Του Γ. Γ.
Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους.
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Η παραπάνω άποψη της Ρόζας είναι ολόσωστη γιατί όσοι/ες έχουν ακόμα και επιδερμική επαφή με τον μαρξισμό – λενινισμό γνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό κυβέρνηση και εξουσία δεν ταυτίζονται.
Οποιος κυβερνητικός θίασος και να υπάρχει, η εξουσία βρίσκεται σ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, Στους πλουτοκράτες δηλαδή. Και το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό στην ουσία περιορίζεται σε υπηρετικό ρόλο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Όταν λοιπόν σαν σήμερα 1 Ιούλη του 1989 τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ πληροφορήθηκαν ότι ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, έχοντας προφανώς και την σύμφωνη γνώμη των καθοδηγητικών οργάνων του κόμματος, συμφώνησε στην δημιουργία συγκυβέρνησης του ενιαίου τότε Συνασπισμού με την Ν.Δ και πρωθυπουργό τον Τζ. Τζανετάκη αισθάνθηκαν ένα σοκ.
«Πιστεύω ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ που τείνει να υποταχθεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές» θέσεις"», δήλωνε τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, Κώστας Κάππος
Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια και η πρώην γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα να αναγνωρίσει έστω και με «μασημένα» λόγια ότι ήταν λανθασμένη επιλογή του ΚΚΕ να συμμετάσχει σε αστικές κυβερνήσεις.
Να τι έγραφε στο θεωρητικό περιοδικό της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή» -και αναδημοσιεύτηκε σε τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (Νο2, 2013):
«Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ).
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός.
Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων -που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.
Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του».
ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Το "βρώμικο '89" της συγκυβέρνησης Ν.Δ-ΚΚΕ
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2014
Πηγή: Γιώργος Δελαστίκ - "Επίκαιρα"
Απίστευτο ήταν το σοκ που υπέστη η Ελλάδα σαν προχτές, 1η Ιουλίου, αλλά είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια πριν, το 1989: ο ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης είχε αποδεχτεί πρόταση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση το ΚΚΕ με τη ΝΔ!
Έτσι, γύρω στις επτά το απόγευμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης έδινε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον βουλευτή της ΝΔ Τζαννή Τζαννετάκη.
Φλωράκης και Μητσοτάκης είχαν ήδη συμφωνήσει από την προηγούμενη νύχτα και τα ονόματα των υπουργών, κι έτσι στις 2 Ιουλίου ορκίζεται η κυβέρνηση Τζαννετάκη, με την ελληνική κομμουνιστική Αριστερά να προσκολλάται ως «τσόντα» σε κυβέρνηση της Δεξιάς! Αδιανόητο, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.
Έχουν προηγηθεί βουλευτικές εκλογές στις 18 Ιουνίου 1989, πριν από δύο εβδομάδες. Λόγω του σχεδόν αναλογικού εκλογικού συστήματος που έχει ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, παρά το 44,25% που παίρνει η ΝΔ, δεν πετυχαίνει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Δεν παίρνει, βέβαια, 132 έδρες που αντιστοιχούν απολύτως αναλογικά στο ποσοστό της, εκλέγει όμως 145 βουλευτές από τους 300.
Το ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό 39,15% παίρνει 125 βουλευτές. Από τις υπόλοιπες 30 έδρες, τις 28 τις παίρνει ο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου» που έχουν σχηματίσει το ΚΚΕ με το ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου, το οποίο έχει μετονομαστεί σε Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), με ποσοστό 13,12%. Μία έδρα παίρνει η Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) του Κωστή Στεφανόπουλου και μία η μουσουλμανική μειονότητα, καθώς τότε δεν υπήρχε το όριο του 3% που πρέπει σήμερα να υπερβεί ένα κόμμα για να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Πλειοδοσία δελεασμού
Μια απλή ματιά στα νούμερα των βουλευτικών εδρών δείχνει ότι οι 28 έδρες της Αριστεράς δίνουν κυβέρνηση προστιθέμενες είτε στις 145 της ΝΔ είτε στις 125 του ΠΑΣΟΚ. Λογικό και επόμενο είναι, συνεπώς, να προβούν σε πλειοδοσία υποσχέσεων τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου όσο και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προκειμένου να δελεάσουν την Αριστερά και να την πάρουν ο καθένας με το μέρος του.
Στον Συνασπισμό συμμετέχει και ο Λεωνίδας Κύρκος, όπως προείπαμε, αλλά κανένας δεν του δίνει σημασία, καθώς η ΕΑΡ δεν έχει ούτε το ένα... πέμπτο (!) του εκλογικού ποσοστού του ΚΚΕ.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1985 το ΚΚΕ είχε πενταπλάσια απήχηση - 9,89% το ΚΚΕ, μόνο 1,84% το ΚΚΕ Εσωτερικού. Στις προηγούμενες βουλευτικές, του 1981, το ΚΚΕ είχε... οκταπλάσιο ποσοστό - 10,92% έναντι 1,37%.
Μόνο η άποψη του Χαρίλαου Φλωράκ μετράει - άλλωστε, το ΚΚΕ Εσωτερικό είναι δεδομένο ότι είναι ανά πάσα στιγμή πρόθυμο να προσκολληθεί σε οποιαδήπε τε κυβερνητική εξουσία!
Νικητής ο Μητσοτάκης
Το πρωί της 30ής Ιουνίου 1989 φαίνετα ότι οδηγούμαστε σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δέχεται με γραπτή του δήλωση να μην είναι αυτός πρωθυπουργός στην κυβέρνηση συνεργασίας και ο βίος της κυβέρνησης αυτής να είναι μικρότερος από έναν χρόνο. Να γίνουν, δηλαδή, εκλογές την άνοιξη του 1990 και μετά τις εκλογές να εκλεγεί από τη Βουλή νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθώς λήγει η θητεία του Χρήστου Σαρτζετάκη.
Τα πράγματα αλλάζουν όμως την ίδια νύχτα. Υπό το βάρος της προσφοράς προς το ΚΚΕ του Ανδρέα, παραιτείται και ο Μητσοτάκης από τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας. Αντιπροτείνει, μάλιστα, κυβέρνηση διάρκειας μόνο τεσσάρων μηνών, με εκλογές τον Νοέμβριο. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΚΚΕ, δηλαδή, μόνο να παραπέμψει στο Ειδικό Δικαστήριο τον Ανδρέα Παπανδρέου!
Ο Μητσοτάκης κερδίζει τη μάχη δελεασμού του Χ. Φλωράκη.
Ο πρόεδρος του Συνασπισμού νομίζει ότι αν χώσει τον Ανδρέα φυλακή ή αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πεθάνει λόγω του βαρύτατου καρδιακού προβλήματος από το οποίο πάσχει, η Αριστερά θα γίνει αξιωματική αντιπολίτευση!
Σφαγή σε ΚΚΕ και ΚΝΕ
Ο σχηματισμός κυβέρνησης ΝΔ - ΚΚΕ προκαλεί θύελλα αντιδράσεων στις τάξεις του ΚΚΕ. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Κώστας Κάππος αρνείται να ψηφίσει υπέρ της κυβέρνησηςΤζαννετάκη. Ψηφίζει λευκό και δίνει στη δημοσιότητα δήλωσή του στις 5 Ιουλίου 1989, όπου, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη ΝΔ... Πιστεύω ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ... Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το Π ΑΣΟΚ».
Δύο μέλη της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε.) του ΚΚΕ διαφοροποιούνται με δημόσια δήλωσή τους από την πολιτική της ηγεσίας του εκείνο τον Ιούλιο του 1989 (Κώστας Μπατίκας και Νίκος Κοτζιάς).Την ισχυρότερη αντίδραση όμως ο Χ. Φλωράκης τη συναντά από την ΚΝ Ε.
Με επικεφαλής τον γραμματέα της, Γιώργο Γράψα, η συντριπτική πλειοψηφία του Κεντρικού Συμβουλίου της αντιτάσσεται σθεναρά στη γραμμή συνεργασίας με τη Δεξιά. Η ρήξη ΚΚΕ - ΚΝΕ επισημοποιείται το βράδύ της 16ης Σεπτεμβρίου 1989, με την ομιλία του Γ. Γράψα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο Άλσος Βέί'κου, ενώπιον 40.000 μελών και οπαδών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Στις 21 Σεπτεμβρίου, η Κ.Ε. του ΚΚΕ αποφασίζει στο όνομα της κυβερνητικής συνεργασίας της με τη ΝΔ να θυσιάσει την... ΚΝΕ! Παραβιάζοντας ωμά κάθε καταστατική διαδικασία, αποφασίζει την καθαίρεση του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, τον διορισμό στη θέση τους εγκαθέτων της κομματικής ηγεσίας και τη νομιμοποίηση του «πραξικοπήματος» μέσω έκτακτου συνεδρίου-παρωδία της νεολαίας. «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!» δηλώνει ο Γιώργος Γράψας, αναφερόμενος στην απόφαση αυτή. Πολλές χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ και κυρίως της ΚΝΕ απ' όλη την Ελλάδα αποχωρούν ή διαγράφονται.
Το ΚΚΕ και με το ΠΑΣΟΚ!
Στις 5 Νοεμβρίου 1989 γίνονται οι συμφωνημένες μεταξύ ΝΔ και ΚΚΕ βουλευτικές εκλογές, αφού έχουν ήδη παραπέμψει τον Ανδρέα Παπανδρέου από τις 27 Σεπτεμβρίου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Η ΝΔ βγαίνει εμφανώς ενισχυμένη από την κυβερνητική συνεργασία της με το ΚΚΕ. Αυξάνει το ποσοστό της κατά δύο εκατοστιαίες μονάδες, παίρνοντας 46,2% των ψήφων και 148 βουλευτές. Αυξάνει τις ψήφους του όμως και το ΠΑΣΟΚ. Παίρνει μιάμιση μονάδα παραπάνω και ξεπερνά το 40%, φτάνοντας στο 40,67% των ψήφων και τις 128 έδρες, τρεις περισσότερες από τον Ιούνιο.
Τον λογαριασμό τον πληρώνει το ΚΚΕ. Οι ψηφοφόροι του δεν συμφωνούν με την κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ και το δείχνουν. Ο Συνασπισμός πέφτει στο 10,96% και χάνει 7 βουλευτές - από 28 του απομένουν 21.
Ο Συνασπισμός, που κατά τον Χ. Φλωράκη θα γινόταν μέσω της συνεργασίας με τη ΝΔ αξιωματική αντιπολίτευση, παίρνει 10% και το «υπό διάλυση» ΠΑΣΟΚ παίρνει 40%! Τέσσερις φορές περισσότερο!
Η στρατηγική της ηγεσίας του ΚΚΕ αποδεικνύεται απερίγραπτη ανοησία.
Ο Χ. Φλωράκης όμως δεν αλλάζει γραμμή. Αδίστακτα συμφωνεί στο να μπει το ΚΚΕ σε κυβέρνηση και με τη ΝΔ αλλά και με το... ΠΑΣΟΚ, τον ηγέτη του οποίου πριν από δύο μήνες παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο! Παράνοια!
Το βράδυ της 22ας Νοεμβρίου, ο Κ. Μητσοτάκης με τον Α. Παπανδρέου και τον Χ. Φλωράκη συμφωνούν να κάνουν πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα μέχρι τον Μάρτιο του 1990, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους του' ΚΚΕ αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Εκτός των δεξιών, οι υπόλοιποι φανατικοί οπαδοί θεωρούν ότι τους πούλησαν οι ηγέτες τους.
Η κατάρρευση της Αριστεράς
Η καιροσκοπική και χωρίς αρχές πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ θα σφραγίσει για πάνω από είκοσι χρόνια την τύχη της Αριστεράς, ενώ το ΚΚΕ δεν θα συνέλθει ποτέ από το ολέθριο σφάλμα του Χαρίλαου Φλωράκη να «σφαγιάσει» χιλιάδες κομμουνιστές για να συνεργαςττεί κυβερνητικά με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Στις 22 Νοεμβρίου 1989 παραιτούνται 8 μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ - οι Κώστας Τζιαντζής, Αγγελος Χάγιος, Θανάσης Σκα-μνάκης, Σήφης Καυκαλάς, Χρήστος Καυκιάς, Δημήτρης Τσουραμάνης, Δήμος Τσακνιάς και Γιώργος Σταματάκης. Έχει προηγηθεί η παραίτηση και του Μιχάλη Τερζίδη τον Οκτώβριο. Συνολικά, 11 μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ παραιτούνται.
Στις 28 Νοεμβρίου 1989 αποχωρεί από το ΚΚΕ και ανεξαρτητοποιείται ο ένας από τους τρεις ευρωβουλευτές του κόμματος, ο Δημήτρης Δεσύλλας. «Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Ζολώτα διέλυσε τις αυταπάτες μου», δηλώνει. Η καταστροφή έχει συντελεστεί. Η αριστερή πτέρυγα του ΚΚΕ αποχωρεί ή διαγράφεται. Η σειρά της δεξιάς πτέρυγας θα έρθει μετά από έναν χρόνο και δύο μήνες, τον Φεβρουάριο του 1991, και η ρήξη θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, οπότε και αποχωρεί το ΚΚΕ από τον Συνασπισμό.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1991, όταν η νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκλέγει γενικό γραμματέα, η Αλέκα Παπαρήγα που προωθεί ο Χαρίλαος Φλωράκης μόλις και μετά βίας επικρατεί του υποψηφίου της δεξιάς πτέρυγας Γιάννη Δραγασάκη με ψήφους 57 έναντι 53!
Στις 23 Ιουνίου 1991 η Κ.Ε. του ΚΚΕ καθαιρεί από το Πολιτικό Γραφείο τον Γιάννη Δραγασάκη και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και 6 μέλη της Κ.Ε.
Αποχωρούν 44 από τα 111 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Ο ενιαίος Συνασπισμόςτης Αριστεράς διαλύεται. Πέφτει η αυλαία.
Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, του 1993, το ΚΚΕ πέφτει στα ποσοστά της δεκαετίας του... 1930! Ο υπόλοιπος Συνασπισμός μένει εκτός Βουλής. Τα πάντα έχουν τελειώσει για είκοσι χρόνια...
