Ο πίνακας παρουσιάζει τη δραματική συρρίκνωση του πληθυσμού στη χώρα μας τα χρόνια των μνημονίων, που συνεχίζεται ανησυχητικά.

Μιλάμε για ένα τεράστιο, υπαρκτό πρόβλημα όχι «για το μέλλον της φυλής», αλλά για το μέλλον του πιο σημαντικού αγαθού: της ίδιας της ζωής! Προφανώς δεν φταίνε οι γυναίκες «που κάνουν σπουδές και καριέρες» ούτε τα νέα ζευγάρια που αρνούνται ή «βαριούνται» να τεκνοποιήσουν. Οι αιτίες είναι αναμφίβολα κυρίως κοινωνικές.

Η ανεργία, η ανασφάλεια, αλήθεια πόσα κορίτσια αρνούνται, ματαιώνουν ή κρύβουν την εγκυμοσύνη τους υπό τον φόβο της απόλυσης;

Η κακοπληρωμένη, η μαύρη ή απλήρωτη εργασία, που είναι πλέον κανόνας για τη νέα βάρδια των εργαζομένων.

Οι πολύχρονες σπουδές και το κυνήγι των προσόντων: μεταπτυχιακά, σεμινάρια, διδακτορικά κ.λπ., όπλα στον άκρατο ανταγωνισμό για την πιθανότητα ανεύρεσης εργασίας.

Η  αναγκαστική στην ουσία μετανάστευση περίπου 500 χιλιάδων νέων στο εξωτερικό κυρίως για αναζήτηση εργασίας.

Οι πολύχρονες μετακινήσεις για εξεύρεση εργασίας (βλ. αναπληρωτές/τριες στην εκπαίδευση).

Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας αλλά και οι ελαστικές… ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται εξ αιτίας όλων αυτών.

Η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων: δώρα, άδειες, επιδόματα, τα εξοντωτικά ωράρια (10ωρα προβλέπει ο νέος εργασιακός μεσαίωνας).

Ο περιορισμός της κοινωνικής πρόνοιας και η εμπορευματοποίησή της, η τραγική υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, όταν το κράτος αποποιείται τη… συνεπιμέλεια των παιδιών.

Η πανάκριβη απόκτηση στέγης.

Η απογοήτευση, η κατάθλιψη, η έλλειψη προσδοκιών και η αγωνία για το αύριο που επιδεινώθηκαν δραματικά με την εμφάνιση της κρίσης και της  πανδημίας.

Ο περιορισμός της ζωής των νέων (και των παππούδων-γιαγιάδων αν υπάρχουν) αποκλειστικά στην ανατροφή των παιδιών.

Η άρνηση ενσωμάτωσης όσων οικογενειών προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Αλήθεια πόσοι Αϊλάν πνίγηκαν στο Αιγαίο χωρίς καμιά αιδώ ή θλίψη για τους ανησυχούντες  και φωνασκούντες για τα «αγέννητα παιδιά»!

Όλα αυτά τρομάζουν, αποθαρρύνουν όσους νέους-νέες θέλουν να κάνουν παιδιά και το αναβάλλουν στο διηνεκές, ενώ πολλοί-πολλές ούτε καν το σκέφτονται, αφού οι ίδιοι παραμένουν στα… παιδικά δωμάτιά τους σε μεγάλη ηλικία (οι έρευνες και οι στατιστικές αναφέρουν ότι 2 στους 3 νέους 18-34 ετών μένουν με τους γονείς τους)!

Πολύ σωστά αποδομούμε την κυρίαρχη αφήγηση του συστήματος, που αποδίδει και αυτό το ζήτημα στην ατομική ευθύνη και εκφράστηκε με τον πιο αποκρουστικό, μισογυνικό τρόπο από το περιβόητο συνέδριο των Ιωαννίνων, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση των διοργανωτών του ψήφιζε στη βουλή έναν κατάπτυστο νόμο, που βάζει πλέον ταφόπλακα στα εναπομείναντα όνειρα και ελπίδες της νέας γενιάς.

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να μιλήσουμε -και κυρίως να διεκδικήσουμε- όλα αυτά που θα απελευθερώσουν τους νέους και τις νέες από φόβους και διλήμματα, ώστε αβίαστα και στα πλαίσια ισότιμων και ελεύθερων σχέσεων να κάνουν τις όποιες επιλογές οι ίδιοι ή οι ίδιες αποφασίσουν στη ζωή τους.

Δηλαδή:

*Σταθερή, μόνιμη, ασφαλισμένη και αξιοπρεπή εργασία για όλους και όλες με τη λήξη των σπουδών τους, με πολύ λιγότερες ώρες εργασίας με πλήρεις άδειες (για διακοπές, εκπαιδευτικές, κύησης, λοχείας, ανατροφής κ.λπ.)

*Στήριξη των νέων ζευγαριών (ετερόφυλων και ομόφυλων) ή των μονογονεϊκών οικογενειών, για απόκτηση στέγης με άτοκα δάνεια και προγράμματα λαϊκής και εργατικής κατοικίας.

*Δωρεάν και υψηλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες υγείας από τον προγεννητικό έλεγχο, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τον τοκετό, τις περιπτώσεις εξωσωματικής γονιμοποίησης, την παιδιατρική φροντίδα, τους εμβολιασμούς, τη συμβουλευτική, την παρακολούθηση της ομαλής ανάπτυξής τους και περίθαλψη, τις ελεύθερες, δωρεάν και ασφαλείς διακοπές κύησης κ.λπ.

*Πλήρες δημόσιο και δωρεάν δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών για όλα τα παιδιά 0-4 ετών, δωρεάν δίχρονη προσχολική αγωγή, δημόσια και δωρεάν κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, δημόσιες κατασκηνώσεις για τις διακοπές των παιδιών, πλήρης φροντίδα των ΑΜΕΑ, ελεύθεροι ασφαλείς δημόσιοι χώροι για δημιουργικό παιχνίδι και ξεγνοιασιά.

*Άριστα δημόσια σχολεία για όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους σε κάθε γειτονιά (και για τον περιορισμό της μεταφοράς των παιδιών από γονείς). Με πλήρεις υποδομές και μικρά τμήματα. Με τις «δραστηριότητες»: τέχνες, αθλητισμός, ξένες γλώσσες δωρεάν, εντός και γύρω τους. Με προγράμματα σπουδών απαλλαγμένα από ρατσισμό, σεξισμό, ανορθολογισμό, που θα καλλιεργούν το πνεύμα της ισότητας των φύλων, των διαφορετικών σεξουαλικών επιλογών και πολιτισμών. Με υγιεινά δωρεάν γεύματα στα σχολικά εστιατόρια, με το επαρκές μόνιμο εκπαιδευτικό, επιστημονικό προσωπικό: σχολίατροι, ψυχολόγοι, σχολικοί νοσηλευτές ή άλλο προσωπικό: καθαριστές, φύλακες, μάγειρες, τραπεζοκόμοι, συντηρητές, οδηγοί κ.λπ. Σχολεία χωρίς την ανάγκη υποχρεωτικού ολοήμερου αφού οι γονείς (και οι παππούδες μην ξεχνάμε!) θα έχουν μικρότερα ανθρώπινα ωράρια,  για να ασχοληθούν καθημερινά και δημιουργικά με τα παιδιά τους (και τα εγγόνια τους μην ξεχνάμε!) και όχι μόνο την… Παρασκευή όπως μας προτείνει ο ουδέποτε εργασθείς υπουργός Κ. Χατζηδάκης.

Η… γέννηση μιας καινούριας, ανθρώπινης κοινωνίας, λοιπόν, θα προσθέσει, εκτός των άλλων, νέες θέσεις εργασίας  σε… μαίες και μαιευτήρες!