Τη σκόνη που πέφτει στα πρόσωπα επάνω

τη σκόνη του χρόνου που σκεπάζει τα πρόσωπα

δεν την ακούει κανείς.

 

Τα συντρίμμια των λέξεων στο έρκος των οδόντων

τα κουρέλια των στίχων στις στενωπούς του νοός

κανείς δεν τα προσέχει.

 

Την ώρα του περισπασμού

και την στιγμή των ασήμαντων πραγμάτων.

τη νύχτα του αναίσθητου φαλλού

και την ημέρα των ανέργων -

την φυλακή του άδειου χρόνου.

 

Την ωραία γυναίκα που δεν άφησε ίχνη

ούτε άρωμα στον ανάλαφρο αέρα

 

κανείς δεν τα στοχάζεται.

 

Ο Θεοτόκης Ζερβός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το  1943, σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που πρόλαβε να δει τους ποιητές. Ομότεχνος, φίλος, συνάδελφος και παρ’ ολίγον συνεργάτης του Μανόλη Αναγνωστάκη είχε μια πορεία με ομόλογους αλλά όχι ίδιους σταθμούς.

 

Έγραψε ποιήματα σε νεαρή ακόμη ηλικία, δημοσίευσε πέντε ποιητικές συλλογές(Αντίστιξη Κείμενα 1972·Ποιήματα Εξάντας 1978· Φόνος πάνω σε ομοίωμα Πόρφυρας 1984·Λογοκλόνος Κείμενα 1987 και Εθελοντική κάθοδος Έψιλον 1993), φυλακίστηκε και εξορίστηκε για πολιτικούς λόγους κατά την διάρκεια της δικτατορίας και έφυγε οριστικά από την Θεσσαλονίκη το 1978 μετά τον μεγάλο σεισμό, όπως και ο Μ.Αναγνωστάκης.

 

 Έχει μεταφραστεί στα ιταλικά, γαλλικά, πολωνικά και στα σέρβικα. Επηρεασμένος απ' την πρώτη μεταπολεμική γενιά,εμφανίζεται με μια ποίηση υπαρξιακή, συναισθηματική και λυρική, προβάλλοντας κάποια διάψευση, καθώς και την αγωνία για την πανανθρώπινη αλλοτρίωση του καιρού μας.

Αφού περιπλανήθηκε εργασιακά στον Πειραιά και στο Βόλο, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα.