Εκτέλεση που σημάδεψε όψιμα τον αιματηρό επίλογο του Εμφυλίου Πολέμου. Πολιτική ή εκδικητική ;

Έγινε την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, της υποτιθέμενης ευλαβικής προσήλωσης για τη μεγάλη Χριστιανική γιορτή και παράλληλα της μειωμένης κοινωνικής και δημοσιογραφικής εγρήγορσης, όχι στον συνήθη τόπο εκτελέσεων, αλλά σε μια χαράδρα στο Δαφνί.

Του Δημήτρη Πλουμπίδη

Ο Ν. Πλουμπίδης είχε στρατευθεί από νωρίς στη συνδικαλιστική πάλη των δασκάλων- αγροτικής προέλευσης οι περισσότεροι όπως και ο ίδιος- είχε οργανωθεί στο όραμα της οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Αίσθηση ευθύνης για το μεγάλο κοινωνικό κίνημα

Τον χαρακτήριζε η αίσθηση ευθύνης για το μεγάλο κοινωνικό κίνημα όπου μετείχε από νωρίς κι αργότερα από καθοδηγητικές θέσεις, με αμείωτη ενσυναίσθηση των αναγκών της ζωής, της πίεσης που ασκούνταν στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους συντρόφους, από την ίδια την ζωή αλλά και τον αγώνα.

Διηγούνται ακόμα το πέρασμα του σαν δάσκαλου από την Μηλέα (Βούρμπα) Ελασσόνας τα χρόνια 1924 έως 1929, όπου και η βρύση που έχτισε μαζί με τους μαθητές του και φέρει τ’ όνομα του.

Μια μακρά πορεία αγώνα στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά , την Αντίσταση, τον Εμφύλιο με ιδιαίτερη την δική του πολιτική συμβολή μετά την ήττα στην χάραξη του δύσβατου και ελπιδοφόρου δρόμου της πολιτικής, δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Αριστεράς.

Έδρασε με σύνεση για ό,τι ήταν πολιτικά και κοινωνικά εφικτό

Πριν τη σύλληψη του και ως τις εκλογές του 1952 ,αν και παράνομος στην Αθήνα, έδρασε με σύνεση για ό,τι ήταν πολιτικά και κοινωνικά εφικτό. Μετά τη σύλληψη , τα εξ΄ οικείων βέλη και το προδιαγεγραμμένο τέλος του έκανε πλέον πολιτική με αυτό που είχε δηλαδή την ίδια του τη ζωή, στη δίκη και την απολογία του με αποδέκτες τόσο το δικαστήριο όσο και το κόμμα του.

Οι κοινωνικές συνθήκες και οι στόχοι τόσο διαφορετικοί από αυτά που γνωρίζουμε και επιχειρούμε σήμερα. Η ηθική ακεραιότητα ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο, ιδίως για όσους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Άφησε ισχυρό συναισθηματικό αποτύπωμα σε όσους συγγενείς και συντρόφους τον γνώρισαν. Στην κάρτα που έγραψε και κατάφερε να στείλει από την φυλακή στην επίσης φυλακισμένη μητέρα μου Ιουλία, πίσω από το λιοντάρι, που είχε ζωγραφίσει η ίδια, φαίνεται αυτό το μεγάλο συναισθηματικό φορτίο.

Δημήτρης Ν.Πλουμπίδης

18 ώρες πριν

14 Αυγούστου 1954: εξήντα έξι χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη

Εκτέλεση που σημάδεψε όψιμα τον αιματηρό επίλογο του Εμφυλίου Πολέμου. Πολιτική ή εκδικητική ;
Έγινε την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, της υποτιθέμενης ευλαβικής προσήλωσης για τη μεγάλη Χριστιανική γιορτή και παράλληλα της μειωμένης κοινωνικής και δημοσιογραφικής εγρήγορσης, όχι στον συνήθη τόπο εκτελέσεων, αλλά σε μια χαράδρα στο Δαφνί.
Ο Ν. Πλουμπίδης είχε στρατευθεί από νωρίς στη συνδικαλιστική πάλη των δασκάλων- αγροτικής προέλευσης οι περισσότεροι όπως και ο ίδιος- είχε οργανωθεί στο όραμα της οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Τον χαρακτήριζε η αίσθηση ευθύνης για το μεγάλο κοινωνικό κίνημα όπου μετείχε από νωρίς κι αργότερα από καθοδηγητικές θέσεις, με αμείωτη ενσυναίσθηση των αναγκών της ζωής, της πίεσης που ασκούνταν στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους συντρόφους, από την ίδια την ζωή αλλά και τον αγώνα. Διηγούνται ακόμα το πέρασμα του σαν δάσκαλου από την Μηλέα (Βούρμπα) Ελασσόνας τα χρόνια 1924 έως 1929, όπου και η βρύση που έχτισε μαζί με τους μαθητές του και φέρει τ' όνομα του. Μια μακρά πορεία αγώνα στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά , την Αντίσταση, τον Εμφύλιο με ιδιαίτερη την δική του πολιτική συμβολή μετά την ήττα στην χάραξη του δύσβατου και ελπιδοφόρου δρόμου της πολιτικής, δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Αριστεράς. Πριν τη σύλληψη του και ως τις εκλογές του 1952 ,αν και παράνομος στην Αθήνα, έδρασε με σύνεση για ό,τι ήταν πολιτικά και κοινωνικά εφικτό. Μετά τη σύλληψη , τα εξ΄ οικείων βέλη και το προδιαγεγραμμένο τέλος του έκανε πλέον πολιτική με αυτό που είχε δηλαδή την ίδια του τη ζωή, στη δίκη και την απολογία του με αποδέκτες τόσο το δικαστήριο όσο και το κόμμα του.
Οι κοινωνικές συνθήκες και οι στόχοι τόσο διαφορετικοί από αυτά που γνωρίζουμε και επιχειρούμε σήμερα. Η ηθική ακεραιότητα ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο, ιδίως για όσους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Άφησε ισχυρό συναισθηματικό αποτύπωμα σε όσους συγγενείς και συντρόφους τον γνώρισαν. Στην κάρτα που έγραψε και κατάφερε να στείλει από την φυλακή στην επίσης φυλακισμένη μητέρα μου Ιουλία, πίσω από το λιοντάρι, που είχε ζωγραφίσει η ίδια, φαίνεται αυτό το μεγάλο συναισθηματικό φορτίο.