Η Τζένη Καρέζη υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Η Ευγενία Καρπούζη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Ήταν κόρη ενός αυστηρού ακροδεξιού εκπαιδευτικού, άκρως συντηρητικού και προσωπικού φίλου του Ιωάννη Μεταξά. Μορφώθηκε στην Ελληνογαλλική σχολή κι εκεί, από την προσφώνηση μιας καλόγριας άλλαξε το μικρό της όνομα σε Τζένη. Όταν ανακοίνωσε στον πατέρα της ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, εκείνος της το απαγόρευσε κι αναγκάστηκε να κάνει απεργία πείνας.
Τον Οκτώβριο του 1954 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, στο έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στην Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Σχεδόν ταυτόγχρονα, το 1955 εμφανίζεται και στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, σαν πρωταγωνίστρια μάλιστα, στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο.
Τα ωραιότερα πράσινα μάτια του ελληνικού σινεμά. Ένα μουτράκι άλλοτε μελαγχολικό κι άλλοτε χαμογελαστό, ένα ταλέντο δραματικό και κωμικό, άλλοτε μοιραία κι άλλοτε παιχνιδιάρα, η Καρέζη ασκούσε μια υποβλητική μαγεία και μια αιθέρια αίγλη στο κοινό που τη λάτρεψε.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 και αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο του Αντρέ Ρουσέν «Ωραία Ελένη», που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη. Ακολούθησε ο ρόλος της Αντέλα στο έργο του Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα», στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Κατίνα Παξινού και σκηνοθέτησε ο Αλέξης Μινωτής. Το χρονικό διάστημα 1955-1959 έπαιξε με επιτυχία σπουδαίους ρόλους στο Εθνικό Θέατρο: Οφηλία (Άμλετ), Κορντέλια (Βασιλιάς Ληρ), Μυρίννη (Λυσιστράτη) κ.ά.
Το 1955 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντής (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη - Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).
Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, έργα των Καμπανέλλη, Άλμπι, Ίψεν, Τσέχοφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Μίνωα Bολανάκη, μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο. Δύο χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα, που ανέβηκε στην Επίδαυρο και τον Λυκαβηττό.
Ο πρώτος γάμος και το κοσμοπολίτικο προφίλ
Ο πρώτος άντρας της ήταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι, παντρεύτηκαν το 1962 στη Φιλοθέη και προσκεκλημένη ήταν όλη η κοσμική Αθήνα εκτός από την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Πεντακόσιοι ήταν οι επίσημοι καλεσμένοι και οι ανεπίσημοι έφταναν τις πέντε χιλιάδες. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η περίοδος αυτή ήταν μια κοσμοπολίτικη αναζήτηση του εαυτού της. Το ζευγάρι χώρισε ύστερα από τρεισήμισι χρόνια.
Ο μεγάλος έρωτας της ζωής της
Στην ταινία «Κονσέρτο για πολυβόλα» το 1967 ερωτεύεται με τον Κώστα Καζάκο. Παντρεύονται το1968 και μετά το γάμο της η Καρέζη δήλωσε πως «απεχθάνεται την αυλή των πρωταγωνιστών». Αποκτούν το γιοτους, Κωνσταντίνο το 1969. Μάλιστα επειδή το παιδί ηταν να γεννηθεί τέλη Απριλίου και συγκεκριμένα στις 21 του μηνός, «κινδύνευε» να βαπτιστεί από τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, σύζυγο του δικτάτορα, γεγονός που απέφυγαν τελικά, μια και η Τζένη γέννησε με καισαρική στις 25 Απριλίου 1969.Ο Καζάκος ήταν βαθιά πολιτικοποιημένος και η συντηρητική Καρέζη γοητεύτηκε από τον αριστερό αυτό ανερχόμενο ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως πριν την παντρευτεί τον κάλεσαν από την αστυνομία για να υπογράψει δήλωση μετανοίας και να απαρνηθεί τον κομμουνισμό.
Η στροφή στην καριέρα της
Η ίδια είχε δηλώσει πως «γεννήθηκα όταν γνώρισα τον Καζάκο». Απέκτησε πολιτική συνείδηση, τη συγκλόνισε η εκτέλεση του Μπελογιάννη και άρχισε να διαβάζει, να ρωτάει και να μαθαίνει για όσα γίνονταν γύρω της και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έδινε σημασία. Στην περίοδο της Χούντας προκάλεσε με την παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο», το οποίο είχε αντιχουντικαμηνύματα, συνελήφθη και φυλακίστηκε στην ΕΑΤ ΕΣΑ. Η Τζένη Καρέζη ήταν πλεον στρατευμένη στο κομμουνιστικό κίνημα και μέλος της ΕΔΑ.
Η μεγάλη της θεατρική επιτυχία υπήρξε αναμφισβήτητα το σπονδυλωτό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο», που ανέβηκε το 1973, το οποίο και αποτέλεσε μία από τις εστίες πνευματικής αντίστασης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η ίδια, όσο και ο σύζυγός της Κώστας Καζάκος, συνελήφθησαν και ταλαιπωρήθηκαν από τις αρχές της χούντας.
Η παράσταση ανέβηκε το καλοκαίρι του 1973 στο θέατρο Αθήναιον, στο Μουσείο, απέναντι από το Πολυτεχνείο. Οι συνένοχοι συντελεστές – Σενάριο Ιάκωβος Καμπανέλλης, σκηνοθεσία Κώστας Καζάκος, πρωταγωνιστές Καζάκος – Καρέζη – ήταν ενθουσιώδεις και έδωσαν τον καλύτερο εαυτο τους.
Ουρές σχημάτιζαν οι θεατές έξω από το Αθήναιον και αργότερα το χειμώνα, έξω από το Ακροπόλ. Μέσα στα θέατρα η κατάσταση ήταν συγκινητική και κάτι παραπάνω, ήταν αγωνιστική. Την παράσταση επένδυσε μουσικά ο Σταύρος Ξαρχακος, αυτός ο δαιμόνιος συνθέτης, ενώ ο Νίκος Ξυλούρης, λιγνός και επιβλητικός, τραγουδούσε τους στίχους του Καμπανέλλη και οι καρδιές ράγιζαν. Ο δε Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ως άλλος Καραγκιόζης, έδωσε ρεσιτάλ και ο αθηναϊκός λαός τραγουδούσε κάθε βράδυ το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».
Η πολιτική εκείνη πράξη δεν πέρασε απαρατήρητη, αν και το κείμενο είχε περάσει την επιτροπή λογοκρισίας με ελάχιστες ασήμαντες διορθώσεις ως δια μαγείας, όπως θυμάται ο Γιώργος Λεμπέσης, που όταν πήρε το κείμενο στα χέρια του από την επιτροπή, δεν πίστευε στα μάτια του. Οι πράκτορες της Ασφάλειας, ένστολοι αστυνομικοί αλλά ακόμα και στρατιωτικοί βρίσκονταν κάθε βράδυ εκεί. Το καθεστώς είχε πάρει το μήνυμα κι έψαχνε αφορμή για να επέμβει. Οι ηθοποιοί καταλάβαιναν πως η χούντα κάπως θ΄αντιδράσει. Την Τζένη όμως δεν την ενδιέφερε καθόλου:
«Θα έπρεπε μέσα απ΄αυτό το έργο να καταφέρουμε να περάσουμε την κραυγή απελπισίας γι΄αυτά τα επτά χρόνια που ζήσαμε… μιλώντας για τα παλιά κάθε στιγμή εμείς μιλούσαμε για τα καινούρια… Κι έγινε τούτο το απίθανο… Όταν το έργο μας ανέβηκε, άρχισε ανάμεσα σε μας και το κοινό μας μια θεία συνεννόηση … μια επικοινωνία τέτοια που άγγιζε τα όρια της συνωμοσίας! Μιας συνωμοσίας χιλίων πεντακοσίων ανθρώπων κάθε βράδυ, μέσα στην καρδιά της Αθήνας… σκεπτόμασταν μαζί, γελούσαμε μαζί, κλαίγαμε μαζί …ήμασταν όλοι μια παρέα…κάθε βράδυ… πολλά ευλογημένα βράδια» θα γράψει αργότερα για κείνη την εμπειρία τους.
Το χειμώνα, το «Τσίρκο» ανέβηκε στο Ακροπόλ στην Ιπποκράτους, ενώ το Νοέμβριο τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είχαν ρίξει βαριά σκιά στην Αθήνα και γενικότερα σ΄όλη τη χώρα. Η χούντα είχε φτάσει στα όρια της και η επέμβαση δεν άργησε να γίνει. Στις 2 Νοεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, οι ασφαλίτες μπήκαν στο θέατρο και συνέλαβαν την Καρέζη. Ο λόγος; Μήπως χρειάζονταν λόγο; Η ίδια μιλώντας μετά τη μεταπολίτευση στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ στις 9/8/1974, αφηγείται το περιστατικό και τις μέρες της αγωνίας:
«Με ακολούθησαν μέχρι το μπάνιο που πήγα να ντυθώ. Όταν κατεβήκαμε κάτω, μας χώρισαν (σ.σ. με τον Καζάκο). Ο Κώστας έμεινε μόνος κι ανήμπορος να βοηθήσει, στο πεζοδρόμιο. Εμένα μ΄ έβαλαν σε ένα πολύ μικρό αυτοκίνητο μαζί με δύο άνδρες στο πίσω κάθισμα. Ήταν η χειρότερη ώρα. Με οδήγησαν στην ΕΣΑ Φιλαδέλφειας.
Έμεινα σ΄ένα κελί μέχρι τις 11 το βράδυ. Μετά με πήραν για ανάκριση που κράτησε μέχρι το πρωί. Στις 9 με μετέφεραν στο ΕΑΤ και η ανάκριση συνεχίστηκε ως το βράδυ της Παρασκευής. Ρωτούσαν γιατί περάσαμε από το Πολυτεχνείο να ενθαρρύνουμε τους φοιτητές, γιατί κλείσαμε τα θέατρα. Έμεινα σ΄ένα κελί μπουντρούμι, σε απομόνωση. Τις πρώτες μέρες χωρίς βιβλία. Ζητούσα έστω το «Πιστεύω» του Παπαδόπουλου.
Την Παρασκευή το βράδυ ήρθαν να μου αναγγείλουν ότι πάνε να συλλάβουν τον Κώστα.. Άκουγα αργότερα τις φωνές και νόμιζα ότι ήταν εκείνος που φώναζε.Το πρωί του Σαββάτου μ έπιασε υστερική κρίση. Κατέβηκαν να με ηρεμήσουν και με βεβαίωσαν ότι ο άντρας μου είναι καλά.
Την Τετάρτη με μετέφεραν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φεύγοντας φώναζα, «Κώστα, Κώστα, να΄μια», ελπίζοντας ότι ο Κώστας θα με ακούσει. Άδικα. Τον είχαν μεταφέρει από την προηγούμενη. Στη Νέα Φιλαδέλφεια οι συνθήκες ήταν καλύτερες.
Όταν έγινε η πολιτική αλλαγή οι ίδιοι μου ανήγγειλαν την πτώση του Παπαδόπουλου. Το βράδυ της Τετάρτης άκουσα από ένα τρανζίστορ του φρουρού το λόγο του Ανδρουτσόπουλου και τότε απελπίστηκα. ‘Ηρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την ωμή βία κι έζησα αυτή την τρομερή αίσθηση να ξέρεις πως σε θάβουν ζωντανή και δεν υφίστασαι. Οπωσδήποτε όμως το δικό μας πέρασμα από την ΕΣΑ ήταν το πιο ανώδυνο που θα μπορούσε να γίνει. Αν πρέπει να σκεφτούμε κάποιους, είναι αυτοί που πραγματικά ταλαιπωρήθηκαν. Εγώ έφυγα από κει με κέρδη ανθρωπινά σοβαρά. Αυτό που με ξάφνιασε ήταν το γεγονός ότι ήξεραν όλες μου τις κινήσεις. Ακόμα και με ποιους είχα μιλήσει στο τηλέφωνο».
Μέχρι την ημερομηνία που αποφυλακίστηκε, στις 15 Δεκεμβρίου 1973, η Καρέζη δεν είχε καμιά απολύτως επικοινωνία με τους δικούς της και η ανησυχία για το μωρό της ήταν μεγάλη. Ο Γιώργος Λεμπέσης ήταν από τους ελάχιστους που μπορούσαν να πηγαίνουν στο κρατητήριο καθημερινά, χωρίς όμως να του επιτρέπουν να τη βλέπει συχνά. Το μονο γράμμα που της επέτρεψαν να στείλει το έγραψε προς τη λατρεμένη της μάνα. Της επιστούσε την προσοχή στο αγόρι της. «τα μάτια σας στο παιδί!»
Η τετραετής μάχη με τον καρκίνο
Η Καρέζη άφησε πίσω της σπουδαίο έργο και ένα ίδρυμα για την ανακούφιση των καρκινοπαθων. Έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο λίγο πριν βγει στη σκηνή του θεάτρου να ερμηνεύσει το Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ… Τα γαλάζια της μάτια έκλεισαν ήσυχα στο σπίτι της στις 27 Ιουλίου 1992 αφήνοντας τον κόσμο θεάτρου φτωχότερο αλλά με την καθηλωτική ερμηνεία της παραμένει μοναδική και αξέχαστη…
Θεατρογραφία
Θέατρο Ρεξ – θίασος Δ. Μυράτ
• 1954
«Αντιγόνη» του Σοφοκλή
«Η Ωραία Ελένη» των Αντρέ Ρουσσέν και Μαντελέν Κρέι
«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
«Φαύλος κύκλος» του Δημήτρη Ψαθά
• 1955
«Μάκβεθ» του Σαίξπηρ
Θίασος Ντίνου Ηλιόπουλου και Μίμη Φωτόπουλου
«Ανεργία μηδέν» των Γ. Ασημακόπουλου – Β. Σπυρόπουλο – Ν. Παπαδούκα
«Στραβοτιμονιές» του Στέφανου Φωτιάδη
Θίασος Εθνικού θεάτρου
[2]
• 1955
«Η δοκιμασία» του Άρθουρ Μίλλερ
«Άμλετ» του Σαίξπηρ
• 1956
«Η έβδομη μέρα της δημιουργίας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
«Το ζωντανό πτώμα» του Λέοντα Τολστόι
«Αι Εκκλησιάζουσαι» του Αριστοφάνη
«Ανθή» του Λεονίντ Αντρέγιεφ
«Κλυταιμνήστρα» του Αλέξανδρου Μάτσα
• 1957
«Βασιλεύς Ληρ» του Σαίξπηρ
«Η κυρά της αυγής» του Αλεχάντρο Κασόνα
«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη
«Το Ζαμπελάκι» του Διονύσιου Ρώμα
• 1958 καλοκαίρι
«Θεσμοφοριάζουσαι» του Αριστοφάνη
«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη
• 1958-1959
«Νύχτα στη Μεσόγειο» του Άγγελου Τερζάκη
«Έγκλημα στο νησί των κατσικιών» του Ούγκο Μπέτι
Θίασος Ντ. Ηλιόπουλου – Τζ. Καρέζη – Διον. Παπαγιανόπουλου
• 1959-1960
«Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας» των Ν. Τσιφόρου και Πολ. Βασιλειάδη
Θίασος Μαίρης Αρώνη – Ντίνου Ηλιόπουλου
• 1960
«Η κυρία του κυρίου» των Τσιφόρου – Βασιλειάδη
Θίασος Κώστα Μουσούρη
• 1961:«Φανή» του Μαρσέλ Πανιόλ
• 1962:«Εκείνη τη νύχτα» του Λάγιος Ζυλάχι
Θίασος Καρέζη – Λάμπρου Κωνσταντάρα
«Κρατικές υποθέσεις» του Λουί Βερνέιγ
Θίασος Τζένης Καρέζη
• 1963-1964
«Ένα κουτό κορίτσι» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
«Η γειτονιά των αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
«Δεσποινίς διευθυντής» των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη
• 1964-1965
«Μαίρη-μαίρη» της Τζην Κερ
• 1965
«Κάθε Τετάρτη»
1966
«Η κυρία εκυκλοφόρησε» του Κώστα Πρετεντέρη
«Βίβα Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
1967
«Το κορίτσι της καμπίνας 15» του Ζακ Ντεβάλ
• 1967-1968
«Ένας ιππότης για τη Βασούλα» των Ασ. Γιαλαμά και Κ. Πρετεντέρη
«Ζητήστε τη Βίκυ» του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν
• 1968-1969
«Το παιχνίδι του γάμου»
«Ο διευθυντής της ιδιαιτέρας»
«Θεοδώρα η μεγάλη» του Γεωργίου Ρούσσου
Θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου
[3]
• 1969-1970
«Η κυρία δεν με μέλλει» των Εμίλ Μορρώ και Βικτοριέν Σαρντού
• 1970-1971
«Μια ιστορία από το Ιρκούτσκ» του Αλεξέι Αρμπούζωφ
• 1971 – 1972
«Η Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
• 1973 – 1975
«Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη – μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
• 1975
«Ο εχθρός λαός» του Ιάκωβου Καμπανέλλη – μουσική Μίκης Θεοδωράκης
• 1976- καλοκαίρι
«Η κυρία δεν με μέλλει» των Μορρώ και Σαρντού
• 1976-1977
«Η κυρία προέδρου» των Ενεκέν και Βεμπέρ
• 1977 καλοκαίρι
«Η Παναγία των δολλαρίων» του Κάνιν
• 1977-1978
«Πάπισσα Ιωάννα» του Γεωργίου Ρούσσου
«Η αγριόγατα» των Μπαριγιέ και Γκρεντύ
• 1978 καλοκαίρι
«Η Παναγία των Παρισίων» του Βίκτωρα Ουγκώ
«Αντώνιος και Κλεοπάτρα» του Σαίξπηρ
• 1978 -1979
«Μην αμελείτε την Αμέλια» του Ζωρζ Φεντώ
«Επιχείρηση γοητεία» των Μπαριγιέ και Γκρεντύ
«Πολίτες β’ κατηγορίας» του Μπράιαν Φρηλ
• 1979 -1980
«Οι θεατρίνοι» της Τζένη Καρέζη
• 1980-1981
«Η Αγριόγατα» των Μπαριγιέ και Γκρεντύ
• 1982-1983
«Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι
• 1984-1985
«Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν
• 1985 καλοκαίρι
«Μήδεια» του Ευριπίδη
• 1985-1986
«Πρόσωπο με πρόσωπο» του Αλεξάντρ Γκέλμαν
• 1986 καλοκαίρι
«Μήδεια» του Ευριπίδη
• 1986-1987
«Πρόσωπο με πρόσωπο» του Αλεξάντρ Γκέλμαν
• 1987 καλοκαίρι
«Ηλέκτρα (Σοφοκλή)» του Σοφοκλή
• 1987-1988
«Τζόκινγκ» του Έντουαρντ Ραζίνσκυ
• 1988-1989
«Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ
• 1989 καλοκαίρι
«Οιδίπους τύραννος» του Σοφοκλή
• 1990-1991
«Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη
Φιλμογραφία
Έτος Τίτλος Ρόλος
1955 Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο Καίτη Μπεναρδή
1957 Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο Καίτη Μπεναρδή
1957 Δελησταύρου και υιός Μπίλλη
1957 Η θεία απ’το Σικάγο Κατίνα Καδρή
1958 Μια λατέρνα, μια ζωή Νίνα/ Ματίνα
1958 Το τρελοκόριτσο Τζένη
1958 Η λίμνη των πόθων Μιράντα
1959 Ταξίδι με τον έρωτα Γιάννα
1959 Το νησί των γενναίων Ντόνα
1959 Ναυάγια της ζωής Φούλα
1960 Ραντεβού στην Κέρκυρα Μίρκα/ Ντιάνα Λανίτου
1960 Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος Τζούλια Καράλη
1960 Χριστίνα Χριστίνα
1960 Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα Αλέξια/ Μαρίνα
1961 Ποια είναι η Μαργαρίτα Μαργαρίτα
1962 Προδομένη αγάπη Άννα
1962 Η νύφη το ‘σκασε Καίτη
1962 Η Αθήνα τη νύχτα Τζένη Καρέζη
1963 Τα κόκκινα φανάρια Ελένη Νικολέσκου
1964 Λόλα Λόλα
1964 Ένας μεγάλος έρωτας Λένα
1964 Δεσποινίς Διευθυντής Λίλα Βασιλείου
1965 Μια τρελή, τρελή οικογένεια Μίκα
1965 Τζένη, Τζένη Τζένη Σκούταρη-Μαντά
1966 Μια σφαίρα στην καρδιά Κάρλα
1967 Κοντσέρτο για πολυβόλα Νίκη
1967 Εκείνος κι εκείνη Εκείνη
1968 Ένας ιππότης για τη Βασούλα Βασούλα Λιόντου
1968 Αγάπη και αίμα Φώνη Γέρακα
1970 Μια γυναίκα στην αντίσταση Άννα Κωλέτη
1971 Μαντώ Μαυρογένους Μαντώ Μαυρογένους
1972 Ερωτική συμφωνία Ειρήνη/ Μπέτυ Στεργίου
1973 Λυσιστράτη Λυσιστράτη
