Ο Αρης Σκιαδόπουλος γεννήθηκε το 1946 στην Κέρκυρα. Εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως η «Απογευματινή», το «Έθνος», η «Πρώτη», ο «Ταχυδρόμος», ο Flash, o Αθήνα 9,84, αλλά και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, κάνοντας τις εκπομπές «Νυχτερινός Επισκέπτης», «Δρόμοι» και «Πρωινά».

Εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως η «Απογευματινή», το «Έθνος», η «Πρώτη», ο «Ταχυδρόμος», ο Flash, o Αθήνα 9,84, αλλά και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, κάνοντας τις εκπομπές «Νυχτερινός Επισκέπτης», «Δρόμοι» και «Πρωινά».
«Με μια πένα βιοπορίστηκα και οδοιπόρησα εν τω βίω, χωρίς ποτέ να θεωρήσω ότι ο δημοσιογράφος είναι τίποτα περισσότερο από ένας βιοπαλαιστής. Απλώς αποτελεί πάντα το εφαλτήριο, τον αγωγό, απ' όπου αποκτά δημοσιότητα η αγωνία της κοινωνίας» έχει γράψει.
Πήρε συνέντευξη από σπουδαίους καλλιτέχνες και διανοούμενους, έγραψε χιλιόμετρα λέξεων, πρωταγωνίστησε στο ρεπορτάζ και έγραψε τρία βιβλία. Κάποτε δεν δίστασε ακόμη και να μπαρκάρει σε γκαζάδικο για μια συνέντευξη που πήρε από τον εφοπλιστή Σήφη Κολοκοτρώνη.

 Από συνέντευξή του 

— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα το 1946 στην Κέρκυρα. Ο πατέρας μου ήταν φαροφύλακας στο φρούριο του νησιού. Αργότερα φύγαμε από κει, όταν πήρε μετάθεση για το Μεσολόγγι, όπου μείναμε έως τα δεκατέσσερά μου. Ύστερα ήρθαμε στην Αθήνα.

— Τι σας διαμόρφωσε ως παιδί;

Η θάλασσα. Μεγάλωσα σε μια περιοχή του Μεσολογγίου, το Βασιλάδι, ένα πολύ μικρό νησί στην είσοδο της λιμνοθάλασσας. Ήταν κοντά στον Άγιο Σώστη και στον φάρο όπου εργαζόταν ο πατέρας μου. Εκεί, σ' αυτόν το γοητευτικό υγρότοπο με το υπερφυσικό όργιο αποχρώσεων του ηλιοβασιλέματος, τα διβάρια αλλά και τις ξύλινες καλύβες με τους ψαράδες ‒ εκείνοι με πήγαν στο πρώτο μπουρδέλο στο Αιτωλικό και εκείνοι μου έμαθαν το πρώτο στριφτό τσιγάρο με λαθραίο καπνό Αγρινίου.

— Ποια ήταν η πρώτη στιγμή που είπατε ότι θέλετε να γίνετε δημοσιογράφος;

Ένιωθα πάντα μέσα μου την ανάγκη της έκφρασης. Στην αρχή με γοήτευε η δουλειά του ηθοποιού. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας υπήρχε ένας πρόεδρος των κρατικών θεάτρων, ο οποίος ήταν θείος μου. Ένα μεσημέρι τού είπα ότι ήθελα να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα και μου απάντησε ότι χρειαζόταν να δώσω εξετάσεις, κάτι που φυσικά δεν έκανα.

Όμως, είχα βρεθεί αρκετές φορές ανάμεσα σε ηθοποιούς και είχα διαπιστώσει ότι πρόκειται για έναν κόσμο ματαιόδοξο, ο οποίος δεν απαντούσε στις δικές μου ανησυχίες. Τότε αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος.

 
— Ποιοι ήταν οι καθοριστικοί σταθμοί μεταπολιτευτικά για τη δημοσιογραφία;

Καταρχάς, η απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να δώσει τις τηλεοπτικές άδειες στους εκδότες, κάτι που δεν έχει γίνει πουθενά αλλού στο κόσμο. Αυτό το διάταγμα αποτέλεσε βιασμό του δημοκρατικού αισθήματος.
Πέραν του ότι συγκεντρώθηκε όλη η εξουσία στα χέρια τους, καταδίκασαν σε αφάνεια και μαρασμό τον ελληνικό Τύπο στο σύνολο του. Οι ίδιοι οι εκδότες έπαψαν να είναι ανταγωνιστικοί με την τηλεόραση και η εφημερίδα τελείωσε, οικονομικά και ποιοτικά.
Ο δεύτερος σταθμός ήταν η έκδοση του «Έθνους» με τη μορφή του ταμπλόιντ που καθιέρωσε ο Αλέκος Φιλιππόπουλος. Η τελευταία γενιά που εκπαιδεύτηκε με αυτά τα πρότυπα ήταν εκείνη της εφημερίδας «Πρώτη». Θυμάμαι, είχαν έρθει περίπου εβδομήντα άτομα ώστε να προσληφθούν κάποιοι απ' αυτούς.
Επειδή ήταν δύσκολη η θέση μου λόγω του ότι ο καθένας έστελνε τον γνωστό του, τους είπα να έρθουν την επόμενη μέρα το πρωί, κρατώντας όλοι την ίδια εφημερίδα, και να γράψουν το μικρότερο κείμενο για το θέμα του σαλονιού που φιλοξενούσε η εφημερίδα.
Προσλαμβανόταν εκείνος που πληρούσε όλα τα κριτήρια ποιότητας και περιεχομένου στο κείμενό του με τις λιγότερες λέξεις.
— Σήμερα θεωρείτε ότι οι εκδότες εξυπηρετούν συμφέροντα;

Πάντοτε οι εκδότες παρενέβαιναν στον πολιτικοκοινωνικό χώρο. Απλώς τώρα οι όροι είναι πιο ωμοί σε σχέση με το παρελθόν. Πίσω από κάθε Λαμπράκη ή Μπόμπολα υπήρχε ένα άρωμα δημοσιογραφίας, μια ελευθερία έκφρασης και όχι η ωμότητα που κυριαρχεί σήμερα, όπως, για παράδειγμα, το να στέλνει ιδιοκτήτης μέσου ενημέρωσης ελικόπτερο για να παραλάβει τον αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης ή άλλος εκδότης να είναι υπόδικος για εγκλήματα ποινικού δικαίου. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο.

— Ποιος είναι ο απολογισμός που κάνετε;

Ότι ενώ είχα τη δυνατότητα να βγάλω χρήματα, δεν το έκανα. Δεν το αναφέρω επαινετικά αλλά ίσως και ως ψόγο. Επίσης, το γεγονός ότι τα «όχι» που είπα στον χώρο ήταν περισσότερα από τα «ναι». Στις εφημερίδες όπου εργάστηκα πάντοτε θεωρούσαν ότι ήμουν ένα άτομο που δημιουργούσε ομάδες και εντάσεις στην έκδοση.

Έτσι αποφάσισα να αποχωρήσω από το «Έθνος» ή τον Flash. Μάλιστα, θυμάμαι που ο Κόκκαλης με φώναξε ένα πρωί για να μου ζητήσει τον λόγο επειδή νόμιζε ότι τον είχα αποκαλέσει «μαλάκα». Του είπα ότι θεώρησα μεγάλη μαλακία το να καταλύει τον διευθυντή ‒τον Πάυλο Αλέπη τότε‒, τη στιγμή που ο σταθμός έχει πάρει την ανιούσα. Εκείνος μου απάντησε: «Να τα δεχτώ όλα, αλλά εσύ που παίρνεις 250.000 δραχμές μαύρα και αλλά τόσα ως μισθό, τι είσαι που παραιτείσαι;»
Του θύμισα ότι όταν κάποτε με ρώτησε πόσων ετών είμαι, μου είπε ότι δεν μου φαινόταν. Και συνέχισα: «Έχω ένα προνόμιο σε σχέση μ' εσένα. Είμαι και του σαλονιού και του λιμανιού. Τελικά, έμεινε ο Αλέπης και έφυγα εγώ.
Δεν θα μπορούσα να κάνω με τίποτα αυτό που εκτενώς συμβαίνει σήμερα, τη δημοσιογραφία του mail, με τις συνεντεύξεις να πηγαίνουν και να έρχονται ηλεκτρονικά.

— Πώς κρίνετε τη στάση των δημοσιογράφων τα χρόνια των μνημονίων;

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα στους καιρούς μας. Για παράδειγμα, μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν δημοσιογράφος παρότρυνε βουλευτές να καταθέσουν επερώτηση, ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες της Αμερικανικής Πρεσβείας που αφορούσαν μια παράσταση στο Εθνικό, η οποία περιείχε αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού.
Τότε, λοιπόν, έγραψα ένα κείμενο με τίτλο «Χατζηπαπαριές της αστοιχείωτης δεξιάς» και το έδωσα σ' ένα site που μου είχε ζητήσει πιεστικά συνεργασία. Ο άνθρωπος που ήταν διαχειριστής του site, επειδή ήταν υπάλληλος του Χατζηνικολάου, το απέσυρε και κατόπιν εμφανίστηκε στο αρχείο.
Λοιπόν, όταν βλέπει ο κόσμος τέτοιες συμπεριφορές και υπαγόρευση πολιτικής από την Αμερικανική Πρεσβεία..., ε, άντε και στο διάολο! Και δεν διερωτάται κανείς ποιος ήταν ο Γουέλς, ο πρώτος που δολοφόνησε η 17η Νοέμβρη, αλλά και τι ευθύνες είχε σε πάρα πολλές υποθέσεις;