Το βαρύ κοντάκι του όπλου προσγειώθηκε με δύναμη στην πλάτη του και του έκοψε την ανάσα. Ο Γερμανός στρατιώτης ούρλιαξε στο αυτί του να κάνει πιο γρήγορα και να επιβιβαστεί στο βαγόνι. «Σνελ, σνελ» φώναζε και συνέχιζε να τον σπρώχνει με το κοντάκι.

Ο Δημήτρης φορούσε ελάχιστα ρούχα, είχε σχεδόν αποστεωθεί και τα μαλλιά του ήταν κουρεμένα κοντά. Ήταν κρατούμενος σε ένα από τα 15 κτίρια (Bloc haus) του κολαστηρίου του Χαϊδαρίου και τώρα έπρεπε να πληρώσει επειδή ήταν κομμουνιστής και πολεμούσε τους ναζί.
Μετά την ανατίναξη στον Γοργοπόταμο οι Γερμανοί σκέφτηκαν έναν σατανικό κόλπο να μην γίνονται σαμποτάζ στα τρένα τους. Μπροστά από την ατμομηχανή είχαν τοποθετήσει ένα βαγόνι με συρματοπλέγματα γύρω γύρω και χωρίς σκεπή και μέσα εκεί στοίβαζαν αριστερούς κρατούμενους πατριώτες.

Εάν το τρένο έπεφτε επάνω σε παγιδευμένη τροχιά με δυναμίτες ή νάρκη τότε οι πρώτοι που θα σκοτωνόντουσαν θα ήταν εκείνοι και δεν θα πάθαινε κάτι ο υπόλοιπος συρμός. Εάν πάλι το σαμποτάζ δεν περιλάμβανε ανατίναξη αλλά επίθεση στο τρένο από την πλευρά των ανταρτών τα σατανικά ναζιστικά μυαλά είχαν μεριμνήσει και για αυτό. Τα πάτωμα του βαγονιού ήταν γεμάτο εκρηκτικά που συνδέονταν με ένα ηλεκτρικό καλώδιο. Μόλις ο λοχίας που ήταν επάνω στο τρένο αντιλαμβανόταν την επίθεση δεν είχε απλά να γυρίσει το μοχλό και να ανατινάξει το βαγόνι.

Το ημερολόγιο έδειχνε 2 Ιουλίου του 1943, σχεδόν έξη μήνες μετά από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Λίγες ημέρες πριν ο Αγγλος Ταξίαρχος Εντι Μάγιερς είχε ζητήσει από τους αντάρτες να ανατινάξουν τη γέφυρα του Ασωπού. Είχε ζητήσει από τον ΕΛΑΣ να διαθέσει δυνάμεις για να κτυπήσει τη φρουρά της γέφυρας και να διευκολύνει τους Άγγλους σαμποτέρ.

Η πρόσβαση στη γέφυρα από ανατολικά και δυτικά, ήταν αδύνατη. Μόνο μέσα από τις σήραγγες και στις δυο πλευρές του φαραγγιού μπορούσε να πλησιάσει κάποιος και να επιτεθεί στη φρουρά της. Όλοι εκτίμησαν ότι το σχέδιο καταστροφής, με αυτό τον τρόπο, της γέφυρας, ήταν ανεφάρμοστο, και το απέρριψαν. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να ισοπεδώσουν τη σήραγγα στο Κούρνοβο, κοντά στο σταθμό Νεζερού – Δομοκού, που είχε συνολικό μήκος 510 μέτρα.
Οι Γερμανοί που φοβόντουσαν επίθεση είχαν τοποθετήσει μπροστά στο τρένο το βαγόνι του θανάτου. Οι κλουβίτες έτρεμαν μόνο από το κρύο και όχι από τον φόβο. Ήξεραν ότι εάν γίνει σαμποτάζ θα πεθάνουν αλλά αυτό δεν τους ένοιαζε. Έπρεπε μόνο να πετύχουν οι αντάρτες, οι σύντροφοι τους και τίποτε άλλο.

«Η μια ομάδα δεξιά της γραμμής προς το Κούρνοβο, καμιά 300 μέτρα από το στόμιο της Γαλαρίας, με αποστολή να χτυπήσει τυχόν περίπολο ή άλλο ιταλικό τμήμα που θα ερχόταν από το στόμιο της Γαλαρίας. Η 2η ομάδα θα πήγαινε 300 μέτρα από το στόμιο της Γαλαρίας προς Νεζερό, με την ίδια αποστολή. Σ’ αυτή την ομάδα ήμουν και εγώ. Η 3η ομάδα ήταν η εφεδρεία , για κάθε απρόβλεπτο ενδεχόμενο. Η 4η ομάδα είχε τα εκρηκτικά. Σ’ αυτήν υπεύθυνος και αρχηγός των σαμποτέρ ήταν ο καπετάν Λάμπρος (Σπύρος Μπέκιος) από το Μαυρίλο. Κατά το σούρουπο ξεκινήσαμε για την αποστολή μας. Δεν ήμασταν μακριά από τον αντικειμενικό στόχο μας και φθάσαμε το κάθε τμήμα στο καθορισμένο μέρος και φτιάξαμε πρόχειρα τις θέσεις μας. Σε λίγο, απρόοπτα, έρχεται τρένο. Πέσαμε όλοι πρηνηδόν, ακίνητοι. Τα φώτα του τρένου περνούσαν δίπλα μας και χύνονταν στη Γαλαρία. Σε λίγο ακούμε το αγκομαχητό του τρένου που ερχόταν απ’ το Λιανοκλάδι. Για μια στιγμή ελαττώνεται το αγκομαχητό και το τρένο μπήκε στη Γαλαρία. Σε δευτερόλεπτα βλέπουμε από το στόμιο της Γαλαρίας να βγαίνει μια τεράστια λάμψη. Ενας δαιμονισμένος κρότος ακούστηκε και σείστηκε ο τόπος, σαν να έγινε σεισμός» περιγράφει χρόνια μετά ο αντάρτης Κώστας Γκέκας.

Λίγο πριν γίνει το σαμποτάζ οι κλουβίτες ανάμεσα τους και ο Δημήτρης από το στρατόπεδο του Χαιδαρίου με κραυγές και συνθήματα, παρακίνησαν τους αντάρτες να μην ματαιώσουν την επιχείρηση τους και να επιτεθούν, αψηφώντας την ύπαρξη τους.
Στο σαμποτάζ της σήραγγας του Κούρβονου ήταν τόσο σφοδρή η επίθεση των ανταρτών που το οι κατακτητές δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Η σήραγγα υπέστη σοβαρότατες ζημιές, το τρένο διαλύθηκε και έμειναν μόνο οι λαμαρίνες άγρια ζεβλωμένες, και οι νεκροί στρατιώτες του στρατού κατοχής έφτασαν τους 580. Οι 25 κλουβίτες που βρισκόντουσαν στο βαγόνι του θανάτου, πέθαναν όλοι, ανάμεσα τους και ο Δημήτρης από το στρατόπεδο του Χαιδαρίου.

Το ΕΑΜ προσπάθησε να απαλύνει λίγο τον πόνο των μελλοθανάτων. Στους σταθμούς όπου έκανε στάση η αμαξοστοιχία έτρεχαν άνθρωποι πλησίαζαν την κλούβα αψηφώντας τους Γερμανούς. Κατάφερναν και έδιναν στους «καταραμένους κρατούμενους» λίγο νερό, τρόφιμα, κανένα τσιγάρο, και μερικά λόγια παρηγοριάς.
Άλλες φορές πάλι δυνάμεις του ΕΛΑΣ χτυπούσαν τα τρένα μόνο και μόνο για να απελευθερώσουν τους κλουβίτες.

Όπως για παράδειγμα στις 8 Σεπτέμβρίου του 1944 όταν η γερμανική στρατιωτική αμαξοστοιχία 18 βαγονιών που μετέφερε καύσιμα και πυρομαχικά, σταμάτησε στον Ψαθόπυργο στην Αχαϊα. Μπροστά ήταν η Κλούβα με 22 ομήρους κλουβίτες. Πέντε γυναίκες πλησίασαν τη Κλούβα με πρόσχημα να προσφέρουν σε κλουβίτες και φρουρούς φαγώσιμα και νερό. Η κύρια αποστολή τους ήταν να ειδοποιήσουν τους κρατούμενους – με σημειώματα μέσα σε κούφια αυγά – για την επικείμενη επιχείρηση και τους ζητήθηκε να αποσυνδέσουν το καλώδιο πυροδότησης από τα εκρηκτικά, πράγμα που έγινε.

Στο μεταξύ λίγη ώρα πριν ένα συνεργείο αντιστασιακών σιδηροδρομικών είχε ξηλώσει τη σιδηροδρομική γραμμή σε ένα σημείο ανάμεσα στον Ψαθόπυργο και την Παναγοπούλα Αχαΐας.

Όταν η αμαξοστοιχία έφτασε στο προβλεπόμενο σημείο δέχτηκε καταιγιστικά πυρά του ΕΛΑΣ και σταμάτησε. Ο αιφνιδιασμός ήταν απόλυτα πετυχημένος. Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν αμέσως στα δραστικά πυρά του ΕΛΑΣ, ούτε και να ανατινάξουν την Κλούβα με τους 22 ομήρους πατριώτες, αφού οι κλουβίτες είχαν αποσυνδέσει το καλώδιο πυροδότησης. Οι όλμοι των ΕΛΑΣιτών έπληξαν τα βαγόνια που μετέφεραν βενζίνη και μέσα σε λίγα λεπτά ολόκληρη η αμαξοστοιχία έγινε παρανάλωμα τους πυρός.
Από τους 22 κλουβίτες απελευθερώθηκαν και σώθηκαν οι είκοσι.

ΠΗΓΗ:  Από Βενιζέλος Λεβεντογιάννης - topontiki.gr