Για τον Λάμπρο Χρόνη, τον αγαπημένο μας συνάδελφο, που τόσο αναπάντεχα έφυγε από κοντά μας.

- Λάμπρο...-Ναι, ναι, άστο θα το κάνω εγώ...

-Λάμπρο...

- Όχι, όχι, δε με πειράζει, μπορώ

-Λάμπρο...

- Ευχαρίστως να σε βοηθήσω...

Λάμπρο...Λάμπρο...

Δεν είσαι πια μαζί μας...

Έφυγες τόσο ξαφνικά, τόσο οδυνηρά αναπάντεχα που ακόμα δε το πιστεύουμε...

Λάμπρο, διαφωνούσαμε σε διάφορα οι συνάδελφοι μεταξύ μας κάθε τόσο... συμφωνούσαμε όμως όλοι μας, ως προς εσένα.

Λάμπρο, ομολογούμε με κάθε ειλικρίνεια πως δεν έχουμε ξανασυναντήσει άνθρωπο πιο ήπιο, πιο γνήσια ευγενικό, πιο βαθιά συναδελφικό, πιο πρόθυμο, πιο φιλικό...πάντα δίπλα, πάντα πλάι, πάντα διαθέσιμος.

Λάμπρο, δε χάθηκες...όλα όσα θαυμάσαμε σε σένα, παραμένουν...λαμπρό παράδειγμα μέσα μας, χρυσή παρακαταθήκη.

Λάμπρο, δεν ξέρουμε πού πήγες...Ξέρουμε όμως πως θα ζεις και θα έχεις πάντα το δικό σου χώρο στη μνήμη και στην καρδιά όλων μας.

Λάμπρο, σ' αγαπάμε...

Οι συνάδελφοί σου,

από το 2ο ΓΕΛ Αγ. Αναργύρων