Από την άλλη οι αιωνίως ψύχραιμοι. Ίσες αποστάσεις, όχι στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τα γνωστά και άντε πάλι. Μόλις το οικοδόμημα στηθεί, σίγουροι και ευφυείς σου κλείνουν το μάτι: τα λέγαμε εμείς….

Αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι πιο βαθιά νυχτωμένοι. Δεν έχουν, δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με αυτό που λέμε κίνημα – δεν ξέρουν τι σημαίνει κατεβαίνω στο δρόμο και διεκδικώ, αγωνίζομαι για κάτι – τίποτα. Παραφιλολογία, ακαδημαϊκός σνομπισμός, χιλιοψαγμένοι αποψάκηδες αλλά το παίζουν υποψιασμένοι. Γι’ αυτό σου λένε: ίσες αποστάσεις.

Όποιος έχει κάποια σχέση με το άθλημα γνωρίζει: κάποιες φορές οι περιστάσεις είναι ιδιαίτερες, συσσωρεύουν οργή και όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις – μαζικότητα, χώρος, αποφασιστικότητα απέναντι σε διάθεση βίαιης καταστολής… - ο κόσμος που δέχεται τη βία αντιδρά - όχι μόνο παθητικά αλλά και ενεργητικά. Η σύγκρουση γίνεται, που λέει κι ο ποιητής (ο φίλος μου ο ΜΙχάλης, πάλι). Παραδείγματα πάμπολλα.

Μερικά μόνο: 1991 - η βία ενός ολέθριου νόμου, με νεκρό καθηγητή από τραμπούκους. 1999 - επίσκεψη προέδρου των ΗΠΑ που ζητούσε λαγούς με πετραχήλια μετά μάλιστα μετά από επίθεση στα Βαλκάνια. 1980 απαγορευμένη πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, 2010 – 12 το μνημονιακό όργιο καταστολής ... Σε όλα ένα μπαράζ τυφλής κυβερνητικής βίας με οποιοδήποτε κόστος – και ιστορικά αναγκαία τη δυναμική απαίτηση - απάντηση του πλήθους. Ποιοι προβοκάτορες θα ήταν αρκετοί και ποιες ίσες αποστάσεις να σταθούν ικανές… Τέλος.

Κάποιοι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε. Έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις αστυνομικών, δελτάδων ή ματατζήδων να πέφτουν. Κατ’ εμένα, άνθρωπο πεσμένο κάτω, ό,τι και να είναι, δε δικαιούται κανείς να τον χτυπάει. Αυτό όμως που έχω δει και ξέρω καλά είναι ότι ο κόσμος σ’ αυτές τις περιπτώσεις ποτέ δεν ενεργεί καθολικά με τον ίδιο τρόπο – κόσμος που αν και πολύς, βγάζει ετερόκλητες αντιδράσεις. Άλλοι θα χτυπήσουν τυφλά, άλλοι θα παγώσουν, άλλοι θα εμποδίσουν. Το πλήθος είναι ετερόκλητο - μόνο η καταστολή είναι συμπαγής.

Αλλά και η ίδια η αστυνομία δεν είναι. Άλλο πράγμα ο αστυνομικός που τον φωνάζεις επειδή γίνεται καυγάς στη γειτονιά ή διατάραξη κοινής ησυχίας και άλλο ο Δρασίτης που ορμάει με τη μηχανή πάνω σε διαδηλωτές ή ο ΜΑΤατζής που μου σπάει το κεφάλι. «Τον τσάκισαν ενώ έκανε απλώς τη δουλειά του», λέει ο ορυμαγδός των καναλιών. Κι αυτός την ίδια στιγμή τσακίζει το δικαίωμα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων που βλέπεις να απειλούνται - και που χωρίς αυτά πάει στον αγύριστο και η δουλειά και όλα. Γιατί πρέπει να δικαιώνεται η πρώτη προστασία εις βάρος της δεύτερης και ποια μέτρα ορίζουν τις αποστάσεις απ’ αυτές;;

Η ίδια παλιά ιστορία, παντού και πάντα – όταν μια εξουσία, αυταρχική ή μη, κατ’ επίφαση δημοκρατική ή «δημοκρατικά εκλεγμένη», «γνήσια» ή ό,τι άλλο – τόσα κοσμητικά και πάλι δε μπορούν να κρύψουν πάντα τη γύμνια –, επιλέγει τον σίγουρο και ασφαλή (γι' αυτήν) δρόμο της ανελέητης καταστολής. Είναι επειδή τα προσωπεία έχουν πια πέσει.

 

 

*Από το FACEBOOK