«Η Ελλάδα είναι η πατρίδα του παππού μου και ο τόπος γέννησης του πατέρα μου…». Μια φράση του Καρόλου, του πρίγκιπα της Ουαλίας αληθινή, αλλά που χρίζει επεξήγησης για το ποιος ήταν ο παππούς του, ο Ανδρέας, που είχε πατρίδα του την Ελλάδα...
Ανάρτηση στο Facebook του φιλόλογου Σπύρου Αλεξίου, συγγραφέα του βιβλίου «21 ρωγμές στην επίσημη ιστορία για το 1821», για το ποιος ακριβώς ήταν ο πρόγονος του χθεσινού υψηλού προσκεκλημένου πρίγκηπα Καρόλου, πρίγκηπας Ανδρέας:
Μεγάλη συγκίνηση που ο παππούς του εστεμμένου φελλού που ταΐσαμε κιμά γαρίδας ήταν… Έλληνας! Το είπε με καμάρι… Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον παππού του, τον πρίγκηπα Ανδρέα! Μιλάμε για ΤΟ… καμάρι!
Ο «βασιλόπαις» Ανδρέας, όπως του άρεσε να τον αποκαλούν, έπαιζε και πόλεμο. Ζήτησε να πάρει μέρος στην εκστρατεία στη Μικρά Ασία και βρέθηκε… υποστράτηγος, διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1921). Πολέμησε με «αυτοθυσία» στα καφέ – σαντάν της Σμύρνης και ενίσχυσε αποφασιστικά τις σχέσεις του με εκπροσώπους της Γαλλικής σχολής χορού!
Τον πίκραινε όμως που δεν τον συμπαθούσαν και σε επιστολή του στον Ι. Μεταξά (19.12.1921) γράφει:
«Ἀπαίσιοι πραγματικῶς εἶναι οἱ ἐδῶ Ἕλληνες, ἐκτὸς ἐλαχίστων. Ἐπικρατεῖ Βενιζελισμὸς ὀγκώδης καὶ κατὰ τὴν 15ην Δεκεμβρίου εἶχον κλείσει σχεδὸν ὅλα τὰ καταστήματα. Θὰ ἤξιζε πράγματι νὰ παραδώσωμεν τὴν Σμύρνην εἰς τὸν Κεμὰλ διὰ νὰ τοὺς πετσοκόψῃ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀχρείους, οἱ ὁποῖοι φέρονται οὕτω κατόπιν τοῦ φοβεροῦ αἵματος ὅπερ ἐχύσαμεν ἐδῶ. Αἵματος τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδος δέ, διότι ὅλα τὰ παιδιὰ τῶν ὁπωσδήποτε καλυτέρων οἰκογενειῶν τῶν ἐνταύθα ὑπηρετοῦν εἰς τὴν Σμύρνην καὶ τὰ μετόπισθεν, ἀλλοίμονον δὲ ἂν ἓν οἱονδήποτε τμῆμα εὑρεθῇ σχηματισμένον μόνον ἀπὸ Μικρασιάτας καὶ ἐνώπιον τοῦ ἐχθροῦ».
«Χύσαμε αίμα»… σε Α’ Πληθυντικό μιλά ο πρίγκηψ που το μόνο αίμα που μπορεί να έχυσε βέβαια θα ήταν στο ξύρισμα…
Από δω και πέρα δεν έχει πλάκα: προήχθη σε αντιστράτηγο και ανέλαβε τη διοίκηση του Β’ Σώματος Στρατού. Τη στιγμή που εκδηλωνόταν η αντεπίθεση του Κεμάλ μετακίνησε το Σώμα του πίσω (στα σίγουρα ο Πρίγκηψ…) από το Γ’ Σώμα, αφήνοντας τελείως ακάλυπτο το Α’ Σώμα, που έπαθε πανωλεθρία. Κατόπιν τούτου ο Ανδρέας αντικαταστάθηκε από τον αντιστράτηγο Τρικούπη. Ήταν όμως πολύ αργά.
Βούιξε ο τόπος τότε πως τη βραδιά της αντεπίθεσης του Κεμάλ ο πρίγκηψ ήταν άφαντος, συνέχισε να μορφώνεται πάνω στις σύγχρονες τάσεις της Γαλλικής σχολής χορού.
Γυρνώντας στην Ελλάδα πέρασε Στρατοδικείο που τον έκρινε ένοχο παμψηφεί, αναγνωρίζοντάς του όμως ελαφρυντικά λόγω… απειρίας(!!!). Απίστευτο; Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό «της τελείας απειρίας περί την διοίκησιν ανωτέρων μονάδων» και τον καταδίκασε στην ποινή της ισόβιας υπερορίας και της διαγραφής από το μητρώο των αξιωματικών.(!) Αυτοί που ανέθεσαν σε αυτόν τον τύπο τη διοίκηση των χιλιάδων φουκαράδων που άφησαν τα κόκκαλά τους στον Σαγγάριο;
Πώς γλύτωσε την εκτέλεση
Ο Ανδρέας δεν ακολούθησε τους «6» στο εκτελεστικό απόσπασμα στου Γουδή, χάρις στη μεσολάβηση της κυβέρνησης της Αγγλίας. Αμέσως μετά την καταδίκη του, ο Ανδρέας και η σύζυγός του Αλίκη αναχώρησαν με το βρετανικό αντιτορπιλικό «Καλυψώ», το οποίο κατέπλευσε από τον Φαληρικό όρμο στην Κέρκυρα για να παραλάβει την υπόλοιπη οικογένειά του και μετά κατευθύνθηκε προς την Ιταλία. Ο πρίγκιπας εγκαταστάθηκε σε προάστιο του Παρισιού, υπό την προστασία των Άγγλων. Γιος τού Ανδρέα και της Αλίκης είναι ο 100ετής πλέον Φίλιππος, σύζυγος της βασίλισσας της Ελισσάβετ και πατέρας τού διαδόχου Καρόλου. Με την παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα το 1935, ο Ανδρέας ξαναπήρε τον βαθμό τού αντιστρατήγου. Ο Ανδρέας πέθανε στα 62 του χρόνια, την 3η Δεκεμβρίου του 1944, ακριβώς τη μέρα που οι Άγγλοι αιματοκυλούσαν την Αθήνα στα «Δεκεμβριανά».
Αμέσως μετά την καταδίκη του, μεταφέρθηκε στο Φάληρο και αναχώρησε με το βρετανικό αντιτορπιλικό «Καλυψώ». Το πλοίο σταμάτησε στην Κέρκυρα για να παραλάβει την οικογένειά του και μετά κατευθύνθηκε προς την Ιταλία. Τελικά, ο πρίγκιπας εγκαταστάθηκε σε προάστιο του Παρισιού, υπό την προστασία των Άγγλων.
Αυτόν τον… ένδοξο πρόγονο τιμήσαμε εχτές, γι’ αυτόν καμάρωνε ο Κάρολος και χειροκροτούσε η πολιτική ηγεσία μας!
Σταθερά Μάνος Κατράκης: «Δούλοι ήσασταν πάντα μωρέ…»
