Μια σημαντική αγωνίστρια, συγγραφέας και υπέροχη ηθοποιός -ίσως η σημαντικότερη καλλιτεχνική μορφή της αναβίωσης του αρχαίου δράματος- τιμημένη με σημαντικά διεθνή βραβεία για την προσφορά της στον πολιτισμό, "έφυγε" σήμερα πλήρης ημερών στα 102 της χρόνια. Η Ασπασία Παπαθανασίου
Από τα νεανικά της χρόνια στρατεύεται στο ΚΚΕ και δίνει το αγωνιστικό παρόν.
Στην ΕΑΜική Αντίσταση, πρωτοστατεί με άλλους ομοϊδεάτες του καλλιτέχνες (Δημήτρης Σταρένιος, Λυκούργος Καλλέργης, Αλέξης Δαμιανός κ.α), στο να ιδρυθεί ο ΕΑΜικός θίασος "Ενωμένοι Καλλιτέχνες".
Στην συνέχεια η μαχητικότητα της την αναδεικνύει σε Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ Αθήνας.
Αργότερα παίρνει δυναμικά μέρος στην αντίσταση ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών.
Αντί να παραθέσουμε αναλυτικά στοιχεία από το βιογραφικό Ασπασία Παπαθανασίου, που άλλωστε μπορεί να τα βρει εύκολα κάποιος στο διαδίκτυο, επιλέγουμε κάτι άλλο.
Να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορέστη Μακρή "Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας".
Αναφέρεται στο περιστατικό όταν έγινε γνωστό ότι οι γερμανοτσολιάδες Πλυτζανόπουλου δολοφόνησαν στην Καισαριανή έξι παλληκάρια του ΕΛΑΣ:
Τότε ξεκινάει μια οργισμένη διαδήλωση με επικεφαλής την Ασπασία Παπαθανασίου.
Ο θρήνος, οι φωνές, οι κατάρες έχουν το ρυθμό χορού αρχαίας τραγωδία;!! Προκαλούν τέτοια συγκίνηση που ανασηκώνονται και ριγούν ακόμη και οι πέτρες. Πού βρέθηκαν εκείνα τα ποιήματα που απαγγέλλονται ομαδικά, όπως στα αρχαία οράματα του Αισχύλου:
Πού βρέθηκαν αυτά τα γεμάτα πάθος τραγούδια του αγώνα; Που βρέθηκαν αυτές οι έμμετρες κατάρες κατά των φονιάδων;
Σκουπίζουν τα δάκρυα τους οι νοικοκυρές, σφίγγουν τις γροθιές τους τα παλικάρια και οι κοπέλες και με μιας φουσκώνει σαν φουρτουνιασμένο κύμα η λαοθάλασσα που κατεβαίνει προς την πλατεία Για μια ακόμη φορά η Καισαριανή βροντοφωνάζει: «Θάνατος στο φασισμό». «Δε μας φοβίζουν των γερμανών τα βόλια, ούτε των προδοτών τα άδοξα σπαθιά». «Λευτεριά ή Θάνατος».
Με μιας έκλεισαν όλα τα μαγαζιά της συνοικίας, Κηρύχθηκε γενική απεργία πένθους για τους ηρωικούς, μας νεκρούς και πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Υ.Γ: Τον Μάρτη του 1947, σε μια δίκη φιάσκο απ’ το λεγόμενο «Γ’ δικαστήριο δωσιλόγων», όλοι οι ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών απαλλάχθηκαν και συνέχισαν το «θεάρεστο έργο» τους, από άλλα πόστα. Ο Πλυτζανόπουλος, μάλιστα, όχι απλώς απαλλάχτηκε από τις τρομερές κατηγορίες που τον βάρυναν, αλλά στην συνέχεια προήχθη και έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού για να εμφυσήσει το «πατριωτικό του πνεύμα» στους υφισταμένους του. Δείτε αυτή την ανάρτησή μας που έχει τίτλο "Αν ο ΕΛΑΣ "ξεβρόμιζε" τον τόπο από τους ταγματασφαλίτες όταν είχε το πάνω χέρι αμέσως μετά την Απελευθέρωση"
Στην ΕΑΜική Αντίσταση, πρωτοστατεί με άλλους ομοϊδεάτες του καλλιτέχνες (Δημήτρης Σταρένιος, Λυκούργος Καλλέργης, Αλέξης Δαμιανός κ.α), στο να ιδρυθεί ο ΕΑΜικός θίασος "Ενωμένοι Καλλιτέχνες".
Στην συνέχεια η μαχητικότητα της την αναδεικνύει σε Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ Αθήνας.
Αργότερα παίρνει δυναμικά μέρος στην αντίσταση ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών.
Αντί να παραθέσουμε αναλυτικά στοιχεία από το βιογραφικό Ασπασία Παπαθανασίου, που άλλωστε μπορεί να τα βρει εύκολα κάποιος στο διαδίκτυο, επιλέγουμε κάτι άλλο.
Να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορέστη Μακρή "Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας".
Αναφέρεται στο περιστατικό όταν έγινε γνωστό ότι οι γερμανοτσολιάδες Πλυτζανόπουλου δολοφόνησαν στην Καισαριανή έξι παλληκάρια του ΕΛΑΣ:
Τότε ξεκινάει μια οργισμένη διαδήλωση με επικεφαλής την Ασπασία Παπαθανασίου.
Ο θρήνος, οι φωνές, οι κατάρες έχουν το ρυθμό χορού αρχαίας τραγωδία;!! Προκαλούν τέτοια συγκίνηση που ανασηκώνονται και ριγούν ακόμη και οι πέτρες. Πού βρέθηκαν εκείνα τα ποιήματα που απαγγέλλονται ομαδικά, όπως στα αρχαία οράματα του Αισχύλου:
Πού βρέθηκαν αυτά τα γεμάτα πάθος τραγούδια του αγώνα; Που βρέθηκαν αυτές οι έμμετρες κατάρες κατά των φονιάδων;
Σκουπίζουν τα δάκρυα τους οι νοικοκυρές, σφίγγουν τις γροθιές τους τα παλικάρια και οι κοπέλες και με μιας φουσκώνει σαν φουρτουνιασμένο κύμα η λαοθάλασσα που κατεβαίνει προς την πλατεία Για μια ακόμη φορά η Καισαριανή βροντοφωνάζει: «Θάνατος στο φασισμό». «Δε μας φοβίζουν των γερμανών τα βόλια, ούτε των προδοτών τα άδοξα σπαθιά». «Λευτεριά ή Θάνατος».
Με μιας έκλεισαν όλα τα μαγαζιά της συνοικίας, Κηρύχθηκε γενική απεργία πένθους για τους ηρωικούς, μας νεκρούς και πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Υ.Γ: Τον Μάρτη του 1947, σε μια δίκη φιάσκο απ’ το λεγόμενο «Γ’ δικαστήριο δωσιλόγων», όλοι οι ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών απαλλάχθηκαν και συνέχισαν το «θεάρεστο έργο» τους, από άλλα πόστα. Ο Πλυτζανόπουλος, μάλιστα, όχι απλώς απαλλάχτηκε από τις τρομερές κατηγορίες που τον βάρυναν, αλλά στην συνέχεια προήχθη και έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού για να εμφυσήσει το «πατριωτικό του πνεύμα» στους υφισταμένους του. Δείτε αυτή την ανάρτησή μας που έχει τίτλο "Αν ο ΕΛΑΣ "ξεβρόμιζε" τον τόπο από τους ταγματασφαλίτες όταν είχε το πάνω χέρι αμέσως μετά την Απελευθέρωση"
ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
