H επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του αδερφού του Θανάση δεν είναι και δεν θα γίνει η “βιτρίνα” που θα μπορούσε να κρύψει, να σκεπάσει, να αποσιωπήσει τον χαμό, την δυστυχία, τον πόνο, την εκμετάλλευση, την απόρριψη χιλιάδων και χιλιάδων μεταναστών και προσφυγόπουλων. Ισα – ίσα. Είναι τόσο καθάριο και τόσο σεμνό το βλέμμα των δυο αυτών παιδιών που δεν επιτρέπει τέτοια βρωμιά από τους επίδοξους μακιγιέρ. 

Για την ακρίβεια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Η πορεία του Γιάννη και του Θανάση φωτίζει ακόμα περισσότερο το ιμπεριαλιστικό έγκλημα ενάντια στους μικρούς Αιλάντ, ενάντια στα προσφυγόπουλα στα Καρά Τεπέ της Ελλάδας και του κόσμου. Ανθρωποι που θα μπορούσαν να ζουν, που θα έπρεπε να ζουν. Ανθρωποι που βιώνουν τον ξεριζωμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό, που τους στερούν τις πατρίδες και ταυτόχρονα το δικαίωμα να ονειρευτούν, να παλέψουν, να προκόψουν. 

 Μέσα στο γενικό πανηγύρι που έχει στηθεί για την επιτυχία των δυο παιδιών, μην ξεχνάτε τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους “λαθρανθρώπους”.  Η πορεία του Γιάννη και του Θανάση τους προκαλεί πόνο. Ο τίτλος του κειμένου αφιερωμένος – εξαιρετικά – σε αυτούς:

Μην ξεχνάτε, όμως, και τους δημοκράτες. Αυτούς που η δική τους Ελλάδα δεν περιλάμβανε τον Γιάννη και τον Θανάση γιατί δεν είναι απόγονοι… Αυτοκρατόρων.