Αυτές τις μέρες, το 1955, εξαπολύεται το πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, αλλά και των ελλήνων διπλωματών και αξιωματικών που διέμεναν στη Σμύρνη. Το πογκρόμ αυτό δεν ήταν ανεξάρτητο από τις αγγλοελληνοτουρκικές συζητήσεις για την Κύπρο που διεξάγονταν χωρίς τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους ίδιους τους Κυπρίους. Το (δίκαιο) αίτημα της πλειοψηφίας του κυπριακού λαού για ανεξαρτησία και ένωση με την Ελλάδα θεωρήθηκε και από τις ΗΠΑ και από την Αγγλία “ανατρεπτικό” για τις διαμορφωμένες ισορροπίες. Οι μεν ήθελαν να διατηρήσουν τη “σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ”, άρα πρόκριναν όπως πάντα στις δύο χώρες “να τα βρουν” όπως-όπως, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξετάζουν ποιος έχει δίκιο, και η δε ήθελε να διατηρήσει τη “σταθερότητα” (βλ. τα συμφέροντα και τις κλονιζόμενες θέσεις της) στη Μ. Ανατολή, επιδιώκοντας έτσι να διατηρήσει την Κύπρο ως αποικία της (ή να πάρει γερά ανταλλάγματα). Κι αν κρίνει κανείς από την έκβαση του Κυπριακού, παρά τα ανταγωνιστικά συμφέροντά τους, άγγλοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πέτυχαν και οι δύο αυτό που ήθελαν.
«Διαμάχη μεταξύ φίλων» θεωρούσαν ανέκαθεν οι ΗΠΑ τις καλλιεργούμενες από τις ίδιες ελληνοτουρκικές συγκρούσεις (εφημερίδα «Ελευθερία», 8/9/1955, σ.6)
Η σημερινή κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει διαφορές σε σχέση με το 1955: Ένα τμήμα της τουρκικής αστικής τάξης είναι πιο απογαλακτισμένο, ενώ και οι αντιθέσεις εντός ΝΑΤΟ συνολικά πιο οξυμένες, λόγω της στρατηγικής εξασθένισης των ΗΠΑ. Επίσης, η Ελλάδα, πιο βαθιά εξαρτημένη, είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί και σε άδικο πόλεμο εναντίον της (απογαλακτιζόμενης) Τουρκίας ή να μην αφεθεί να διεξάγει δίκαιο πόλεμο λόγω πιθανόν κομπρεμί των πατρώνων της με την (απογαλακτιζόμενη) Τουρκία (δεν έχει λήξει ακόμα ποια “λύση” θα επικρατήσει). Οι ομοιότητες όμως με το σήμερα, πέραν της αμερικανικής επιδίωξης για “σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ”, είναι εκπληκτικές: με πιο προφανείς, αυτές στα επιχειρήματα όσων καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν περιθώρια ελιγμών εντός των πλαισίων του ΝΑΤΟ, και τα αναποτελεσματικά “αντίμετρά” τους, που μάλιστα οδηγούν τη χώρα πιο βαθιά στο αδιέξοδο και τον πόλεμο (βλ.π.χ. παιχνίδι με Γάλλους και Αμερικάνους για τους εξοπλισμούς). Η μεγαλύτερη, ωστόσο, ομοιότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι η προσήλωση σε αυτές τις δυνάμεις και αυτά τα πλαίσια, λόγω ακριβώς της μονομέρειάς τους, για τους παραπάνω λόγους, συνεπάγεται ταπεινώσεις.
Παρακάτω υπάρχει η δήλωση του προέδρου της ΕΔΑ Ι. Πασαλίδη και ένα άρθρο της “Αυγής” από τις ημέρες εκείνες, όπου, αναδεικνύεται η θέση της (εξωκοινοβουλευτικής τότε, λόγω της νοθείας του 1952) συμμαχίας. Χωρίς λογικές “συστράτευσης” πολλώ δε μάλλον χωρίς δικαίωμα κριτικής, αλλά και χωρίς να παρασύρεται στον εθνικιστικό παροξυσμό, που και σήμερα προωθείται, όχι ως παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά για πιθανή χρησιμοποίηση της Ελλάδας σε άδικο πόλεμο, η (πραγματική τότε) Αριστερά αναδείκνυε ποια ήταν η πραγματική πατριωτική και φιλειρηνική συνάμα πολιτική. Απηχούσε έτσι το λαϊκό αίσθημα, αλλά και οργάνωνε την εκδήλωσή του με διαδηλώσεις, ψηφίσματα από κάθε είδους φορέα (ακόμα και αθλητικούς), αλλά και αποδοκιμασίες και μαχητικές εκδιώξεις Αμερικάνων από κάθε τομέα της ζωής, στα πλαίσια της συνολικής εναντίωσης στην αμερικανοκρατία.
***
Η ΕΔΑ καταγγέλλει τις τουρκικές βαρβαρότητες και ζητεί ακύρωση κάθε συμφωνίας με την Τουρκία
Ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ι. Πασαλίδης έκαμε τις παρακάτω δηλώσεις σχετικά με τις βαρβαρότητες των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης.
“Οι βαρβαρότητες εναντίον του ελληνικού στοιχείου της Τουρκίας, που υπεκινήθησαν από την τουρκικήν κυβέρνησιν, καθώς και οι τελευταίες έξαλλες δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών της Τουρκίας και των άλλων τούρκων επισήμων, φωτίζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά το πραγματικό νόημα της ελληνοτουρκικής “φιλίας”, που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής της συναγερμικής κυβερνήσεως και των άλλων κυβερνήσεων της υποτελείας κατ’ επιταγήν των αγγλοαμερικανών.
Οι ανθελληνικές αυτές εκδηλώσεις των τούρκων, που δίκαια ξεσηκώνουν την Πανελλήνια αγανάκτησιν και οργή, θέτουν επί τάπητος περισσότερο από κάθε άλλην φορά σήμερον το γενικώτερο εθνικό πρόβλημα: Ότι δηλαδή τέτοιες “φιλίες” και ανάλογες “συμμαχίες” και πολεμικά σύμφωνα, μόνο δεινά επισωρεύουν στον τόπο. Και το διαγραφόμενο χάρις στον τέτοιο καταστρεπτικό εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας, χαντάκωμα του κυπριακού, αποτελεί χαρακτηριστικήν περίπτωσιν.
Σήμερα, καθένας καταλαβαίνει από πού βάλλεται η Ελλάδα και ποιος καταπατεί την εθνικήν της αξιοπρέπεια και απειλεί την εθνική της ακεραιότητα. Οι “σύμμαχοι” του ΝΑΤΟ που μας “έσωζαν” από την “εκ βορρά επίθεσιν”, αφού κατεπάτησαν την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, μας απειλούν τώρα με το στόμα των επισήμων τούρκων, μας αρνούνται το στοιχειώδες δικαίωμα αυτοδιαθέσεως του κυπριακού λαού και ξεσηκώνουν “πογκρόμ” κατά των ελλήνων της Τουρκίας.
Το γενικώτερο αυτό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με θεαματικά διαβήματα και διαμαρτυρίες προς την τουρκικήν κυβέρνησιν και το Συμβούλιον του ΝΑΤΟ. Απαιτεί ουσιαστικές και αποφασιστικές ενέργειες:
Άμεση και οριστική καταγγελία κάθε συμμαχίας με την Τουρκία και τους αποικιστές-ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Διακοπή κάθε συζητήσεως με τους Αγγλο-Τούρκους για το κυπριακό. Και παραπέρα ριζική αναθεώρησιν της εξωτερικής μας πολιτικής και προσαρμογή της στις αρχές της συνυπάρξεως, της ανεξαρτησίας, της ίσης και στέρεης φιλίας με όλους τους λαούς”.
(“Αυγή”, 8/9/55)
***
Οι άνθρωποι που δέχονται ραπίσματα
(άρθρο της “Αυγής”)
Τούρκοι είτε Άγγλοι, οι Ζορλούδες απεδείχθησαν εχθροί της Ελλάδας. Την ύβρισαν στην αρχή και εχλεύασαν τον υπερήφανο Λαό της. Ξέρασαν πως οι σημερινοί Έλληνες και Κύπριοι είναι “γεννήματα δούλων”, “βρώμικοι”, “έξαλλοι”, “φανατικοί”. Και επροχώρησαν. Έμμεσα και άμεσα, απεκάλυψαν τις αρπακτικές διαθέσεις τους εναντίον της Εθνικής εδαφικής μας ακεραιότητας. Στο όνομα του “στρατηγικού χώρου” – που είναι μια αναβίωσις του χιτλερικού “ζωτικού χώρου” – διετύπωσαν απειλές και διεκδικήσεις πάνω στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και πάνω στη Δυτική Θράκη. Και με την Διάσκεψιν του Λονδίνου, επεκύρωσαν τον βαρύ ληστρικό ιμπεριαλιστικό ζυγό που κρατεί δούλους 400 χιλιάδες Έλληνας.
Βγαλμένο όχι από το 2020, αλλά από το 1955 το μονόστηλο για την αδιαφορία του ΝΑΤΟ (εφημερίδα «Ελευθερία», 9/9/1955, σ.1)
Αλλά δεν έφθασαν όλα αυτά στους – Τούρκους ή Άγγλους – Ζορλούδες. Στην Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολιν, οργάνωσαν και εξαπέλυσαν εναντίον των Ελλήνων ένα βάναυσο πογκρόμ, φλόγες, αρπαγές, δαρμούς, ατιμώσεις, φόνους. Δεν σεβάσθηκαν ούτε παιδιά ούτε γέροντες, ούτε γυναικες. Ούτε τις εκκλησίες και τα ιερά. Ούτε και τους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, “συμμαχητάς” τους στο… ΝΑΤΟ!
Την μάσκα των φίλων και των συμμάχων φορούσαν ως προχτές οι Τούρκοι και Άγγλοι Ζορλούδες. Οι εδώ συνεταίροι τους τούς επέβαλαν στον Ελληνικό Λαό σαν δήθεν συμπαραστάτας του στην απόκρουσιν “των από βορρά κινδύνων”, σαν ασπίδα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητος! Τώρα, με την δοκιμασία του Κυπριακού, αποκαλύφθηκαν – όπως και ήταν – λυσσαλέοι, άτιμοι, επίβουλοι εχθροί.
Η Εθνική ψυχή μάτωσε και πονεί. Αλλά και αγανακτεί. Το ρίγος που διέτρεξε τον κάθε άνθρωπο σ’ αυτήν την χώρα ήταν δημιουργικό, άναψε την σπίθα μιας απέραντης πατριωτικής οργής. Πανεθνικό υψώνεται τώρα το ανάθεμα για τους ενόχους, αλλά και πανεθνική επίσης η επιταγή να αποκατασταθή στο ακέραιο η εθνική τιμή, να εξασφαλιστή η χώρα μια για πάντα από τους επίβουλους “συμμάχους” και να σπάσουν οι αλυσίδες που σφίγγουν θανατερά τους Κυπρίους.
Και όμως! Κουφή, αναίσθητη, κυνική, έμεινε και μένει μπροστά στην Πανεθνική αυτή επιταγή η Κυβέρνησις. Αντί να αμυνθή “περί Πάτρης”, υπεραμύνεται το κύρους και της διατηρήσεως της Ελληνοτουρκικής “φιλίας” και “συμμαχίας”. Υπερασπίζεται την απαράδεκτη και ασυμβίβαστη με τα εθνικά συμφέροντα εξωτερική πολιτική της. Διακηρύσσει την προσκόλλησίν της σ’ αυτήν, στο ΝΑΤΟ και στις προσταγές των Αμερικανών, που η πολιτική τους, μέσον του ΝΑΤΟ και των παραρτημάτων του, ήταν και αποδείχθηκε ο Μεγάλος Ένοχος. Γιατί – το ξέρουν και οι πέτρες ακόμα – στον κόσμο του ΝΑΤΟ, οι κάθε λογής, Άγγλοι είτε Τούρκοι Ζορλούδες, τίποτε δεν κάνουν χωρίς την έγκρισιν και την ενεργό συνενοχή της “ηγέτιδος δυνάμεως” του “ελευθέρου κόσμου”. Τα γενικώτερα “στρατηγικά συμφέροντα” αυτού του κόσμου επέβαλαν την καθύβρισην, την αιματηρή προσβολή, την ταπείνωσιν της Ελλάδας από τους Ζορλούδες! Και σ’ αυτήν την “τάξιν πραγμάτων” του “ελεύθερου κόσμου” επιμένει να κρατή τον Ελληνικό Λαό αιχμάλωτο, συνεταίρος των Άγγλων και Τούρκων Ζορλούδων, πιστή στις “φιλίες” και στις “συμμαχίες” της, η Συναγερμική Κυβέρνησης!
Απ’ όπου όμως ζουν και μοχθούν Έλληνες, υψώνεται η οργισμένη κραυγή: Να φύγουν οι συνεταίροι των Ζορλούδων! Η πατριωτική πρόβλεψις ότι η Διάσκεψις του Λονδίνου, αντί να αναστείλη, έπρεπε και πρέπει να επισπεύσει το κυβερνητικό πολιτικό θέμα, δικαιώνεται πλήρως.
***
Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευσις εκφράζει την θέλησιν μεγάλου τμήματος του Ελληνικού Λαού. Έχει λοιπόν, και ευθύνες και δικαιώματα. Είναι γεγονός ότι, στο σύνολό της, συγκινήθηκε από την σημερινή εθνική δοκιμασία. Είναι επίσης γεγονός ότι άσκησε και ασκεί κριτική κατά της Συναγερμικής Κυβέρνησης και, με την σωστή διαπίστωσιν ότι “ο όλος χειρισμός του Εθνικού ζητήματος δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματα του Λαού και εγκυμονεί κινδύνους διά το Έθνος”, ολόκληρη η εσωκοινοβουλευτική αντιπολίτευσις εζήτησε την έκτακτη σύγκλησιν της Βουλής – ο κ. Παπανδρέου μόνο εδήλωσε ότι “δεν είναι τώρα ώρα κριτικής, αλλά ενότητος” και έχει χρέος να ξεκαθαρίση αν εννοή ενότητα με τους Συναγερμικούς συνεταίρους των Ζορλούδων.
Αλλά εφ’ όσον συζητεί την έκτακτη σύγκλησιν της Βουλής, η αντιπολίτευσις πρέπει και να την συζητήση ρητώς και να την επιβάλη. Και γνωρίζει τον τρόπο και έχει και το δικαίωμα και την δύναμιν.
Είναι, όμως, αρκετό να συγκληθή η Βουλή; Η μονόπλευρη σύνθεσίς της και τα ως τώρα έργα της δεν αποτελούν εγγύησιν. Γιατί πάντα, όταν εκλήθη να αποφασίση πάνω στα κρίσιμα θέματα της Εθνικής αξιοπρεπείας και ανεξαρτησίας, πάνω και στο Κυπριακό, η Βουλή αυτή δεν ανταποκρίθηκε στην θέλησιν του Ελληνικού Λαού, στην επιταγή του Έθνους. Εχειροκρότησε και εψήφισε σύσσωμη – συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις – την πολιτική που σήμερα ταπεινώνει το Έθνος, οδήγησε μάλιστα στην σημερινή εθνική κρίσιν. Να επιβάλη λοιπόν, η αντιπολίτευσις την έκτακτη σύγκλησιν της Βουλής, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό, αν τα κόμματα της εσωκοινοβουλευτικής αντιπολιτεύσεως, στην συζήτησιν του εθνικού θέματος, θα συνεχίσουν την ως τώρα τακτική τους. Αν θα περιορισθούν από το βήμα της Βουλής να πουν εκείνα που διετύπωσαν στις ανακοινώσεις τους. Αν θα εξαντληθούν στο ρητορικό κατακεραύνωμα της “τουρκικής βαρβαρότητας” και στην ανάπτυξιν της θεωρίας της ορδής.
Αν, ευνουχίζοντας το πανεθνικό αίτημα της ριζικής ρεαλιστικής αναπροσαρμογής της εθνικής πολιτικής, θα το εμφανίσουν σαν αξίωσιν “να φύγουν οι Τούρκοι από το ΝΑΤΟ” ή “να φύγη το Στρατηγείο του ΝΑΤΟ από την Σμύρνην” και να επέμβη το Συμβούλιό του για “να επιβάλη κυρώσεις κατά των παρεκτραπέντων” συνεταίρων! Αν θα αρκεσθούν και τα κόμματα της εσωκοινοβουλευτικής αντιπολιτεύσεως στις “ρηματικές διακοινώσεις” και στα “διαβήματα”, της Συναγερμικής Κυβερνήσεως, αν εκφράσουν τις ανησυχίες τους για την ενότητα του ΝΑΤΟ και για την τύχη της ελληνοτουρκικής φιλίας, όπως κάνει ήδη ο φιλικός τους Τύπος.
Αν, λοιπόν, αυτά κάμουν στην Βουλή τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως και “αιρόμενα εις το ύψος των εθνικών περιστάσεων” προτείνουν και η Βουλή εγκρίνη π.χ. αίτησιν και ευχήν προς την Αμερικανική Κυβέρνησιν, ως ηγέτιδα του ΝΑΤΟ, να συμπαρασταθή στην αδικουμένην Ελλάδα και ψηφίσματα διαμαρτυρίας όπως σπεύδοντας έκανε ο θαρραλέος(;) κ. Κατσώτας στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών, τότε η έκτακτη σύγκλησις της Βουλής δεν θα είναι χρήσιμη, αλλά επιζήμια.
Για να είναι χρήσιμη, για να εξυπηρετήση το εθνικό συμφέρον, τα κόμματα της εσωκοινοβουλευτικής αντιπολιτεύσεως οφείλουν, πηγαίνοντας στην έκτακτη σύγκλησιν και συζήτησιν της Βουλής για το εθνικό θέμα, να έχουν αποφασίσει το καθένα χωριστά και όλα μαζί: Τον άμεσο ριζικό ρεαλιστικό αναπροσανατολισμό της εθνικής πολιτικής. Την προσγείωσιν και την πλαισίωσίν της στα δεδομένα που προκύπτουν από την πικρή πείρα της σημερινής εθνικής δοκιμασίας και την νέα διεθνή πραγματικότητα της ειρηνικής συνυπάρξεως. Την άμεση καταγγελία της ελληνοτουρκικής λυκοφιλίας. Την αδίστακτη αποδέσμευσιν της χώρας από τις παραχωρήσεις, τις δεσμεύσεις και τα βάρη της “συμμαχίας” του ΝΑΤΟ. Και με βάθρο αυτές τις δημιουργικές προϋποθέσεις, την αδέσμευτη από πλαίσια και σκοπιμότητες ξένων συμφερόντων διεκδίκησιν και δικαίωσιν του ιερού Κυπριακού αιτήματος. Και την πραγματική κατοχύρωσιν της Εθνικής Ασφαλείας και Ανεξαρτησίας με την άμεση αποκατάσταση σχέσεων πολιτικών και οικονομικών με όλες τις γειτονικές χώρες, που διεκήρυξαν και διακηρύσσουν την σταθερή τους θέλησιν για ειρηνική συνεργασία και την εγγύησιν της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητος.
Μόνον μ’ αυτούς τους όρους η συζήτησις στην Βουλή μπορεί να είναι και θα είναι εθνικά χρήσιμη και αποτελεσματική. Με την υποστήριξιν μιας τέτοιας πατριωτικής πολιτικής, η αντιπολίτευσις πραγματικά θα αμυνθή “περί Πάτρης”. Και θα έχει την ομόθυμη συμπαράστασιν του Λαού για να κάνη πραγματικότητα την πανεθνική προσταγή: Να φύγουν οι Συνεταίροι των Ζορλούδων! Να φύγουν οι “άνθρωποι που δέχονται ραπίσματα”!
Είναι οπλισμένη με αυτήν την πατριωτική πολιτική η εσωκοινοβουλευτική αντιπολίτευσις, την ώρα που συζητεί την έκτακτη σύγκλησιν της Βουλής; Αν ναι, θα αναδειχθή αντάξια των ηρωικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού. Αν όχι, ο Λαός θα την στιγματίση κι αυτήν σαν συνεταίρο των Ζορλούδων, σαν “ανθρώπους που δέχονται ραπίσματα”. (10-9-55)
Αναδημοσίευση από το parapoda.wordpress.com
