Ελληνοτσιγγάνος βάρδος του λαϊκού τραγουδιού· ο μόνος τραγουδιστής που αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία του Στέλιου Καζαντζίδη τη δεκαετία του '60.
Κώστας Βίρβος - στιχουργός
O Μανώλης Αγγελόπουλος, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Απρίλη 1989 μετά από επιπλοκές που παρουσιάστηκαν από την εγχείρηση καρδιάς, που είχε κάνει.
Πάνω από 100.000 άνθρωποι τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία Γ’ Νεκροταφείο της Αθήνας ενώ τον αποχαιρέτισαν μουσικά, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, ο Λευτέρης Ζέρβας και ο Βασίλης Σαλέας.
Από τα παιδικά του χρόνια βγήκε στην βιοπάλη αφού από μικρό παιδάκι κρατάει το μικρόφωνο και διαλαλεί την πραμάτεια του πατέρα, του ο οποίος, ωστόσο, φεύγει από τη ζωή όταν ο μετέπειτα «βασιλιάς των τσιγγάνων» ήταν μόλις 13 ετών.
Προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένεια του και αναγκάζεται να κάνει ένα σωρό δουλειές του ποδαριού (λουστράκος, σιδεράς, πωλητής χαλιών και άλλα), μέχρι να καταλήξει να τραγουδάει σε διάφορα κέντρα διασκέδασης κοντά στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας και στα Πετράλωνα, όπου έμενε με την οικογένειά του.
Σε αντίθεση με άλλους τσιγγάνους τραγουδιστές δεν έκρυψε ποτέ την καταγωγή του, αντίθετα ήταν περήφανος γ' αυτή και το εκδήλωσε από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε στην δισκογραφία με τον δίσκο 45 στροφών που κυκλοφόρησε το 1957 και είχε τίτλο «Τρέξε στα τσαντίρια μάνα».
Δεν ήταν παρά μόλις 17 χρονών όταν με την ενθάρρυνση και τη βοήθεια του ξαδέλφου του Ανέστου Αθανασίου ο οποίος έπαιζε μπουζούκι στην ορχήστρα του Στέλιου Καζαντζίδη μπαίνει επαγγελματικά στο χώρο του τραγουδιού.
Με την προτροπή του εξαδέλφου του Ανέστου Αθανασίου, που έπαιζε μπουζούκι στην ορχήστρα του Στέλιου Καζαντζίδη και την ενθάρρυνση του λαϊκού συνθέτη Θεόδωρου Δερβενιώτη, που ενθουσιάστηκε με την ποιότητα της φωνής του, αποφάσισε στα 17 του να ασχοληθεί επαγγελματικά με του τραγούδι. Στα τέλη του 1956 άρχισε τις εμφανίσεις σε λαϊκό κέντρο του Χαϊδαρίου, δίπλα στον Στράτο Παγιουμτζή και τη Σωτηρία Μπέλλου. Την ίδια περίοδο ηχογράφησε το πρώτο του δισκάκι με το τραγούδι του Τόλη Εσδρά «Τρέξε στα τσαντίρια μάνα», που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Στις αρχές του 1958 ήλθε η πρώτη μεγάλη επιτυχία, που του άνοιξε τον δρόμο προς την κορυφή. Ήταν το ινδοπρεπές τραγούδι του Στράτου Ατταλίδη «Μαγκάλα», που ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 100.000 κομμάτια και αποτέλεσε το αντίπαλο δέος της «Μαντουμπάλας» του Στέλιου Καζαντζίδη.
Στα 33 χρόνια της πορείας του στο λαϊκό τραγούδι ερμήνευσε μεγάλες επιτυχίες, που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τον κόσμο: «Τα μαύρα μάτια σου» (Αγγελόπουλος/Μπιζάνη), «Όσο αξίζεις εσύ» (Καλδάρας), «Φαρίντα» (Τσιτσάνης), «Μαγκάλα» (Ατταλίδης/Βασιλειάδης), «Φεγγάρι χλωμό» (Μπιθικώτσης/Γκούτης), «Έφυγε κι ακόμα πάει» (Πετσάς), «Μη με ξεχνάς» (Δερβενιώτης/Βίρβος), «Τσιγγάνας Γάλα» (Καμπουρίδης/Σπυρόπουλος), «Ρίχ’τε στο γυαλί φαρμάκι» (Καλδάρας/Παπαγιαννοπούλου), «Μουσταφάς» (Δερβενιώτης/Βίρβος), «Η μάνα η Γκρέκα» (Μηλιός/Μαλκώτσης), και «Όταν χορεύεις μάτια μου» (Χρ. Νικολόπουλος/Χαψιάδης).
Η καλλιτεχνική του πορεία όμως, λόγω καταγωγής κάθε άλλο παρά ανέφελη ήταν.
Και αυτό το είδαμε πολύ χαρακτηριστικά στην αντιμετώπιση που είχε μετά την διπλή συναυλία (19 και 20 Ιούνη 1983) που διοργανώθηκε από το περιοδικό «Ντέφι», και δόθηκε στο θέατρο του Λυκαβηττού.
Ο Αγγελόπουλος χαρακτηρίστηκε «αρχιγύφτος», ενώ οι αναφορές σε «τουρκόγυφτο», «αμανετζή» δεν αποφεύχθηκαν ούτε από τις «προοδευτικές» -υποτίθεται- φωνές της εποχής, γι' αυτόν το μεγάλο τραγουδιστή
Εδώ θα δώσουμε τον λόγο στο εκδότη του περιοδικού «Ντέφι», Στέλιο Ελληνιάδη, για να μας μιλήσει, μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς για τις αντιδράσεις που υπήρξαν μετά την συναυλία του Μ. Αγγελόπουλου στον Λυκαβηττό.
Το ολοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Τα Νέα» με τον προσβλητικό χαρακτηρισμό «Ο αρχιγύφτος στο Λυκαβηττό» αντανακλούσε ένα ρατσιστικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η αποδοκιμασία και η απόρριψη των συναυλιών του Αγγελόπουλου από μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων και προσωπικοτήτων των τεχνών και των γραμμάτων, μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Λιάνης (Τα Νέα), ο Φρέντι Γερμανός και η Φωφώ Βασιλακάκη (Ελευθεροτυπία), ο Δ. Καπράνος (Καθημερινή και Τηλέραμα), ο Ιάκωβος Καμπανέλης (συγγραφέας και διευθυντής του κρατικού ραδιοφώνου), ο Αντώνης Καλογιάννης (τραγουδιστής) κ.ά.
Δεν τους ενοχλούσε μόνο ότι ήταν τσιγγάνος. Τους ενοχλούσε ότι σήκωνε κεφάλι και ακουγόταν με έμφαση και καμάρι η φωνή ενός κόσμου που δεν είχε ανοιχτή πρόσβαση στα ΜΜΕ.
Ένας κόσμος τον οποίο μπορούν να διαχειρίζονται οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι, αρκεί να μην εκφράζει άποψη, να μην έχει απαιτήσεις, να μην διεκδικεί ισότιμη μεταχείριση.
Μανώλης Αγγελόπουλος - Αγάπες μου περαστικές Δείτε το ΒΙΝΤΕΟ
Στο ενεργητικό του είχε δεκάδες εμφανίσεις σε κινηματογραφικές ταινίες και επιθεωρήσεις, ενώ πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, όπου υπήρχαν Έλληνες μετανάστες: Αμερική, Καναδάς, Αυστραλία, Δυτική Γερμανία και Βέλγιο. Στις 19 και 20 Ιουνίου του 1983 ήρθε η καταξίωση με τις δύο συναυλίες του στο Θέατρο του Λυκαβηττού, όπου δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Δεν έλειψαν και τα επικριτικά σχόλια από μερίδα του δημοσιογραφικού και πνευματικού κόσμου, που τον χαρακτήρισαν «τουρκόγυφτο» και «τσιφτετελιστή», αλλά και για τη μετάδοση της συναυλίας του από την ΕΡΤ.
Ο Μανώλης Αγγελόπουλος πέθανε στις 2 Απριλίου σε νοσοκομείο του Λονδίνου, μία εβδομάδα προτού συμπληρώσει τα πενήντα του χρόνια, εξαιτίας επιπλοκών από εγχείριση καρδιάς (τριπλό μπάι-πας), στην οποία είχε υποβληθεί στις 14 Ιανουαρίου. Ήταν νυμφευμένος με την τραγουδίστρια Κωνσταντίνα, ενώ από τον πρώτο του γάμο με την επίσης τραγουδίστρια Αννούλα Βασιλείου είχε αποκτήσει τρία παιδιά, τη Μαρία (βαφτισιμιά του Στέλιου Καζαντζίδη), τον Ηλία και τον Στάθη Αγγελόπουλο, γνωστό λαϊκό τραγουδιστή.
Η κηδεία του έγινε στις 6 Απριλίου στην εκκλησία της Αγίας Ελεούσας στην Αγία Βαρβάρα και παραβρέθηκαν χιλιάδες κόσμου και πολλοί συνάδελφοί του, για να πουν το τελευταίο αντίο στον «βασιλιά των τσιγγάνων». Πάνω στον τάφο του στο Γ' Νεκροταφείο της Αθήνας τον αποχαιρέτισαν μουσικά, σύμφωνα με δική του επιθυμία, ο Λευτέρης Ζέρβας (βιολί) και ο Βασίλης Σαλέας (κλαρίνο).
