Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από το στερνό ταξίδι  του Αργυραδίτη Νίκου Ασπιώτη (Κόνκολου).

Ήταν τη Νια Δευτέρα το 1995, όταν ο ξαφνικός θάνατός του συγκλόνισε όχι μόνο τους δικούς του ανθρώπους, αλλά ολόκληρο το χωριό και την ευρύτερη περιοχή. Γιατί ο Νίκος ήταν από τους απλούς ανθρώπους που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους. Άνθρωπος  της βιοπάλης και της προσφοράς προς τον πλησίον προς το σύνολο. 

Γεννήθηκε το 1939 και έμεινε πολύ νωρίς ορφανός, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο το 1940 πολεμώντας για τη λευτεριά. Από τα παιδικά του χρόνια δούλεψε σκληρά και τίμια για να ζήσει την οκογένειά του και κατάφερε ως εργολάβος οικοδομών να ξεχωρίσει επαγγελματικά και να προκόψει. Άνθρωπος αγαπητός που έτρεχε να βοηθήσει κάθε συνάνθρωπό του.

Πρόσφερε πολλά σε πολλούς. Κοινωνικός, άνθρωπος της παρέας με αίσθηση του χιούμορ και μεγάλη καρδιά ήταν η βάση της ευχάριστης συντροφιάς  στη δουλειά, στο καφενείο, παντού. Πειραχτήρι, χωρίς υπερβολές που να προσβάλουν το συνάνθρωπο. Με καλή, βροντώδη, φωνή και αγάπη για το τραγούδι έφτιαχνε το κέφι της παρέας.

Από τα βασικά στελέχη της χορωδίας Αργυράδων που συγκροτήθηκε τη δεκαετία του 1980. Η συνεισφορά του ήταν δεδομένη σε κάθε έργο για το καλό και την πρόοδο του χωριού. Πάντα στην πρώτη γραμμή. Άλλωστε είχε συμμετοχή στην Κοινότητα, στον Κρόνο, παντού.

25 χρόνια τώρα και η απώλειά του είναι μεγάλη, αλλά έχει αφήσει άξιους διαδόχους, τα παιδιά και τα εγγόνια του που συνεχίζουν άξια το δρόμο που χάραξε, το δρόμο της ανθρωπιάς και της προσφοράς.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του!

ΓΚΚ