"Έπαιζα από πολύ μικρός μουσικά όργανα. Το 1943 βγήκα στα ταβερνάκια για να οικονομήσω τον επιούσιων που λένε. Μέσα στην κατοχή. Ήμουνα τότε δέκα χρονών. Αλλά έπαιζε ο αδελφός μου, έπαιζε ο αδελφός της μητέρας μου, βρήκα όργανα στο σπίτι. Έτσι, έπαιζα από μικρός. Συνόδευα τον αδελφό μου. Στο σπίτι βέβαια. Δεν ήταν επαγγελματίας. Ήταν σκαλιστής στο επάγγελμα. Ερασιτέχνης μουσικός. Όσον αφορά εμένα, στα δέκα μου χρόνια ήμουν ώριμος μουσικός, μπορούσα να βγω να παίξω". Μ' αυτά τα λόγια περιγράφει το ξεκίνημα του στον χώρο της μουσικής ο Ακης Πάνου. 

Μεγαλωμένος σε μια γειτονιά στην Καλλιθέα με πολλούς πρόσφυγες, όπου το τραγούδι ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους, από παιδάκι έζησε μέσα σε ρεμπέτικα και Ποντιακά ακούσματα. Από μικρός στην βιοπάλη γνωρίζεται το 1947 με το Γιάννη Σταματίου (Σπόρος), και μαζί του δουλεύει στην ταβέρνα του Σιλιβάνη στο Κουκάκι, με αμοιβή ένα πιάτο φαγητό και τα πιθανά φιλοδωρήματα από τους πελάτες του μαγαζιού. 

Ολα αυτά τα βιώματα συντέλεσαν στο να γίνει ένας πηγαίος συνθέτης και στιχουργός, δημιουργώντας περίπου 240 τραγούδια γράφοντας μόνος του στίχο και μουσική. Εχτισε μια ιδιόμορφη προσωπικότητα με δικές του προτεραιότητες και δικό του κώδικα τιμής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εγκατέλειψε την δισκογραφία από το 1985 γιατί όπως είχε δηλώσει "Η υπερεκμετάλλευση των δισκογραφικών εταιρειών δεν είναι ανεκτή από μένα". Το 1958, σταματάει να δουλεύει σαν μπουζουξής, και πηγαίνει να ζήσει στη  Ξάνθη -απ' όπου έχει καταγωγή η δεύτερη γυναίκα του Άννα Μπακιρτζή - και εργάζεται σαν κατασκευαστής μουσικών οργάνων. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνεται ότι η δουλειά του στην νύχτα θα αλλοιώσει τον χαρακτήρα του. Αυτό που έχει γράψει δηλαδή: «Δεν είναι εύκολο ν' αλλάξεις / όταν χαλάσεις εντελώς, / δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις / ποιος είν' ο δρόμος ο καλός...».  

Η τελευταία του εμφάνιση σε πάλκο ήταν το 1989 όταν αποφάσισε να κάνει κάποιες εμφανίσεις με τον Μανώλη Ρασούλη στο κέντρο «Επειγόντως» του Βασίλη Σαλούστρου, στην Κυψέλη.

Διαβάστε το μεγάλο αφιέρωμα που έχουμε κάνει στον Ακη Πάνου.