Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

Ο γιος όλων μας γεννήθηκε σ’ έναν τόπο, που οι άνθρωποι δεν σκέφτονται το αύριο, καθώς το σήμερα είναι από μόνο του μια εικασία.

Στη γη του τόπου που γεννήθηκε, ευδοκιμούν οι νάρκες και τα χώματα είναι σπαρμένα με χιλιάδες κομμένα πόδια και χοροπηδητά περπατήματα του ενός ποδιού και της αυτοσχέδιας πατερίτσας.

 

Ο ουρανός, το πιο συχνά βρέχει φωτιά, παρά νερό.

Kάποιες φορές, ξύλινα πόδια πέφτουν με αλεξίπτωτα και η έρημος γεμίζει με αλαφιασμένα χοροπηδητά και την προσδοκία μιας κουτσής περπατησιάς.

Των γυναικών οι αφυδατωμένες μήτρες γεννούν μωρά που κουβαλούν ήδη την απόγνωση γερασμένων ανθρώπων και τα παιδιά κρύβονται σε στεγνά πηγάδια.

 

Αυτός λοιπόν ο γιος φυγαδεύτηκε από τη μάνα που τον γέννησε, στα δεκατρία του χρόνια, με την ελπίδα να γεράσει και με τα δυο του πόδια.

Περπάτησε τα αφιλόξενα βουνά της Ανατολίας, είδε συντρόφους του να πεθαίνουν στο χιόνι, ταξίδεψε ανάποδα στην κοιλιά φορτηγού, χτυπήθηκε άγρια από στυλιάρια συνοριοφυλάκων, δούλεψε κλειδωμένος έξι χρόνια, εκεί που οι κόμποι των χαλιών δένονται από παιδικά δάχτυλα και κάποτε έφτασε ως εδώ, στη χώρα της θάλασσας, όπως τη λένε τα δικά τους βιβλία.

 

Είκοσι χρόνια μετά, δουλεύοντας από το χάραμα ως την ώρα που χτυπάει το κουδούνι του νυχτερινού σχολείου, αποφάσισε με όλο το ρίσκο μιας Οδύσσειας, να κάνει αυτό που πάντα λαχταρούσε. Να ξαναδεί τη μάνα που τον γέννησε.

Κι εκείνη, που τον αποχαιρέτησε μόνο με την ελπίδα δυο γερών ποδιών, αγκάλιασε έναν γκριζόμαλλο κιόλας άντρα, στη θέση ενός αμούστακου παιδιού.

Σήμερα γύρισε ο γιος όλων μας, από ένα μακρύ ταξίδι δίχως καμιά αυτονόητη βεβαιότητα.

Κι εμείς, που δεν γαντζωθήκαμε ποτέ στην κοιλιά ενός φορτηγού, έχοντας πάρει άλλο ένα μάθημα ζωής, σκεφτόμαστε πως

ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΛΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝ.