Το τσουνάμι των καταγγελιών για κάθε είδους κακοποιήσεις που έχουν υποστεί οι καταγγέλλοντες σηκώνει πολλή σκόνη, η οποία μας εμποδίζει ίσως να δούμε τα αυτονόητα.

Ας προσπαθήσουμε να μην τα ξεχνούμε:
Πρώτον: Κάποιες πράξεις παραγράφονται από τη Δικαιοσύνη. Αυτή η παραγραφή ωστόσο δεν αφορά τον ψυχικό κόσμο του θύματος της κακοποίησης, το οποίο μπορεί να βασανίζεται και να κουβαλά μέσα του «αιωνίως» τις συνέπειες της βίας που υπέστη. Είναι λοιπόν απόλυτο δικαίωμα του θύματος να αντιδράσει όποια στιγμή αποκτήσει τη δύναμη να το πράξει.

Δεύτερον: Η σεξουαλική κακοποίηση (που δεν αφορά αμοιβαία αποδεκτές σαδομαζοχιστικές πρακτικές) δεν είναι προφανώς συναινετική πράξη μεταξύ ενηλίκων. Είναι ποινικά κολάσιμη πράξη, η οποία, ακόμη και αν η Δικαιοσύνη τη θεωρήσει παραγεγραμμένη, στιγματίζει ανεξίτηλα τη ζωή του θύματος, το οποίο, όπως είπαμε, διατηρεί το δικαίωμα να αντιδράσει σε όποιον χρόνο βρει τη δύναμη και το επιλέξει.
Τρίτον: Η ομοφυλοφιλία, προφανώς, δεν είναι αδίκημα. Θα συμφωνήσουμε ότι οι ενήλικοι έχουν το δικαίωμα να ικανοποιούνται συναινετικά με όποιον τρόπο επιθυμούν. Αδίκημα, ωστόσο, βαρύ και επαχθές είναι η παιδοφιλία, είτε ομόφυλη είτε ετερόφυλη. Τα παιδιά - θύματα κάνουν το έγκλημα της σεξουαλικής κακοποίησης ειδεχθές, κάτι το οποίο λαμβάνει υπόψη και η αντιμετώπιση των θυτών από τη Δικαιοσύνη.

Τέταρτον: Η εκμετάλλευση θέσεων εξουσίας για την ικανοποίηση απωθημένων ή την πλήρωση ενός τεράστιου «ψυχικού κενού» είναι μια πραγματικότητα η οποία εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας καθημερινά σε διάφορους βαθμούς συχνότητας και έντασης. Κοιτώντας προσεκτικά στον κοινωνικό - επαγγελματικό περίγυρο ο καθένας θα διακρίνει θύτες και θύματα, πολλές μάλιστα φορές, τις περισσότερες ίσως, σε εναλλαγές ρόλων.
Πέμπτον: Σε κάθε ιεραρχημένη κοινωνία η βία ενυπάρχει ως συστατικό της γνώρισμα και οι κακοποιητικές συμπεριφορές εν τέλει εμφανίζονται ως φυσικό επακόλουθο. Είναι, έχουμε την εντύπωση, ελάχιστοι οι «τυχεροί» άνθρωποι που δεν έχουν υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση ή βία στη ζωή τους.

Έκτον: Οι κακοποιητικές συμπεριφορές – εκτός από την παραπομπή στη Δικαιοσύνη – μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο νικώντας τον φόβο που προκαλεί ο θύτης στο θύμα. Υπ’ αυτήν την έννοια οι καταγγελίες των τελευταίων ημερών μπορούν να συμβάλουν στο ξεπέρασμα του φόβου, αρκεί όλοι να αποκτήσουμε μια σαφή αντίληψη για το πότε είμαστε τα θύματα και, πολύ περισσότερο, για το πότε ίσως γινόμαστε θύτες...

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ