Η Συμφωνία της Βάρκιζας
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 στην παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά».
Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.
Τα «Δεκεμβριανά» άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230 Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό αμάχων. Στις 11 Ιανουαρίου 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.
Παρά τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση και τις αμέτρητες θυσίες των κομμουνιστών και του λαού για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία, τη λαοκρατία, ο αγώνας του Δεκέμβρη οδηγήθηκε στην ήττα. Λίγο αργότερα ακολούθησε η Βάρκιζα. Αυτή η αρνητική για το κίνημα εξέλιξη δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνδέεται και απορρέει από λαθεμένες αντιλήψεις, επιλογές και κατευθύνσεις της ηγεσίας του κόμματος, που διαμορφώθηκαν από την περίοδο ακόμα του αντιχιτλερικού αγώνα.
Το KKE και το EAM διέθεταν την τεράστια πλειοψηφία του λαού και ένα στρατό σαν τον EΛAΣ και είχαν όλη τη δυνατότητα να καταλάβουν και να κρατήσουν την εξουσία με το διώξιμο των Γερμανών. Δεν είχαν προσανατολιστεί όμως σε τέτοια κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα το KKE δεν έβαζε ζήτημα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ζήτημα πραγματοποίησης μιας λαϊκής επανάστασης στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, αλλά επιζητούσε να δημιουργηθούν, μεταπελευθερωτικά, συνθήκες που να του επιτρέπουν ώστε «ειρηνικά», με βάση μια «δημοκρατική διαδικασία», να διεκδικήσει την εξουσία από τα αστικά κόμματα.
Η καθοδήγηση του KKE πίστευε πως «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους» και με βάση αυτή την κεντρική αντίληψη, διαμόρφωσε όλη την πολιτική της. Όχι σύγκρουση με τους Άγγλους, αλλά συμβιβασμός μαζί τους. Όχι πάλη για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, αλλά προσπάθειες για τη δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων πολιτικού αγώνα, στα πλαίσια μιας ειρηνικής μεταπολεμικής εξέλιξης στην Ελλάδα. Φυσικά ο συμβιβασμός μπροστά στην πίεση των Άγγλων, κάθε άλλο παρά βοηθούσε στη δημιουργία τέτοιων προϋποθέσεων. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση έγιναν το Mάη του ’44 η συμφωνία του Λιβάνου και το Σεπτέμβρη η συμφωνία της Καζέρτας.
Έτσι, ουσιαστικά, υποτασσόταν το κίνημα στους σκοπούς της αντίδρασης.
Αλλά και όταν εκδηλώθηκε η ένοπλη αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη του ’44, η καθοδήγηση του κόμματος, μη πιστεύοντας στη δυνατότητα της νίκης, άφησε έξω από τη σύγκρουση τις κύριες δυνάμεις του EΛAΣ, προσπαθώντας να πετύχει ένα συμβιβασμό με τους Άγγλους. Έτσι, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες, παρά τα λάθη που είχαν προηγηθεί, με μια αποφασιστική κινητοποίηση όλων των δυνάμεών του να πετύχει το κίνημα μια νίκη πάνω στους Άγγλους, οδηγηθήκαμε αντίθετα στη Βάρκιζα.
Το KKE και το EAM διέθεταν την τεράστια πλειοψηφία του λαού και ένα στρατό σαν τον EΛAΣ και είχαν όλη τη δυνατότητα να καταλάβουν και να κρατήσουν την εξουσία με το διώξιμο των Γερμανών. Δεν είχαν προσανατολιστεί όμως σε τέτοια κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα το KKE δεν έβαζε ζήτημα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ζήτημα πραγματοποίησης μιας λαϊκής επανάστασης στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, αλλά επιζητούσε να δημιουργηθούν, μεταπελευθερωτικά, συνθήκες που να του επιτρέπουν ώστε «ειρηνικά», με βάση μια «δημοκρατική διαδικασία», να διεκδικήσει την εξουσία από τα αστικά κόμματα.
Η καθοδήγηση του KKE πίστευε πως «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους» και με βάση αυτή την κεντρική αντίληψη, διαμόρφωσε όλη την πολιτική της. Όχι σύγκρουση με τους Άγγλους, αλλά συμβιβασμός μαζί τους. Όχι πάλη για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, αλλά προσπάθειες για τη δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων πολιτικού αγώνα, στα πλαίσια μιας ειρηνικής μεταπολεμικής εξέλιξης στην Ελλάδα. Φυσικά ο συμβιβασμός μπροστά στην πίεση των Άγγλων, κάθε άλλο παρά βοηθούσε στη δημιουργία τέτοιων προϋποθέσεων. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση έγιναν το Mάη του ’44 η συμφωνία του Λιβάνου και το Σεπτέμβρη η συμφωνία της Καζέρτας.
Έτσι, ουσιαστικά, υποτασσόταν το κίνημα στους σκοπούς της αντίδρασης.
Αλλά και όταν εκδηλώθηκε η ένοπλη αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη του ’44, η καθοδήγηση του κόμματος, μη πιστεύοντας στη δυνατότητα της νίκης, άφησε έξω από τη σύγκρουση τις κύριες δυνάμεις του EΛAΣ, προσπαθώντας να πετύχει ένα συμβιβασμό με τους Άγγλους. Έτσι, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες, παρά τα λάθη που είχαν προηγηθεί, με μια αποφασιστική κινητοποίηση όλων των δυνάμεών του να πετύχει το κίνημα μια νίκη πάνω στους Άγγλους, οδηγηθήκαμε αντίθετα στη Βάρκιζα.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας στο εξοχικό του πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα. Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).
Έπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστεία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια.
Ένα χρόνο μετά από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, με την συμπλήρωση ενός χρόνου από από τον αφοπλισμό του ΕΑΜ, στις 12/2/1946, δημοσιεύεται και κατατίθεται στον ΟΗΕ ο απολογισμός της κρατικής καταστολής, της βρετανικής κατοχής και της δράσης των 206 μοναρχοφασιστικών συμμοριών που λεηλατούν τη χώρα. Νεκροί: 1.289. Τραυματίες: 6.671. Βασανισθέντες: 31.632. Συλληφθέντες: 84.931. Βιασμένες γυναίκες: 165. Ληστείες: 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: Πάνω από 100.000.
Από το συγκλονιστικό ντοκουμέντο αφοπλισμού του ΕΛΑΣ:
Το τι θα ακολουθούσε για το λαό και το κίνημά του από τις διαπραγματεύσεις στη Βάρκιζα κι από εκείνον τον απαράδεκτο συμβιβασμό, το είχε προβλέψει ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης.
Ο Άρης, αρνούμενος να εφαρμόσει την συμφωνία της Βάρκιζας, στην επιστολή του προς την ΚΕ του ΚΚΕ, στις 24 Μάρτη 1945, έγραφε:
«Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση (…) για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές».
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ένα πρωτοφανές όργιο τρομοκρατίας σαρώνει όλη τη χώρα.
Με την συμπλήρωση ενός χρόνου από την υπογραφή στη Βάρκιζα και από τον αφοπλισμό του ΕΑΜ, στις 12/2/1946, δημοσιεύεται και κατατίθεται στον ΟΗΕ ο απολογισμός της κρατικής καταστολής, της βρετανικής κατοχής και της δράσης των 206 μοναρχοφασιστικών συμμοριών που λεηλατούν τη χώρα:
Νεκροί: 1.289. Τραυματίες: 6.671. Βασανισθέντες: 31.632. Συλληφθέντες: 84.931. Βιασμένες γυναίκες: 165. Ληστείες: 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: Πάνω από 100.000.
Αυτά συνέβησαν τότε. Και ήταν τόσο τραγικά που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αντίστροφα από την απαισιόδοξη εκτίμηση του Χέγκελ:
«Η Ιστορία – έλεγε – διδάσκει πως ουδείς διδάσκεται απ’ αυτήν».
Η υπογραφή κάτω από εκείνη την απαράδεκτη για τον λαό και το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα συμφωνία, μπήκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945.
ΠΗΓΗ: Στοιχεία από: sansimera.gr και imerodromos.gr (Ν. Μπογιόπουλος, Βάρκιζα), Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος
