Τον πατέρα της, τον δάσκαλο που «έφυγε» το Σάββατο από τη ζωή, αποχαιρετά  μέσα από τον λογαριασμό της στο facebook, η κόρη του Ευλαμπία Ρέβη με ένα πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό μήνυμα. “Δεν ήσουν μόνο ο μπαμπάς μου. Ήσουν ο μπαμπάς για όποιον σε γνώρισε. Καλό ταξίδι μπαμπά μου, ποιητή της ζωής μου και δημιουργέ του κόσμου μου… ”. Πολλά και συγκινητικά μηνύματα στο FACEBOOK για τον αγαπημένο δάσκαλο της Νότιας Κέρκυρας.

 Αναλυτικά η ανάρτηση της Ευλαμπίας Ρέβη (δημοσιογράφου στο OPEN)

«Δεν ήσουν μόνο ο μπαμπάς μου. Ήσουν ο μπαμπάς για όποιον σε γνώρισε. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος όχι μόνο για τα παιδιά σου και τους μαθητές σου, αλλά για όλον τον κόσμο. Αυτόν που εσύ ποτέ δεν ήσουν γι’ αυτόν. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Θα θυμάμαι πάντα τα πρησμένα μου μάγουλα που ‘μοιάζαν σαν να με έχουν τσιμπήσει μέλισσες από τα πολλά φιλιά κάθε πρωί που πήγαινα σχολείο, τα τραγούδια μας, το ζεστό σου βλέμμα, την καλοσύνη που ανάβλυζε μέσα από κάθε σου κύτταρο και την αγάπη που μέχρι τέλους ήταν αστείρευτη και περίσσευε για όλους. Καλό ταξίδι μπαμπά μου, ποιητή της ζωής μου και δημιουργέ του κόσμου μου, εκεί που δεν χωράει καμία κακία, καμία μοχθηρότητα. Σ’ ευχαριστώ που για όλες μου τις φοβίες είχες πάντα μια λέξη για να τις διώξεις μακριά και σ’ ευχαριστώ που είμαι κόρη σου. Σε φαντάζομαι χαρούμενο κάπου στον Τάμεση, με την τραγιάσκα και την καμπαρντίνα σου να κρατάς στο ένα χέρι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» που μόλις αγόρασες για έναν ακόμη μαθητή σου και στο άλλο ένα αναμμένο Rothmans, καθώς μέσα σου απαγγέλλεις Ρίτσο και οι τσέπες σου είναι γεμάτες καραμέλες για όλα τα παιδιά. Ήσουν πάντα ένας άγγελος, το ξέραμε. Τώρα βρίσκεσαι εκεί που ανήκες ανέκαθεν: στον ουρανό. Σ’ αγαπώ για πάντα, μπαμπά μου».

Δεν ήσουν μόνο ο μπαμπάς μου. Ήσουν ο μπαμπάς για όποιον σε γνώρισε. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος όχι μόνο για τα παιδιά σου και τους μαθητές σου, αλλά για όλον τον κόσμο. Αυτόν που εσύ ποτέ δεν ήσουν γι’ αυτόν. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Θα θυμάμαι πάντα τα πρησμένα μου μάγουλα που ‘μοιάζαν σαν να με έχουν τσιμπήσει μέλισσες από τα πολλά φιλιά κάθε πρωί που πήγαινα σχολείο, τα τραγούδια μας, το ζεστό σου βλέμμα, την καλοσύνη που ανάβλυζε μέσα από κάθε σου κύτταρο και την αγάπη που μέχρι τέλους ήταν αστείρευτη και περίσσευε για όλους. Καλό ταξίδι μπαμπά μου, ποιητή της ζωής μου και δημιουργέ του κόσμου μου, εκεί που δεν χωράει καμία κακία, καμία μοχθηρότητα. Σ’ ευχαριστώ που για όλες μου τις φοβίες είχες πάντα μια λέξη για να τις διώξεις μακριά και σ’ ευχαριστώ που είμαι κόρη σου. Σε φαντάζομαι χαρούμενο κάπου στον Τάμεση, με την τραγιάσκα και την καμπαρντίνα σου να κρατάς στο ένα χέρι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» που μόλις αγόρασες για έναν ακόμη μαθητή σου και στο άλλο ένα αναμμένο Rothmans, καθώς μέσα σου απαγγέλλεις Ρίτσο και οι τσέπες σου είναι γεμάτες καραμέλες για όλα τα παιδιά. Ήσουν πάντα ένας άγγελος, το ξέραμε. Τώρα βρίσκεσαι εκεί που ανήκες ανέκαθεν: στον ουρανό. Σ’ αγαπώ για πάντα, μπαμπά μου.