ΟΡΘΟΠΛΩΡΑ

 

Της Νίνας Γεωργιάδου*

 

Είναι δεμένα στο λιμάνι κοιτώντας κατά την ανοιχτή θάλασσα, όπως κοιτούν τον ουρανό οι φυλακισμένοι απ’ το φεγγίτη του κελιού.

Σβηστά τα φανάρια της γέφυρας, σκοτεινή η καμπίνα, ολοσκότεινη η νύχτα και πάλι όμως αυτόφωτα και λαμπερά, όπως όλα τα ορθόπλωρα.

Γυμνά το μπομπρέσο, γυμνός κι ο φλόκος και πάλι ολόντυτα την ομορφιά των ορθόπλωρων σκαριών.

 

Κανένας ήχος μηχανής, κανένα πλατάγισμα πανιών, μήτε βίρα μήτε μάινα.

Μόνο ο τριγμός των σκαρμών, αναστεναγμός νοσταλγίας για τη μεγάλη θάλασσα.

Στέκονται δίπλα-δίπλα και αγγίζονται απαλά, μη στραπατσάρει το ένα τα ίσαλα του άλλου.

Μήτε γέρνουν μήτε μπάζουν.

 

Κάθονται και περιμένουν υπομονετικά με την περηφάνια του ορθόπλωρου, που ξέρει πως έτσι κι αλλιώς είναι φτιαγμένο, μόλις ο καιρός το επιτρέψει, να κοντράρει τα μεγάλα κύματα.

Να βουτήξει την ολόρθη πλώρα στα μανιασμένα νερά, να λούσει με αφρούς την πλωριά γοργόνα, να μουσκέψει το κατάστρωμα, ν’ ακούσει τα’ αναθέματα των μούτσων και πάλι να σηκωθεί ψηλά, φτύνοντας τις τρικυμίες.