Σαν σήμερα, την 1η Φλεβάρη του 1929, ξεκινάει η απεργία των μεταλλωρύχων της Γαλλικής Εταιρείας του Λαυρίου, με αίτημα αρχικά την αύξηση μισθών, που θα διαρκέσει τελικά 47 μέρες και θα αναδειχθεί σε μια από τις πιο μαχητικές απεργίες εκείνης της περιόδου.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου κινητοποιεί σύσσωμο τον κατασταλτικό μηχανισμό. Στις 6/2 η αστυνομία ανοίγει πυρ κατά των απεργών, δολοφονεί τον εργάτη Γιώργο Συρίγο και τραυματίζει 33.

Αναφερόμενος στη δολοφονία του Συρίγου, ο υπουργός Εσωτερικών, Ζαβιτσάνος, δεν θα διστάσει να πει: «Εάν ο χωροφύλακας πυροβόλησε καλώς έπραξε. Δεν μπορείτε να πείτε, πρόσθεσε σε κάποιο βουλευτή, ότι είχε καθήκον ο χωροφύλακας να σταυρώσει τα χέρια του και αφήσει ελεύθερους τους απεργούς να επιτίθενται κατά των γραφείων της εταιρείας και να αναστατώνουν τον κόσμο». Άλλωστε, ο εισαγγελέας Κώνστας δήλωνε ότι «κράτος επτά εκατομμυρίων δεν θα δειλιάσει να σκοτώσει πέντε χιλιάδες ταραξίες».
Γενική απεργία διαμαρτυρίας κηρύσσεται σε όλο το Λαύριο, ενώ 7.000 εργάτες παίρνουν μέρος στη κηδεία του δολοφονημένου. Στις 25/2 η απεργία επεκτείνεται σε όλα τα μεταλλωρυχεία της πόλης. Η αστυνομία απαντά και πάλι με βία, τραυματίζοντας στις 14/3 30 απεργούς.
Τελικά η απεργία λύθηκε στις 16/3 με νίκη των απεργών και την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων τους.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας υποχρεώνεται σε συμφωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ, που περιελάμβανε: 10% αύξηση σε όλους τους εργάτες και εργάτριες. Να απολυθούν άμεσα όλοι οι κρατούμενοι εργάτες, διατάσσοντας τηλεφωνικώς την αναστολή της εκτόπισής τους. Να επανέλθουν όλοι οι εργάτες στη θέση τους. Εξασφάλιση της αντιπροσώπευσης των εργατών στα ταμεία Αλληλοβοήθειας και Συντάξεων.Επίσης, αποφασίστηκε να αποζημιωθεί η οικογένεια του Συρίγου.