• Αργυράδες - Κέρκυρας
  • Thursday , Feb 1 , 2018

Επικαιροτητα

Έθιμα, παραδόσεις για τη γιορτή της Παναγίας σε Κέρκυρα, Παξούς, Διαπόντια και σε άλλα μέρη της Ελλάδας

August 15, 2021 5061

 

Δεκαπενταύγουστος, το Πάσχα του καλοκαιριού, μία από τις μεγαλύτερες εορτές της Ορθοδοξίας, η ημέρα που τιμάται η Κοίμηση της Παναγίας. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, αλλά και σε όλες τις ορθόδοξες χώρες, οι θρησκευτικές εκδηλώσεις τελούνται με ιδιαίτερη θρησκευτική λαμπρότητα.

Πέρα από τις λατρευτικές εκδηλώσεις, όμως, υπάρχουν ήθη και έθιμα που διατηρούν την πίστη μας δυνατή και στηρίζουν την παράδοση αυτού του τόπου. Φέτος, βέβαια, λόγω της φονικής πανδημίας που πλήττει ολόκληρο τον πλανήτη, οι πιστοί είναι «μουδιασμένοι», αλλά θα προσπαθήσουν να τιμήσουν το πρόσωπο της Παναγίας, τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα.

Σε όλα τα νησιά της χώρας η εορτή της μητέρας του Κυρίου φέρει ένα ιδιαίτερο «χρώμα». Στην Πάτμο, το νησί της Αποκάλυψης, στην Ικαρία, αλλά και στο νησί των Φαιάκων, την πανέμορφη Κέρκυρα, εκκλησίες, ξωκλήσια και ιερές μονές φορούν τα γιορτινά τους. Την παραμονή και ανήμερα της εορτής πλήθος πιστών συμμετέχει με ιδιαίτερη κατάνυξη στη λιτανεία του επιταφίου της Παναγίας. Φέτος λόγω των μέτρων οι λιτανείες θα γίνουν εντός των ναών.

Στην Κέρκυρα, σε κάθε χωριό, αλλά και μέσα στην πόλη, αμέτρητες είναι οι λιτανείες που γίνονται παραμονή της μεγάλης γιορτής, με τους επιταφίους της Παναγιάς να είναι στολισμένοι από χιλιάδες κορδελίτσες που θα μοιραστούν, μετά τη Θεία Λειτουργία ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στους πιστούς, για ευλογία.

 

Οι προετοιμασίες για τον ερχομό του Δεκαπενταύγουστου έχουν ξεκινήσει από αρχές του μήνα, με τις γυναίκες των πολιτιστικών συλλόγων να δένουν, μερόνυχτα τις κορδέλες στους επιταφίους της Παναγίας ώστε να είναι έτοιμοι για τις λιτανείες που θα διεξαχθούν την παραμονή της γιορτής. Σύμφωνα με τους Κερκυραίους οι κορδέλες συμβολίζουν την Τίμια Ζώνη που έδωσε η Παναγία στους Αποστόλους. Οι κορδέλες θα φυλαχθούν στα εικονοστάσια για να έχουν οι πιστοί τη σκέπη και την ευλογία της Παναγιάς όλο το χρόνο.

 

Τις λιτανείες συνοδεύουν οι φιλαρμονικές, ενώ ακολουθεί μεγάλη πομπή από κληρικούς και λαϊκούς που σηκώνουν τα ψηλά βαριά λάβαρα των Αγίων της εκκλησίας, για να τιμήσουν την Παναγία αλλά και να εκπληρώσουν το «τάμα» τους.

 

Το Δεκαπενταύγουστο στην Κέρκυρα την τιμητική της έχει η Παναγία των Βλαχερνών. Χιλιάδες είναι οι πιστοί που θα προσκυνήσουν το πασίγνωστο μοναστήρι του 17ου αιώνα που βρίσκεται πάνω σε μία λωρίδα γης μέσα στη θάλασσα, απέναντι από το Ποντικονήσι και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας.

Ειδικότερα, στην περιοχή Μαντούκι της Κέρκυρας αναβιώνει ένα έθιμο που ενδυναμώνει την πίστη. Από νωρίς το απόγευμα γυναίκες κάθε ηλικίας στολίζουν, όπως αρμόζει, τον επιτάφιο της ενορίας με εκατοντάδες πολύχρωμες κορδέλες, ως σύμβολο της Τιμίας Ζώνης που παρέδωσε η Παναγία στους Αποστόλους. Η συγκίνηση, η βαθιά ευλάβεια αλλά και η ψυχική ανάταση χαρακτηρίζουν το κλίμα λατρείας που επικρατεί. Οι προσκυνητές εναποθέτουν στο έθιμο αυτό την ελπίδα τους και προσεύχονται για ό,τι τους απασχολεί.

Και οι Παξοί, όμως, γνωστοί ως το νησί της Παναγιάς, δεν υπολείπονται σε εορτασμούς. Στο λιμάνι του Γάιου, πρωτεύουσας των Παξών, βρίσκονται δύο νησάκια: ο Αγιος Νικόλαος και η Παναγιά. Στο νησάκι της Παναγιάς, το οποίο οι ντόπιοι αποκαλούν και νησάκι της Μαντόνας, εξέχουσα θέση έχει το μοναστήρι της Παναγιάς των Βελλιανιτών. Η ονομασία της προκύπτει από την εικόνα της Παναγίας που έχει μεταφερθεί στους Παξούς από τη Βέλλιανη Παραμυθιάς, μετά τον διωγμό που υπέστη το χωριό από τους Τούρκους, και θεωρείται θαυματουργή.

Ιστορικό μοναστήρι

Το μικρό μοναστήρι περικλείεται από ολόλευκο τοίχο, ο οποίος του προσδίδει ιδιαίτερο κάλλος. Εκεί είναι που ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η καρδιά της Ορθοδοξίας χτυπά. Εκεί είναι όπου πλήθος πιστών προσέρχεται ταπεινά για να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Βελλιανιτών. Στο ιστορικό μοναστήρι από την παραμονή της εορτής ο περίβολος ασφυκτιά από προσκυνητές που αναμένουν υπομονετικά να ασπαστούν την εικόνα.

Το έθιμο θέλει εκείνη την ημέρα να μοιράζεται σε όλους τους προσκυνητές βραστή σούπα από μοσχάρι. Όπως εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Παξών, Σπύρος Βλαχόπουλος, «το έθιμο ξεκίνησε όταν μία νεαρή πολύ πλούσια κοπέλα από το νησί, αρρώστησε βαριά και πέθανε. Τότε οι γονείς της αποφάσισαν για το “συγχώριο” να χαρίζουν κάθε Δεκαπενταύγουστο ένα μοσχάρι στο μοναστήρι, εκείνο να σφάζεται κάτω από μια ελιά, να μαγειρεύεται μέσα σε μεγάλα καζάνια και να μοιράζεται σε όλους τους φτωχούς τότε, κατοίκους των Παξών που θα πήγαιναν να προσκυνήσουν τη χάρη της».

 

Έκ τότε κάθε χρόνο, εθελοντές του νησιού μεταφέρονται στη βραχονησίδα της Παναγιάς και αφού καθαρίσουν το μοναστήρι και το ετοιμάσουν για τη λαμπρή γιορτή του, τότε ξεκινούν τις ετοιμασίες για το «βραστό». Χρησιμοποιούν περίπου 300-350 κιλά βοδινού κρέατος. Το βράσιμο γίνεται σε τεράστια καζάνια, πάνω στα ξύλα και ξεκινά από τα ξημερώματα, ώστε μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, νωρίς το μεσημέρι, να είναι έτοιμο, να χυλώσει και να μοιραστεί στους πιστούς.

Η κορύφωση των εορταστικών εκδηλώσεων γίνεται με τη λιτάνευση της ιερής εικόνας γύρω από τον περίβολο του μοναστηριού, αλλά και το κατ’ έθιμον κέρασμα του ζωμού από μοσχάρι, ο οποίος μοιράζεται σε όλους τους προσκυνητές, ντόπιους και επισκέπτες, για να τιμηθεί η Παναγία.

Στα Διαπόντια νησιά, η Κοίμηση της Θεοτόκου, συμβολίζει το μεγάλο αντάμωμα των ξενιτεμένων από την Αμερική και την Αυστραλία, καθώς είναι η γιορτή που θα επιστρέψουν στα λιλιπούτεια «δαντελωτά» νησιά του Ιονίου, στην πατρίδα, για να γιορτάσουν όλοι μαζί τη μεγάλη γιορτή. Το παραδοσιακό γλέντι που στήνεται μετά τη λειτουργεία, διαρκεί περισσότερο από τρεις μέρες, ενώ στους Οθωνούς την Παναγία την τιμούν στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας που βρίσκεται στον Άμμο, καθώς όλες οι λοιπές εκκλησίες δε λειτουργούν.

Στη Νίσυρο εορτάζεται με ιδιαίτερο παραδοσιακό ύφος το «Νιάμερο της Παναγιάς». Μαυροντυμένες εννιαμερίτισσες γυναίκες από τις 6 Αυγούστου και για εννέα ημέρες μένουν στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής, όπου, βέβαια, ακολουθούν ένα αυστηρό πρόγραμμα νηστείας και κάθε μέρα κάνουν 300 μετάνοιες. Ανήμερα της εορτής της Παναγίας οι εννιαμερίτισσες, κρατώντας δίσκους με κόλλυβα, προπορεύονται της πομπής της λιτάνευσης της ιερής εικόνας από τον κλήρο και αποσύρονται μόνο όταν αρχίσει το γλέντι, με τον τοπικό χορό της «κούπας». Αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό και στη Νίσυρο, όπου θα πραγματοποιηθεί ένα μέρος του εν λόγω εθίμου.

Ιδιαίτερη τιμή αποδίδουν στη μνήμη της Μεγαλόχαρης στο Κάτω Κουφονήσι, στο εκκλησάκι της Παναγίας, το οποίο αποτελεί αξιοθέατο του νησιού και είναι χτισμένο στον μόλο, πάνω σε αρχαία ερείπια. Ανήμερα της εορτής της, από πολύ νωρίς το πρωί, τα καΐκια μεταφέρουν δωρεάν τους πιστούς από το Πάνω Κουφονήσι στο Κάτω, προκειμένου να προσκυνήσουν.

Θαλάσσια διαδρομή

Σύμφωνα με το έθιμο ετών, αμέσως μετά την τέλεση της θείας ευχαριστίας στο εκκλησάκι της Παναγιάς προσφέρονται σε όλους τους πιστούς διάφοροι μεζέδες και γλυκίσματα που έχουν φτιάξει ή έχουν αγοράσει οι ίδιοι. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια προσέφεραν μόνο τυρί και σύκα, αλλά με τα χρόνια οι οικογένειες ετοιμάζουν μεγάλα πιάτα με τυριά, ελιές, κεφτέδες, φρούτα, γλυκά, νερά, αναψυκτικά και κρασί.

Εν συνεχεία, με τα καΐκια επιστρέφουν στο Πάνω Κουφονήσι, όπου το γλέντι αρχίζει και κορυφώνεται με χορούς, τραγούδια, φαγητό και κρασί για πολλές ώρες, κάτι το οποίο δεν θα δούμε αυτήν τη φορά, ωστόσο και κατά τη διάρκεια της θαλάσσιας διαδρομής οι πιστοί θα τραγουδούν και θα διασκεδάζουν.

Ένα ακόμα έθιμο πολύ εντυπωσιακό, το οποίο πάλι δεν θα τελεστεί εξ ολοκλήρου, είναι οι αβγομαχίες στην Αστυπάλαια. Εκεί το πανηγύρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας αρχίζει αμέσως μετά τον εσπερινό με παραδοσιακούς χορούς και διαρκεί τρεις ημέρες. Ανήμερα οι ντόπιοι μαγειρεύουν και προσφέρουν στους επισκέπτες τοπικούς μεζέδες και αρνί γεμιστό, ενώ την επόμενη ημέρα οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται με τα Κουκάνια, που διοργανώνονται στον Πέρα Γιαλό, και είναι μια σειρά από παιχνίδια με τη συμμετοχή μικρών και μεγάλων.

Το γιαουρτοτάισμα, δηλαδή αλληλοτάισμα γιαουρτιού με κλειστά μάτια, το τράβηγμα του σχοινιού, οι αγώνες κολύμβησης και οι αβγομαχίες, αλλά και ο «πετεινός», ένα παιχνίδι όπου προσπαθούν να πιάσουν ένα καλάθι με έναν ψεύτικο κόκορα στην άκρη μιας αλειμμένης με γράσο κολόνας πάνω από τη θάλασσα, είναι κάποια από τα παραδοσιακά και γεμάτα δράση παιχνίδια.

Ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας είναι ο παλαιοχριστιανικός ναός της Εκατονταπυλιανής στην Παροικιά της Πάρου. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται κάθε χρόνο το νησί για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα του 17ου αιώνα, αλλά και να συμμετάσχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις. Δεκάδες καΐκια καταφθάνουν στο λιμάνι, με τους πιστούς μέσα σε αυτά να κρατούν αναμμένα δαδιά. Ένα έθιμο που σε κάνει κοινωνό ενός μοναδικού φαντασμαγορικού θεάματος.

Στα Χανιά

 

Το «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως ονομάζεται ο Δεκαπενταύγουστος, χιλιάδες πιστών, με ευλάβεια και θεία κατάνυξη, προστρέχουν σε ιερούς ναούς και μοναστήρια για να προσκυνήσουν την ιερή εικόνα της Παναγίας.

 

Στην περιοχή των Χανίων από τα πλέον σημαντικά σημεία αναφοράς της ημέρας είναι η Μονή Οδηγήτριας Γωνιάς Κολυμβαρίου και η Μονή της Χρυσοσκαλίτισσας που παραδοσιακά συγκεντρώνουν πλήθος πιστών από όλη την Κρήτη.

 

Κρατώντας μία λαμπάδα στο χέρι και τάματα, πολίτες κάθε ηλικίας υπομονετικά περιμένουν για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και να πάρουν δύναμη από την χάρη της.

 

Και οι δύο Μονές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ιστορία του τόπου και τους αγώνες των Κρητικών από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι και την κατοχή της Κρήτης από τους Γερμανούς.

 

Στη Μονή Γωνιάς πολλοί πιστοί το 'χουν σαν τάμα να πηγαίνουν με τα πόδια για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας διανύοντας αποστάσεις ακόμα και από την πόλη των Χανίων.

 

Καρτερικά και «οπλισμένοι» με πίστη περιμένουν πολύ ώρα για να ανάψουν το κερί τους και να σταθούν μπροστά στην εικόνα.

 

Η Μονή της Οδηγήτριας ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα μΧ στη θέση Μενιές του Ακρωτηρίου, στη θέση που βρισκόταν το ιερό της Δίκτυννας, και ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Λόγω επιθέσεων από πειρατές, η μονή τον 13ο αιώνα μεταφέρθηκε νοτιότερα, και ένα μικρό μοναστήρι χτίστηκε εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κοιμητήριο της Μονής.

 

Στη σημερινή θέση ιδρύθηκε το 1618 από τον μοναχό Βλάσιο, από την Αμάσεια της Κύπρου. Το έργο της ανοικοδόμησης συνέχισε ο Βενέδικτος Τζαγκαρόλας, ενώ στην ανοικοδόμηση και συντήρηση της μονής βοήθησε η μεγάλη δωρεά του Γεωργίου Μούρμουρη. Ο ναός της μονής ολοκληρώθηκε το 1634, σύμφωνα με επιγραφή που βρίσκεται στο δυτικό μέρος του τρούλου.

 

Το 1652, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τη Μονή για να λειτουργήσει στη συνέχεια μετά από εργασίες ως Μονή-σχολείο. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, η μονή λειτούργησε ως νοσοκομείο, ενώ το 1867, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1866, η μονή καταστράφηκε ξανά από τους Τούρκους.

 

Το 1899 κατασκευάζεται το σημερινό καμπαναριό της Μονής, η οποία κρίθηκε διατηρητέα το 1935. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς, στη μονή λειτούργησε μέρος της σχολής Ευελπίδων. Μετά τη μάχη της Κρήτης, οι Γερμανοί επίταξαν τη Μονή και φυλάκισαν τους μοναχούς. Η μονή επαναλειτούργησε μερικώς το 1942 και μέχρι το 1944 ήταν γερμανικό στρατόπεδο.

 

Τη δεκαετία του 1960, σε έκταση που παραχώρησε η Μονή κατασκευάστηκε η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.

 

H Μονή Χρυσοσκαλίτισσας, βρίσκεται σε απόσταση 76 χιλιομέτρων από τα Χανιά στο νοτιοδυτικό άκρο του νομού.

 

Χτισμένη πάνω σε ψηλό βράχο, γεγονός που καλεί τους πιστούς να ανηφορίσουν για το κερί της πίστης και της προσευχής.

 

Η παράδοση αναφέρει ότι το τελευταίο της σκαλί ήταν κάποτε χρυσό και από αυτό πήρε το όνομα της.

 

Ο κεντρικός ναός της Μονής είναι δίκλιτος με τα κλίτη του αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στην Αγία Τριάδα και κτίστηκε το 1894 για να αντικαταστήσει τον αρχικό μικρό σπηλαιώδη ναό. Το μοναστικό συγκρότημα συμπληρώθηκε με το κτίσιμο θολωτών χώρων στην επιφάνεια του βράχου, ενώ κάτω από το βράχο υπάρχουν τα κτίρια του «Παρθενώνα», όπου στεγάζονταν οι μοναχές. Στο καθολικό σήμερα σώζεται η θαυματουργή εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, ενώ έχει διαμορφωθεί και μικρό μουσείο.

 

Η θέα είναι εντυπωσιακή καθώς όταν ο επισκέπτης φθάσει στο Μοναστήρι αντικρίζει το απέραντο γαλάζιο του Λιβυκού Πελάγους.

 

Στις 15 Αυγούστου «πανηγυρίζουν» ακόμα, η Μονή Γουβερνέτου στο Ακρωτήρι Χανίων καθώς και ο Μητροπολιτικός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου στην παλιά πόλη των Χανίων.

 

Στη Σιάτιστα

 

Η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου στη Σιάτιστα δεν έχει μόνο τα στοιχεία της θρησκευτικής μυσταγωγίας και της ιεροτελετουργίας που συνηθίζεται σε πολλές περιοχές της χώρας. Έχει στοιχεία περιπέτειας, έχει στοιχεία ομαδικού γλεντιού, έχει στοιχεία ξεφαντώματος ως κληρονομιά των Διονύσιων τελετών, με πρωταγωνιστές τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους αλλά και τα άλογά τους που φροντίζουν με αγάπη καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου για να λάβουν μέρος στη γιορτή της Παναγίας. Για τον επισκέπτη το να ζήσει έστω για μία φορά αυτή τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας στην αρχοντική Σιάτιστα με τα πετρόχτιστα και πολύτιμα αρχοντικά της, είναι μια εμπειρία που θα του μείνει αξέχαστη.

 

Τα προεόρτια ξεκινούν από την παραμονή όπου στήνονται πρόχειρα υπαίθρια γλέντια με τοπικές μπάντες της περιοχής που παίζουν ρυθμούς και μελωδίες της περιοχής. Την επομένη ανήμερα της Παναγίας πάνω από 150 καβαλάρηδες ξεκινούν νωρίς το πρωί από τη Σιάτιστα με προορισμό το μοναστήρι στο Μικρόκαστρο Κοζάνης. Θα διανύσουν μια απόσταση δώδεκα χιλιομέτρων από τις αλογόστρατες του βουνού για να φθάσουν στο μοναστήρι και να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Μετά τη δοξολογία οι παρέες των καβαλάρηδων σταματούν στο μικρό εξωκλήσι του Αϊ-Λιά Μικροκάστρου για να ξεκουραστούν, πάντα όμως υπό τους ήχους πνευστών και χάλκινων, που με εξαίρεση το θρησκευτικό τελετουργικό της ημέρας, οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες βρίσκονται παντού σε κάθε μέρος της διαδρομής σε κάθε γωνιά της πόλης.

 

Οι καβαλάρηδες παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής και προς το μεσημέρι κατά ομάδες αρχίζουν να εισέρχονται στην πόλη. Όλοι μαζί σμίγουν στην πλατεία της Χώρας όπου στήνεται ένα τρικούβερτο γλέντι, με χορό, τραγούδι και άφθονο σιατιστινό κρασί. Λίγη ώρα αργότερα το γλέντι θα μεταδοθεί και στην πλατεία Γεράνεια και θα κλείσει το βράδυ με τους πιο πιστούς του εθίμου να σεργιανούν στις γειτονιές και τα σοκάκια της παλιάς κωμόπολης με τα άλογά τους χαιρετώντας φίλους και συγγενείς.

 

Το έθιμο των καβαλάρηδων έχει χαρακτηριστικά ιεροπραξίας για τους Σιατιστινούς και δεν υπάρχει νέος ή μικρό παιδί που να μην έχει λάβει μέρος πρώτα με το γαϊδουράκι του και αργότερα με το άλογο του στη μεγάλη γιορτή. Και κάπως έτσι μεταφέρεται το έθιμο της γιορτής από γενιά σε γενιά.

 

Σύμφωνα με τον Σιατιστινό λαογράφο Γιώργο Μπόντα, η λαϊκή παράδοση λέει ότι όταν παραχωρήθηκε από τους Οθωμανούς το δικαίωμα να θρησκεύονται ελεύθερα, οι Σιατιστινοί συγκεντρώνονταν στην Παναγία Μικροκάστρου απ' όλη την περιοχή για να αποτίσουν φόρο λατρείας. Σήμερα με τον ίδιο ζήλο, το ίδιο κέφι και την ίδια πίστη στην παράδοση οι κάτοικοι συμμετέχουν σε αυτή τη μεγάλη γιορτή.

 

Ο «Τρανός χορός» στην Βλάστη Κοζάνης

 

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επισκεφθεί κανείς την Βλάστη το χειμώνα με το χιόνια στο ένα μέτρο, την άνοιξη και το φθινόπωρο με τα χρώματα από το δάση της οξυάς να μεταμορφώνουν το τοπίο ή το καλοκαίρι με το «Φεστιβάλ Γιορτές της Γης» και τον Δεκαπενταύγουστο με τον «Τρανό χορό». Η Βλάστη είναι ένα ορεινό πετρόκτιστο χωριό κτισμένο στα 1200 μέτρα στην κοιλάδα του Σινιάτσικου όρους και τον Δεκαπενταύγουστο μικροί και μεγάλοι απόδημοι των μεγάλων αστικών κέντρων κα της ξενιτιάς συγκεντρώνονται στο χωριό για να λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις της Παναγίας και ειδικότερα στον Τρανό χορό.

 

Ο «Τρανός Χορός» του Δεκαπενταύγουστου είναι το αποκορύφωμα των εορταστικών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια του πανηγυριού του Δεκαπενταύγουστου, το οποίο αρχίζει στη Βλάστη στις 14 και ολοκληρώνεται στις 16 Αυγούστου. Όλοι οι κάτοικοι και οι επισκέπτες συγκεντρώνονται στην περιοχή «Λιβάδια» όπου πιάνονται από το χέρι και σχηματίζουν ένα μεγάλο ανοιχτό κύκλο, που ολοένα διευρύνεται, καθώς όσο περνά η ώρα προστίθενται νέοι χορευτές.

 

Ο «Τρανός Χορός» χορεύεται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων ενώ χαρακτηριστικό της δομής του είναι η ιεράρχηση κατά φύλο και ηλικία. Προηγούνται οι άνδρες κατά σειρά ηλικίας και ακολουθούν οι γυναίκες. Στην αρχή του κύκλου είναι ο πρωτοχορευτής και δίπλα του οι παλαιότεροι που μπορούν να τραγουδήσουν δυνατά. Ο ανοικτός κύκλος μπορεί να συμπεριλάβει έως και 1500 ανθρώπους που ακολουθούν τα βήματα του πρωτοχορευτή. Η παράδοση ήθελε ο πρωτοχορευτής να είναι ο γεροντότερος, ο οποίος ήταν άριστος γνώστης των τραγουδιών και του ρυθμού. Στις μέρες μας τη θέση του πρωτοχορευτή μοιράζονται περισσότερα άτομα, όλοι άριστοι γνώστες των τραγουδιών, καθώς εκλείπουν πια στην κοινότητα τα άτομα μεγάλης ηλικίας.

 

Ο τρανός χορός έχει ενταχθεί στο εθνικό ευρετήριο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας και έχει κατατεθεί η υποψηφιότητα του για να διεκδικήσει μια θέση στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το καλοκαίρι είναι διαφορετικό για όλους. Οι ανάγκες, τα μέτρα πρόληψης κατά του κορονωϊού, η μείωση του τουρισμού αλλά και οι ψυχολογικοί παράγοντες έχουν αλλάξει τα δεδομένα και δεν θα ζήσουμε τις μοναδικές εμπειρίες που προσφέρουν τα ήθη και τα έθιμα της χώρας μας, που για αιώνες στηρίζουν την πίστη και την παράδοσή μας.

Καββαδίας

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Illusion Hair Studio

Boschetto (Άγιος Γεώργιος Αργυράδων)

MAMA 'S MARKET

Corfu Office Systems

PRANZO CHANIOTI

 

Καφέσας ψαροταβέρνα

Cosy finger food bar

Lord Travel Group

Blue sea hotel

Ιονική

 

Calendar

« March 2024 »
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Argyrades - News

argyrades.gr

Σελίδες για τη ζωή, την ιστορία, τον πολιτισμό, στην Κέρκυρα. Με κριτική ματιά στην επικαιρότητα.

drepani.gr

Μια από τις ονομασίες με τις οποίες ήταν γνωστή η Κέρκυρα στην αρχαιότητα ήταν και η Δρεπάνη. Όνομα που χρησιμοποιήθηκε λόγω του σχήματός της. Η Δρεπάνη ταυτίζεται με το όπλο με το οποίο ο Κρόνος σκότωσε τον πατέρα του τον Ουρανό.

logo

© 2018 Your Company. All Rights Reserved. Designed By Your Company

Search