώς αξιολογούν ανθρώπους, ιδιότητες, ειδικότητες και τσέπες. Θα περιμένω μια παραδοχή, πως μπροστά στον κίνδυνο του τέλους οι τσέπες ξηλώνονται, η φήμη ισοπεδώνεται, το κύρος εκμηδενίζεται κι όλοι γινόμαστε άνθρωποι μέσα σε μια φύση που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για λεφτά, ονόματα και καριέρες. Μέσα σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη τους πάντες εξίσου μα το παραδέχεται τελικά μόνο όταν νιώσει πως τους χρειάζεται ώστε να ξεφύγει από την όποια απειλή.
Θα περιμένω καρτερικά πότε θα έρθει η μέρα που θα ανταλλάζουμε χειραψίες χωρίς τα γάντια της συνήθειας από φόβο μήπως εκτεθούμε σε λίγη περισσότερη ειλικρίνεια. Θα περιμένω τη μέρα που τα στόματα θα ανοίγουν διάπλατα για να εκφράσουν με κάθε εκκωφαντικό τρόπο το πιο πελώριο “φτάνει” που θα έχει ποτέ ακουστεί απέναντι στην αδικία, την ανισότητα και τον καταναγκασμό. Θα περιμένω τα ίδια χείλη, αυτά που γεύτηκαν την τόλμη του ξεσπάσματος, να ανταλλάξουν στο τέλος της ημέρας φιλία κι όχι χαρακτηρισμούς, ταμπέλες, προσβολές και φοβικές απέχθειες. Θα περιμένω τα σταγονίδια της ύπαρξής μας να “μολύνουν” επιτέλους τον πλανήτη με ουτοπικές ιδέες κι όνειρα.
Θα περιμένω κι εσένα να γεμίσεις πεταλούδες τα σπλάχνα μου για ν’ αρχίσει πάλι να σπαρταράει ο πόθος μέσα μου για όλα όσα προσπαθούν να μας κάνουν κάποιοι να ξεχάσουμε. Όσο μένουμε κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους που άλλοτε θα ήταν τα ζεστά μας καταφύγια τόσο πιο αντιμέτωποι νιώθουμε με τον μεγαλύτερό μας φόβο. Τον εαυτό μας. Θα περιμένω τη μέρα που αυτός θα γίνει επιτέλους ο πιο ειλικρινής υποστηρικτής της αλήθειας μας. Θα περιμένω το τέλος του πραγματικού μας εγκλεισμού. Εκείνον της ψυχής μας.
ΠΗΓΗ: Έλλη Πράντζου, 3pointmagazine.gr
/
