Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΑΜΟΣ

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

Θέλησε κάποτε η ανατολική θάλασσα του Αρχιπελάγους να γλυκάνει τα νερά της, να φτύσει όλο το αλάτι που μουδιάζει τα ούλα της, να γίνει ποταμός, να μπει στην άνυδρη κοιλάδα και να δροσίσει τις ρίζες στα ξερικά δέντρα των εσπερίδων, να πάψουν και οι βράχοι να παστώνονται απ’ τους λευκούς κρυστάλλους που τρώνε το γρανίτη τους.

Ίσως πάλι και να έγινε αντίστροφα.

 

Ίσως το γλυκό νερό των βροχών που κατεβαίνει ανεμπόδιστο από την κορφή του Προφήτη Ηλία και τις αποψιλωμένες πλαγιές του, σαρώνοντας το λιγοστό χώμα που ‘χει απομείνει και στις βαριές νεροποντές βάφει κόκκινο το ακροθαλάσσι, θέλησε να αποκτήσει νόημα πιο ουσιαστικό από την ακούσια διάβρωση. Ίσως θέλησε να δραπετεύσει κι από τον εγκλεισμό των πηγαδιών, να ταξιδέψει και να ταξιδευτεί.

Να γίνει θάλασσα.

\

Όπως κι αν έγινε, εκείνο το νερένιο φίδι που χώνεται μέσα στη γη, κι εκείνη η γη που ζώνει και πολιορκεί τη θάλασσα, έφτιαξαν μιαν ομορφιά, που μέσα της αγκυροβολούν τα μικρά σκαριά στις μεγάλες φουρτούνες, τα τραυματισμένα ίσαλα καταφεύγουν στο μικρό καρνάγιο και, καθώς στην άκρη αυτής της ομορφιάς κρέμονται λιαστά χταπόδια, οι καλοκαιρινές δίψες ευφραίνονται με το μυρωδάτο γλυκάνισο του παγωμένου ούζου.

Ναι, το πιο όμορφο φιορδ της Ελλάδας βρίσκεται σ’ αυτό το μικρό ακριτικό νησί.