Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για την ένταση της αστυνομικής βίας και καταστολής καθώς και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας με ψύχραιμο και νηφάλιο τρόπο. Είναι δύσκολο να αποδεχτεί ένας νοήμων άνθρωπος ότι τα σύγχρονα καθεστώτα χρειάζονται "πολεμιστές αρματωμένους, όπως αυτοί στο μεσαίωνα".
Κι όμως σε περιόδους, όπου το μυαλό όλων σχεδόν απασχολείται με την υγεία και την απομάκρυνση του γνωστού κινδύνου, κάποιοι άλλοι και μάλιστα αυτοί που έπρεπε να αναλάβουν με επιτυχία μια τέτοια ευθύνη, ασχολούνται με την επιτάχυνση - λέει - του νομοθετικού έργου, το οποίο "όλως τυχαίως" παραβιάζει δικαιώματα και αμφισβητεί ελευθερίες, που κατακτήθηκαν με αγώνες προηγούμενες δεκαετίες.
Αν ο στόχος τους είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας "υπό επιτήρηση", όπου το κράτος και οι πολυεθνικές θα ελέγχουν τον άνθρωπο κάθε στιγμή(ακόμα και μέσα στο σπίτι του με την τηλεργασία), είναι σχεδόν αυτονόητο πως αυτό δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί μόνο με τον έλεγχο των ΜΜΕ, για να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο ή μόνο με την επίκληση του κορωνοϊού.
Οι δυνάμεις της τάξης λοιπόν έχουν αναλάβει με τη χρήση κάθε μορφής βίας να επιβάλουν την πολιτική της τωρινής κυβέρνησης (και πολλών άλλων ανά τον πλανήτη). Αυτή η εξέλιξη, δηλ. η αναβάθμιση της κρατικής βίας και καταστολής, είναι ολοφάνερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ρόλος αυτών των μηχανισμών είχε πάψει να υπάρχει το προηγούμενο διάστημα ή ότι κατόρθωσε κάποιος να ελέγξει τους "κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους".
Έτσι ζήσαμε καταστάσεις όπου αμφισβητήθηκε στο όνομα της δημόσιας υγείας το δικαίωμα στη συνάθροιση, τη διαδήλωση (Πολυτεχνείο, επέτειος δολοφονίας Α. Γρηγορόπουλου, κινητοποιήσεις φοιτητών, πορείες για τα δικαιώματα του απεργού πείνας κλπ.) και όπου οι λαϊκές αντιδράσεις, επηρεασμένες και από το κλίμα του φόβου λόγω και της ανεύθυνης κυβερνητικής πολιτικής με τη μη υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, σε αυτά τα σοβαρά ολισθήματα καθώς και στην ψήφιση ανελεύθερων νόμων ήταν σχετικά αναιμικές.
Όταν φτάσαμε όμως στο σημείο να αμφισβητείται μπροστά στα μάτια όλων το δικαίωμα μιας οικογένειας να κάθεται σε ένα παγκάκι ή ενός νέου να βρίσκεται στη γειτονιά του, υποστηρίζοντας την οικογένεια, που προαναφέραμε και να ασκείται απρόκλητα και απροσχημάτιστα βία εις βάρος του, τότε αυτό θύμισε σε παλιότερους στιγμές από "το παρακράτος της δεξιάς" τη δεκαετία του '50 και εξόργισε τον απλό άνθρωπο, ο οποίος πιεσμένος από τον εγκλεισμό και τις απαγορεύσεις δεν έχει και πολλές "ελπίδες σωτηρίας" με αυτά που βλέπει.
Έτσι λοιπόν ο πρωθυπουργός έπρεπε να μπαλώσει την κατάσταση, αν ήθελε να γλιτώσει τα χειρότερα. Δεν τα κατάφερε όμως, διότι όταν καταδικάζεις μόνο μια πλευρά της βίας (που δε γίνεται να την αγνοήσει κανείς) δε γίνεσαι πειστικός παρά μόνο σε ένα μειοψηφικό φανατισμένο ακροατήριο. Και σε κάθε περίπτωση αυτός που θέλει να κυβερνά Πολιτεία πρέπει να γνωρίζει όχι μόνο Ιστορία, αλλά και ότι από τον 5ο αι.π.Χ. οι άνθρωποι, που ασκούν βία, λογοδοτούν στη δικαιοσύνη (η περίπτωση του μητροκτόνου Ορέστη, που δικάστηκε στο νεοσύστατο δικαστήριο του Αρείου Πάγου).
Και ότι τόσους αιώνες μετά δε δικαιούται κανείς να ψεκάζει τους πολίτες διότι δεν είναι μυρμήγκια ή υπήκοοι του... ούτε βέβαια να επαναφέρει τις μνήμες δικτατοριών, τις οποίες δεν έζησε.
Επομένως, αν θέλει η κυβέρνηση να μείνει ως αυτή, που άτυπα επανέφερε "τη χούντα", μπορεί να συνεχίσει να πολιτεύεται προσβάλλοντας τους πολίτες, ξυλοφορτώνοντας ή και φακελώνοντας τους μη αρεστούς, λες
και η χώρα είναι ατομική τους ιδιοκτησία με μεσαιωνικούς όρους.
Εμείς οι πολίτες, εργαζόμενοι, σε αναστολή, άνεργοι, γυναίκες, νέοι, μεσήλικες, συλλογικότητες χρειάζεται να κάνουμε πιο έντονη την παρουσία μας, για να ηττηθεί η πολιτική "της επίδειξης ισχύος". Όχι η αστυνομία γενικά και αόριστα (άλλο ζήτημα αυτό), αλλά η πολιτική, που επιφυλάσσει στην αστυνομία το ρόλο του "μπάτσου", αυτουνού δηλαδή, που θα χτυπάει και θα εξευτελίζει τον πολίτη, επειδή κάποιος τον διέταξε για να επιβληθεί μια αδιέξοδη και αντιλαϊκή πολιτική.
Χρειάζεται λοιπόν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να δημιουργήσουμε ένα μέτωπο για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών με εμπροσθοφυλακή αυτούς τους μαχόμενους δικηγόρους,
γιατρούς και καλλιτέχνες, που έδειξαν το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τον κορωνοϊό και την υπόθεση του απεργού πείνας ότι "δεν υπάρχουν περιττοί άνθρωποι ούτε περιττά δικαιώματα" και ότι όλοι κρίνονται από τις πράξεις τους όσο ψηλά κι αν στέκονται. Αν ο λαός θέλει κάτι περισσότερο απ' αυτό(όπως π.χ. την ήττα μιας τέτοιας πολιτικής), μπορεί ο ίδιος να το προβάλλει και να το διεκδικήσει.
Ξεκινάμε όλοι μαζί λοιπόν, με τις απαιτούμενες προφυλάξεις από σήμερα σε κάθε γειτονιά, πλατεία, πόλη να ξαναορίσουμε τις λέξεις...
Η δημοκρατία δε χάθηκε επειδή κάποιοι την έχουν ευτελίσει, η αλληλεγγύη είναι το δικό μας όπλο, η αμοιβαιότητα και η ελευθερία θα νικήσουν!
