Ήταν 10 Μαρτίου 1992 όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας, το πιο διάσημο μπουζούκι, έπαψε πια να ρίχνει τις πενιές του.

Από πολύ μικρή ηλικία, ο Γιώργος Ζαμπέτας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες. Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του, λίγο πριν το θάνατό του.

Η επαγγελματική του καριέρα ωστόσο ξεκινά τη δεκαετία του 1950, όταν αρχίζει να παίζει μπουζούκι σε λαϊκά κέντρα.

Ο Ζαμπέτας γεννήθηκε στην Ακαδημία Πλάτωνος το 1925. Εκεί, ο πολύτεκνος (επτά παιδιά) πατέρας του, Μιχάλης είχε κουρείο και κρεμασμένο μονίμως στον τοίχο ένα μπουζούκι κι έπαιζε ερασιτεχνικά. Θαμώνας ο 5χρονος Γιώργος που ξεσκόνιζε μετά το κούρεμα τον πελάτη, για να πάρει φιλοδώρημα.
Οταν ήταν μόνος κατέβαζε το μπουζούκι κι άρχιζε να παίζει, αλλά ο πατέρας του αγρίευε: «Μην το ξαναπιάσεις στα χέρια σου, γιατί είναι κακόφημο όργανο!».

Κάποια ημέρα που έπαιζε κρυφά, τον είδε ο κυρ Μιχάλης και «έφαγε» το ξύλο της αρκούδας!
Ο Γιώργος, λες και στο αίμα του είχε τη μουσική, στα επτά του χρόνια στο δημοτικό σχολείο, ενώ τα άλλα παιδιά έλεγαν ποιήματα στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, εκείνος έπαιξε μπουζούκι και τραγούδησε. Μάλιστα, κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό!

Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω. Ο ίδιος συνεχίζει να πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο, για να το τελειώσει. Μετά έρχεται ο πόλεμος η Κατοχή, και ο ανήσυχος Γιώργος βρίσκεται κοντά στον γείτονά του, τον Στράτο Παγιουμτζή, και συχνάζει στον «τεκέ του Γιαννάκη», όπου έπαιζαν ο Μανισαλής ο Χιώτης ο Μπίνης, ο Μητσάκης.
Εκεί ο καταστηματάρχης τον καλούσε να παίξει για να τους ξεκουράσει...

Το 1945 υπηρετεί τη θητεία του στην Πολεμική Αεροπορία και μετά η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι τον κάνει περιζήτητο. Παίζει στο Φαληρικό, έπειτα στη Γωνιά της Αθήνας στα Δειλινά, συνεργάζεται με τον Παπαϊωάννου, τον Μάρκο, τον Καλδάρα και αργότερα με τον Χατζηδάκη («τον στρατάρχη Παπάγο της μουσικής») στα «Παιδιά του Πειραιά», με το οποίο κέρδισε το Οσκαρ μουσικής τον Θεοδωράκη (στην «Οδό ονείρων»), τον Πλέσσα, τον Ξαρχάκο...

Γράφει τραγούδια που ερμηνεύουν οι Μπιθικώτσης, Πόλυ Πάνου, Καζαντζίδης και φυσικά η Βίκυ Μοσχολιού με τις μεγάλες αξέχαστες επιτυχίες. Εμφανίζεται στις κινηματογραφικές ταινίες («του μουστάκα Κώστα Καραγιάννη»), κάνει ταξίδια στο εξωτερικό, διασκεδάζει τους ομογενείς και, όταν επιστρέφει, αφηγείται με τον δικό του τρόπο τις εύθυμες στιγμές...

Το παράπονο για τον Μίκη Θεοδωράκη

Το 1963 ο Γιώργος Ζαμπέτας θα συμμετείχε μουσικά στη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και στο δίσκο με τα τραγούδια του έργου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ως συνθέτης είχε συμφωνήσει με το Ζαμπέτα να αναγραφόταν στο δίσκο και το όνομα του τελευταίου, διαφορετικά δε θα έπαιζε μπουζούκι.

Παρά την αρχική υπόσχεση το όνομά του δεν τοποθετήθηκε, με το Γιώργο Ζαμπέτα κάποια χρόνια αργότερα να δηλώνει σχετικά με μεγαλοψυχία: «Δεν πειράζει. Εγώ τον αγαπώ. Δε μου έβαλε το όνομα… Και τον ευχαριστώ γιατί είναι πάρα πολύ μεγάλος.»

Στο χιούμορ ο Ζαμπέτας ήταν ασυναγώνιστος Με εκπληκτική ετοιμολογία, πηγαίο χιούμορ και... μαγκιά, ξεδίπλωνε το μοναδικό το ταλέντο στην αφήγηση ενός γεγονότος ή στον σχολιασμό.
Ηταν, όπως λέει η κυρία Εύα, με το κατάστημα ψιλικών που τον είχε πελάτη, αυθόρμητος ειλικρινής μάγκας και μπεσαλής! 
Κάποτε προσκλήθηκε στο Λονδίνο για να παίξει σε εκδήλωση εφοπλιστών και πλοιοκτητών που κατέκλυσαν την αίθουσα με παπιγιόν κι μαύρα κοστούμια.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα όταν ρωτήθηκε πού πήγε, είπε: «Στη Λόντρα για να παίξω σε κάτι εφοπλιστάδες που ήταν ντυμένοι όλοι σαν γκαρσόνια!».

Ο Γιώργος Ζαμπέτας ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες των δημιουργών οι οποίοι κατάφεραν διατηρώντας τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα της λαϊκής φόρμας, να μιλήσουν μία γλώσσα που χωρίς να αρνιέται και να αγνοεί το κύριο λεξιλόγιο και τη σημερινή καταγωγή της να είναι πιο καινούρια και πιο σημερινή.

Το 1959 είναι η χρονιά που ο Μάνος Χατζιδάκις τον κάνει σολίστ στα έργα του και ταξιδεύουν μαζί, καθώς και με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ζυλ Ντασέν, στις Κάννες για το «Ποτέ την Κυριακή» – το πάρτι υπό τους ήχους του Ζαμπέτα άφησε ιστορία στο φεστιβάλ. Το παίξιμο του Ζαμπέτα γίνεται το μέτρο επιδεξιότητας του οργάνου.

Η κόντρα με την εξουσία

Ένα διάταγμα του ’78 – ’79, της τότε κυβέρνησης Κων/νου Καραμανλή, ήταν η αιτία για τη δημιουργία ενός τραγουδιού με μία γεύση πολιτικοποίησης που ξεσήκωσε το κοινό και ανάγκασε την ίδια την κυβέρνηση να επισκεφτεί το Γιώργο Ζαμπέτα στο κέντρο όπου εμφανιζόταν!

Σύμφωνα με εκείνο το διάταγμα όλα τα νυχτερινά κέντρα έπρεπε να κλείνουν στις 2 τα μεσάνυχτα και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως υπουργός πλήρωσε τα… σπασμένα. Ο Γιώργος Ζαμπέτας εμφανιζόταν στη «Φαντασία» (ουδεμία σχέση με τη σημερινή) και το εν λόγω τραγούδι έγινε επιτυχία στόμα με στόμα.

«Βγάλανε διάταγμα να κλείνουμε στις 2, και την Αθήνα κάνανε σωστό νεκροταφείο, το διάταγμα το έβγαλε ο Μήτσος και ο Τάκης, ο μπρόκουλας, ο σέσκουλας, ο μπάμιας και ο σπανάκης. Πολλά τα διατάγματα, τα ίδια και τα ίδια, μα όσο κι αν γκαρίζουμε μας γράφουν στα… Μα ο καιρός πλησίασε και θα μας θυμηθούνε και θα τους απαντήσουμε να παν’ να…»

Αυτή ήταν οι περίφημοι στίχοι που ανάγκασαν ολόκληρη την οικογένεια Μητσοτάκη να βρεθεί στη «Φαντασία» για να ακούσει το μύθο που είχε διαδοθεί σε όλη την παραλιακή. Ο Γιώργος Ζαμπέτας βέβαια εκείνη τη βραδιά παρουσίασε στους παρευρισκόμενους μία πιο light εκδοχή του τραγουδιού.