Ένα ποίημα του Θεοτόκη Ζερβού *

Ποτέ δεν θέλησα να προσφέρω "κλειδιά' για την πρόσληψη όποιου καλού ή κακού ποιήματος μου, πέραν αυτών που περιλάμβανε το ίδιο. Στο παρακάτω όμως κομμάτι θα το κάμω. Αυτό γράφτηκε, όταν μέσα μου απηχούσαν με τρόπο συγκλονιστικό, αφενός η αυτοκτονία του Νίκου Πουλατζά, αφετέρου οι πολιτικές "μετακινήσεις" δικών μου φίλων.                       

Πάψε σε τούτο το τραγούδι                                                                  

τώρα που η Άνοιξη κλείνει όλες της πύλες της ψυχής                        

με των ανομημάτων τον τσακισμένο ειρμό                                             

τις ενοχές για τον αγίνωτο φόνο.                                                                                    

Ησύχασε στις ρίζες του αγέρωχου είναι                                                                  

με όλες σου τις ροπές μηδενισμένες,                                                                                                                                                                    

τώρα που άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι μετακομίζουν

*Όπως δημοσιεύτηκε από τον ίδιο τον Θεοτόκη σήμερα στο FACEBOOK

Δυο λόγια για τον Θεοτόκη από το drepani.gr (argyrades.gr)

Ο Θεοτόκης Ζερβός γεννήθηκε στις Αργυράδες Κέρκυρας το  1943, σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που πρόλαβε να δει τους ποιητές. Έγραψε ποιήματα σε νεαρή ακόμη ηλικία, δημοσίευσε πέντε ποιητικές συλλογές(Αντίστιξη Κείμενα 1972·Ποιήματα Εξάντας 1978· Φόνος πάνω σε ομοίωμα Πόρφυρας 1984·Λογοκλόνος Κείμενα 1987 και Εθελοντική κάθοδος Έψιλον 1993) , φυλακίστηκε και εξορίστηκε για πολιτικούς λόγους κατά την διάρκεια της δικτατορίας και έφυγε οριστικά από την Θεσσαλονίκη το 1978. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα και εργάστηκε ως γιατρός - ακτινολόγος

Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά (Τραμ, Δοκιμασία, Λογοτεχνικός Πολίτης, Πόρφυρας κ.ά.). Έχει μεταφραστεί στα ιταλικά, γαλλικά, πολωνικά και στα σέρβικα. Επηρεασμένος απ' την πρώτη μεταπολεμική γενιά, έχοντας εξοριστεί κι ο ίδιος, εμφανίζεται με μια ποίηση υπαρξιακή, συναισθηματική και λυρική, προβάλλοντας κάποια διάψευση, καθώς και την αγωνία για την πανανθρώπινη αλλοτρίωση του καιρού μας.

ΥΓ1 Αγαπημένος φίλος – πρότυπο που κάθε κουβέντα του τροφοδοτούσε τη σκέψη και καρφωνόταν "σαν πρόκες" στο μυαλό και τη συνείδηση. Γιατί ενσαρκώνει ιδανικά τη θεωρία με την πράξη πραγματώνοντας κάθε αξία της Αριστεράς.

ΥΓ2 Αναγκασμένος να σταματήσω κάπου εδώ, χωρίς να αναφέρομαι στις αρετές του, γιατί δε θέλει να γράφονται πολλά για τον ίδιο.

ΓΚΚ