• Αργυράδες - Κέρκυρας
  • Thursday , Feb 1 , 2018

Πολιτισμος

«Κρυμμένη» της Όλγας Τσιλιμπάρη Βιβλιοπαρουσίαση από τον Γιώργο Κ. Καββαδία*

April 06, 2023 510

«Κρυμμένη» της Όλγας Τσιλιμπάρη

Βιβλιοπαρουσίαση από τον Γιώργο Κ. Καββαδία*

Σας καλωσορίζω κι εγώ στη σημερινή εκδήλωση και ευχαριστώ τους διοργανωτές για την τιμητική πρόσκληση συμμετοχής μου.  Ανέλαβα την παρουσίαση της εισήγησης, χωρίς να έχω ολοκληρώσει το διάβασμα του βιβλίου,  γνωρίζοντας την Όλγα από τα μαθητικά χρόνια στην Κέρκυρα μέχρι σήμερα που αναπνέει κιμωλία στις αίθουσες διδασκαλίας ως εξαιρετική συνάδελφος φιλόλογος και πάντα στην πρώτη γραμμή των εκπαιδευτικών και κοινωνικών αγώνων. 

Ολοκληρώνοντας το διάβασμα ένιωσα ότι είμαι τυχερός και μεγάλη χαρά. Γιατί το πρώτο βιβλίο της Όλγας Τσιλιμπάρη είναι συναρπαστικό και εξαιρετικό για αυτό και περιμένουμε τη συνέχεια.  Η «Κρυμμένη» είναι ένα ιστορικό, πολιτικό αφήγημα με μεγάλη ιστορική, πολιτική και λογοτεχνική αξία. Η ηρωίδα του βιβλίου, η «Κρυμμένη» διαγράφει μια ολόκληρη πορεία ζωής μέσα από την οποία αποτυπώνονται τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της νεότερης ιστορίας από το 1941, κυρίως -  αν και υπάρχουν αναφορές και στη δικτατορία του Μεταξά -  την κατοχή, την αντίσταση, τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι και τη δεκαετία του ΄80, αλλά και στις μέρες μας .

Όμως αυτά προβάλλονται από διαφορετικές οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών που ανήκουν σε δυο διαφορετικούς κόσμους που βρίσκονται σε σύγκρουση. Από τη μια το σάπιο αστικό καθεστώς της «εθνικοφροσύνης» των Ταγμάτων Ασφαλείας και των Δοσίλογων: «Τέρατα σωστά, πλιάτσικο κάνανε, ατιμίζαν τις γυναίκες τέτοια πράματα. Ήτανε πριν αρχίσουνε τα φονικά για ψύλλου πήδημα. Αργότερα το ΄44, μέχρι που κατεβάζανε τον κόσμο από το τράμ μέρα μεσημέρι και οποιανού η ταυτότητα έλεγε τόπο διαμονής Βύρωνα, Καισαριανή τον ξαπλώνανε χάμω χωρίς πολλά πολλά» (σελ. 35). Από την άλλη ο κόσμος της Αντίστασης με τις αξίες και το όραμα μιας κοινωνίας με ανθρωπιά,  με δικαιοσύνη και ισότητα, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής. «Στον πάτο της Ιστορίας εμείς, πρώτο τραπέζι πίστα το κατακάθι. Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε …Πού θα πάει θα γυρίσει ο τροχός! Πρέπει να βάλουμε και πλάτη, όμως για να βγούμε από το ξεροπήγαδο…» (σελ. 45)

Με την «Κρυμμένη» έχουμε την ευκαιρία για έναν ενδιαφέροντα και απολαυστικό ιστορικό περίπατο στις συνοικίες της Αθήνας και στους τόπους μαρτυρίων των αγωνιστών και κομμουνιστών σε όλη την Ελλάδα και στους τόπους προσφυγιάς, όπως η Τασκένδη. Η Όλγα μας εκπλήσσει ευχάριστα με την ιστορική ξενάγησή της στις συνοικίες της Αθήνας με τα παλιά και άγνωστα για τους περισσότερους ονόματά τους σαν να μας ξεναγεί στα καντούνια και τις γειτονιές της Κέρκυρας.  Από την πλατεία Κυριακού τη σημερινή πλατεία Βικτωρίας, όπου βρίσκονταν  τα κολαστήρια βασανισμού και εκτέλεσης κομμουνιστών της Ειδικής Ασφάλειας, στη Μέρλιν, το αρχηγείο της Γκεστάπο στο Σύνταγμα, την Ούλεν στο Γαλάτσι, στα Κουπόνια, τα σημερινά Ιλίσια, στη μαρτυρική Καισαριανή, στο Παγκράτι, στον Βύρωνα, στου Ζωγράφου, στο Δουργούτι, τον σημερινό Νέο Κόσμο, το Κατσιπόδι( Δάφνη), στους Ποδαράδες (Περισσός), στην Καλογρέζα («Μόσχα») στην Κοκκινιά («Στάλινγκραντ») στα Βούρλα της Δραπετσώνας,  στο Χαϊδάρι, στο Φάληρο, στο Χασάνι (Ελληνικό) μέχρι την Ακροναυπλία, τα Γιούρα (Γυάρος), τη Μακρόνησο, το Τρίκερι, το κοντινό σε μας του Κερκυραίους Λαζαρέτο, αλλά και την πιο μακρινή τη Μέση Ανατολή.

Σε τόπους, όπου έσμιγε ο αγώνας ενάντια σε κάθε κατακτητή και καταπιεστή με τον κίνδυνο και τον θάνατο. Με το αντάρτικο τραγούδι να αντηχεί. Στίχοι από πολλά αντάρτικα τραγούδια καταγράφονται στο βιβλίο για να μας υπενθυμίζουν τα αποτυπώματα που άφηναν στο μυαλό και την ψυχή κάθε αγωνιστή και γενικότερα τον ρόλο τους στους αγώνες του λαού μας. «ΕΑΜ, ΕΑΜ, ΕΑΜ φωνή λαού που φτάνει ως τ΄ άστρα τ΄ ουρανού». Γιατί, όπως αναφέρει η «Κρυμμένη»: «Πιο καλά το εκφράζω με τα τραγούδια ό, τι έχω να πω. Ίσως είναι καλύτερα ειπωμένο, γιατί έβγαινε από στόματα πολλά» (σελ. 118).

Η συγγραφέας παρουσιάζει γεγονότα και καταστάσεις «κρυμμένες» όχι μόνο από την επίσημη ιστορία, αλλά και από τις ηγεσίες του αριστερού κινήματος με κριτική διάθεση και αμφισβήτηση διατηρώντας αταλάντευτη την πίστη στην καθημερινή πάλη για το δίκαιο, τις  αξίες του επαναστατικού αγώνα και την ανατροπή αυτής της κοινωνίας. Μάρτυρες ήρωες παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Μας εμπνέουν και μας οδηγούν, ενώ οι γυναικείες μορφές της Αντίστασης και των αγώνων έχουν ξεχωριστή θέση.

Στα εικοσιπέντε αφηγήματα κυριαρχεί η πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τόνο εξομολογητικό και γλώσσα ζωντανή, παραστατική που προσιδιάζει στην προσωπικότητα της συγγραφέως και του ξεχωριστού λόγου της, που εναλλάσσεται με την τριτοπρόσωπη αφήγηση από διαφορετικά πρόσωπα ανάλογα με το στρατόπεδο που έχουν ενταχθεί. Έτσι φωτίζεται περισσότερο ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα της «κρυμμένης» που παραμένει στο κέντρο. Η «Κρυμμένη» έχει όνομα – σύμβολο Ελευθερία που εκφράζει συνολικά τις αξίες και τα ιδανικά  και τους αγώνες για ατομική και κοινωνική λευτεριά. Γράφει η Όλγα: «Δεν είναι των αστών η Λευτεριά του Σολωμού, κι ας τήνε βάζουνε μπροστά, για να σκεπάσουν τις πομπές τους. Από τα κόκαλα βγαλμένη των παιδιών της εργατιάς … Με το αίμα μας έχουμε βάψει το ακροφούστανό της. Πικραμένη, ντροπαλή, μας παραστέκεται μες στα στρατοδικεία, να μας ψυχώσει, όταν ακούμε το εις θάνατον, για την αγάπη τη δική της. Κρατάει το καντήλι της μνήμης άσβεστο, σε χιονισμένες πλαγιές, σε ομαδικούς τάφους, παντού όπου λιώνουνε τα κόκαλά μας, γιατί μείναμε απροσκύνητοι μέχρι τέλος». (σελ. 82 – 83). Ακόμα και το παρανόμι της Λαμπρινή συνδέεται με τους αγώνες για την Ανάσταση του λαού.

Μέσα από τη δράση της αναδεικνύονται λαμπρές σελίδες του λαϊκού κινήματος και γεγονότα – σταθμοί στην ιστορία: Ο σκληρός χειμώνας του 1941 – 1942. Τότε που η πείνα χτύπησε το κάθε σπίτι. Οι νεκροί από το λιμό πλήθαιναν μέρα με τη μέρα. Άλλος πέθαινε στο σπίτι του, μόνος για μέρες νεκρός, άλλος στο δρόμο και η φαμίλια του τον έψαχνε μάταια.  Η μάχη ενάντια στην επιστράτευση που ξεκίνησε στις 24 Φλεβάρη μέχρι της 5 Μάρτη του 1943 που πραγματοποιήθηκε τεράστια μαχητική διαδήλωση που απέτρεψε την πολιτική επιστράτευση, που κατ' εντολή των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής είχε σχεδιάσει η προδοτική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Με πρωτοβουλία του ΕΑΜ πάνω από 200.000 κόσμου κατέκλυσε το χώρο από το Σύνταγμα έως την Ομόνοια, κατέλαβε το Υπουργείο Εργασίας, όπου και κατέστρεψε τους καταλόγους που είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση για τους Έλληνες που θα έστελνε στα κάτεργα της Γερμανίας. Αψηφώντας τα φονικά πυρά των Ιταλο-Γερμανών που σκότωσαν 13 και τραυμάτισαν 134 διαδηλωτές ο λαός έδειξε την δύναμη του. Σελίδες από την Αντίσταση. H εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή την 1η Μάη του 1944 (Oι 200 της Kαισαριανής είναι από τους αγωνιστές που η πορεία τους ξεκίνησε με τη σύλληψή τους από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Aυγούστου, στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες και ένα χρόνο μετά κλείστηκαν στο κάτεργο της Aκροναυπλίας. Aυτούς η συνθηκολόγα 5η φάλαγγα παρέδωσε στους ναζί και κατέληξαν στο στρατόπεδο Xαϊδαρίου). Το μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944 από τους Ναζί και τους Ταγματασφαλίτες, (76 στελέχη του ΕΑΜ εκτελούνται, όπως και 46 πατριώτες στη συνοικία «Αρμένικα». 30 ακόμη Κοκκινιώτες σκοτώνονται σε μεμονωμένα επεισόδια, ενώ 4 άλλοι καίγονται από την πυρπόληση τουλάχιστον 100 σπιτιών από τους επιδρομείς. Συνολικά, τα θύματα του «Μπλόκου της Κοκκινιάς» ανέρχονται σε 315. Την ίδια ώρα, γύρω στους 6.000 άνδρες οδηγούνται με ισχυρή συνοδεία στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Ύστερα από λίγες μέρες θα μεταφερθούν σε γερμανικά στρατόπεδα περίπου 1.200, αρκετοί από τους οποίους θα εκτελεστούν ή θα πεθάνουν από τις κακουχίες). Η δράση της ΟΠΛΑ και στη συνέχεια οι ηρωικές μάχες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά, η Βάρκιζα, η «λευκή τρομοκρατία, ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ στον εμφύλιο και η προσφυγιά.

Η συγγραφέας αναφέρεται σε γεγονότα και πρόσωπα σημαντικά της νεότερης ιστορίας και συμβάλλει στη διατήρησή τους στην ιστορική μνήμη και τη σφυρηλάτηση της ιστορικής συνείδησης. Οι αφηγήσεις αποτελούν παράλληλα και μια καταγραφή ιστορικών γεγονότων. Η συγγραφέας με τα αφηγηματικά και τα διακειμενικά ευρήματά της κατορθώνει να αφηγηθεί την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας,  όμως  δε γράφει Ιστορία με την επιστημονική έννοια του όρου. 

Περιγράφει, αφηγείται, πλάθει εικόνες από την καθημερινότητα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες κάθε περιόδου σαν μια ρεπόρτερ και φωτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ψυχογραφεί πρόσωπα αποτυπώνει ανθρώπινα συναισθήματα καθώς η «Κρυμμένη» και τα πρόσωπα της Αντίστασης και του αγώνα μπορεί να είναι οι αλύγιστοι ήρωες επαναστάτες, αλλά δεν είναι άνθρωποι από μάρμαρο. Είναι άνθρωποι  με ευαισθησίες, εσωτερικά διλήμματα και συγκρούσεις μέσα στη σκληρή περίοδο της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση στην πρώτη της αποστολή ως μέλος της ΟΠΛΑ: «… τα πάντα είναι θολά. Έριχνα στον Καλύβα κι ήξερα ότι έπρεπε. Για να φτάσουμε πιο γρήγορα στον καλύτερο κόσμο. Αλλά τώρα τα μηνίγγια μου χτυπάνε, σα να ΄χω πυρετό. Ο πόνος μου ξεσκίζει τα σωθικά. Έναν αληθινό θάνατο ζω. Ο θάνατος της Ηλέκτρας σκότωσε μέσα μου τον άνθρωπο. Όσο είμαι έτσι, σαν το θηρίο, νικάει το κακό. Νικάνε αυτοί. Το ξέρω, αλλά την ίδια στιγμή σφίγγω τα δόντια μου να σπάσουνε, να μην ακουστεί το μουγκρητό. Έχω αφηνιάσει. Διψαώ για αίμα, να χορτάσω αυτό το άδειο που ΄χω μέσα μου. Μου κλέψανε το μέσα μου και θα μου το πληρώσουν». (σελ. 34).

Και παρακάτω: «Στο μεταξύ ξανάτυχα σε εκτέλεση τροτσκιστών το Δεκέμβρη {1944)}… Με το που ακούω να φωνάζουνε Ζήτω η Παγκόσμια Επανάσταση, σφίχτηκε η καρδιά μου. Να εκτελεί ο επαναστάτης τον επαναστάτη; Κι αν είναι σύντροφοι που πέσανε σε λάθος; Και ποιος είν΄ ο αλάνθαστος τελικά; Ένιωθα πως δεν πρέπει να ρίξω. Πυροβόλησα όμως … Για τρεις μέρες ήμουν του θανατά. Αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουνα.» (σελ. 125).

Κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, ο έρωτας, η αγάπη συνυπάρχουν σε περιόδους σκληρές που αποθηριώνουν τον άνθρωπο με τις αξίες της απελευθέρωσης και το όραμα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αφηγείται χαρακτηριστικά ένα ερωτικό ραντεβού: «Είχα κλείσει τα μάτια, το κεφάλι μου χωμένο στον κόρφο του, η ανάσα του στο λαιμό μου, μεθούσα και λιγωνόμουνα από τις ευωδιές … Κρίνα και γιασεμιά και πεφταστέρια στο γλυκό σκοτάδι …Λέω, τώρα, κυνηγημένοι, άπλυτοι, ιδρωμένοι, μα ήμασταν παιδιά, στην πρώτη νιότη. Ξεφάντωνε μέσα μας η πλάση ολόκληρη, μας έκρουε τις θύρες η ζωή και γύρευε τα δικαιώματά της … Μικρή στιγμή, κρατάγαμε στα χέρια μας το κλειδί του παραδείσου…» (σελ. 106).

Όλα ενταγμένα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, όπου προέχει η αφοσίωση στον αγώνα. Ωστόσο, ακόμα και η υπακοή στο Κόμμα που κρίνεται αναγκαία δεν ισοπεδώνει την κρίση και τον νου. Αντίθετα  τα πάντα είναι προς κριτική επεξεργασία και αμφισβήτηση. «Σπουδαίο πράμα να ξέρεις συνειδητά σε τι και γιατί πειθαρχείς. Αυτό είναι η επαναστατική πειθαρχία. Τυφλή πειθαρχία ξέρει να εφαρμόσει κι ο φασίστας» (σελ. 147). Για αυτό και η κριτική και αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΚΚΕ διαχρονική: «Εγώ είχα εμπιστοσύνη στο Κόμμα … Αλλά μερικές φορές μου μπαίνανε ερωτήματα. Όταν σε τυραννάει η αμφιβολία, είναι σα να κολλάει η γάζα στην πληγή.» (σελ. 45). Αναφέρεται χαρακτηριστικά αμφισβητώντας ακραία γεγονότα και καταστάσεις από την ΟΠΛΑ, όπως η πρακτορολογία, οι βασανισμοί και οι εκτελέσεις αθώων.

Και γενικότερα για την ήττα του κινήματος αναφέρει:  «…χάσαμε κι από δικά μας λάθη και δεν τους κάναμε με τα κρεμμυδάκια. Εγγλέζους, ταγματασφαλίτες τον Παπαντρέα κι όλη την παρέα τους. …Βλέπεις, στην αρχή η γραμμή έλεγε χτυπάμε μόνο τους ταγματασφαλίτες, δεν προκαλούμε τους Εγγλέζους. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά την πατήσαμε και χάσαμε.» (σελ. 48 – 49), «…αφού τον Άρη τον στείλαμε να ρίξει τον Ζέρβα στη θάλασσα αντί μα μπει στην Αθήνα να μας συντρέξει. Ποιανού φωστήρα ιδέα ήταν αυτή ήθελα να ΄ξερα». (σελ. 57 – 58).

Υπερασπίζεται τον Άρη Βελουχιώτη που, όπως τονίζει:  «ήτανε ενάντια στη Βάρκιζα. Γιατί είπε καθαρά αυτό που καταλαβαίναμε όλοι. Όσο και να τον θέλουμε τον δρόμο τον ειρηνικό, δε θα μας αφήσουνε. Μέχρι να το χωνέψουμε, χάσαμε και χρόνο και δυνάμεις. Πολλοί φοβήθηκαν και λακίσανε. » (σελ. 59). Και αλλού: «Ψίθυροι από δω κι από κει, φήμες και υποψίες για φυσική εξόντωση. Αν είν΄ αλήθεια όλα τούτα πρόκειται για μαύρη σελίδα στην ιστορία του κινήματος. Και το ΄χω βάρος στην ψυχή μου που δε σήκωσα το ανάστημα για το ζήτημα αυτό σα στέλεχος που ήμουν. Αργότερα κατάλαβα ότι εξοντώσαμε ανθρώπους που ρώταγαν, που έφερναν αντίρρηση. Διαφωνούντες δηλαδή.» (σε. 93).

Και στα πρόσφατα: «Μην το θυμηθώ τώρα και το Πολυτεχνείο και τα χάλια μας. Πανσπουδαστική νούμερο οχτώ, που ακόμα το φυσάμε και δεν κρυώνει». (σελ. 99). «Στενός κορσές κι αυτή η εθνική συμφιλίωση. Όπως πήγε η κουβέντα, κυρίως από το ΄89 και μετά βάλαμε στ΄ αλήθεια τη γίδα να μασήσει ταραμά. Μια θυμώνω, μια με πνίγει το παράπονο. Συμφιλίωση και συνεργασία με τον λαό, όχι με τον Τσακαλώτο. Όχι με το Μητσοτάκη τάχατες για την κάθαρση.» (σελ. 114 – 115). «Μεγάλη η ανάγκη μιας σοβαρής κριτικής και για το τότε και για το σήμερα. Πώς να την καταπιώ, όμως, και την άλλη κοτσάνα, που λέει ότι το ΕΑΜ ήτανε ένα λάθος. … Να πούμε ότι ήταν λάθος – ή πιο σωστά, αδιέξοδη- από ένα σημείο και μετά η γραμμή του λαϊκού μετώπου, που μας έσυρε σε Λιβάνους, Καζέρτες, Βάρκιζες και μάχες με στόχο μια διαπραγμάτευση από καλύτερη θέση. Να το δεχτώ. Αλλά μαζί με τα απόνερα να πετάμε και το μωρό, μαζί με τα στραβά να πετάμε και το παιδί μας, το έργο μας το λαογέννητο δεν το βαστάει η ψυχή μου. » (σελ. 117 - 118)

«Πήγα να γελάσω, όταν τ΄ άκουσα ότι στην επανάσταση δε θα σπάσει ούτε τζάμι, αλλά μου στράβωσε το γέλιο στο στόμα. Πάγωσα, όπως είχα παγώσει και το ΄89, όταν άκουσα τον καπετάν Γιώτη να λέει να προκάνουμε. Τι να προκάνουμε, ρε σύντροφε, να κυβερνήσουμε με τη Νέα Δημοκρατία και τους τζανετάκηδες, μη χάσουμε το κελεπούρι; » (σελ. 148).

Η γλώσσα της σπάει κόκκαλα: «Λάθος στο λάθος, έτσι καταντήσαμε, να λέμε και να ξαναλέμε τι πάθαμε και τι τραβήξαμε, σα να κάνουμε συχώριο, σαν τις κλαψομούνες, που ΄λεγε κι η μάνα μου, αντί να υποστηρίζουμε το δίκιο του αγώνα. Κι όταν το υποστηρίζουμε ποτέ δεν πάμε ως το τέλος. Έτσι θα μαζέψεις γύρω σου τους πιο αφοσιωμένους, τους πιο πρωτοπόρους;» (σελ. 149)

Αντί επιλόγου

Να κλείσω με μια παράγραφο που έχω συνθέσει από αποσπάσματα  του βιβλίου: «Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε … Είμαστε ξεπερασμένοι, εκτός εποχής. Αν η εποχή είναι τα πρωινάδικα, μπορεί να ΄ναι κι έτσι. Μα έχει πολύ πόνο και κρυφές ανάσες τούτη η εποχή, για να ξεμπερδέψουμε μαζί της τόσο εύκολα …» (σελ. 144). «Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία, σύντροφοι, δε θα ξεφύγουμε με ευκολίες και σιωπές …» (σελ. 100). «Δε μετανιώνω για τίποτα. Αν ξαναζούσα, τον ίδιο δρόμο θα βάδιζα.. Κι όσο για την τελευταία μάχη, εγώ είμαι έτοιμη. Μια ζωή με το όπλο παραπόδα, τώρα θα κωλώσουμε; Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι …  Ξέρω ότι θα ΄ναι σκληρή. Θα ΄μαστε, όμως,  πολλοί μαζί. Εμείς με τη μνήμη και απέναντι στη λήθη… Ο στόχος ο μεγάλος, ο γενικός, δεν αλλάζει. Των ταπεινών ο πόνος και η θλίψη – του σκλάβου βαθιά η οιμωγή – από τη γη μας να λείψει – για να γενεί πιο όμορφη η ζωή … έτσι ακριβώς, όπως το λέει το επονίτικο τραγούδι.» (σελ. 151)

Όλγα σε ευχαριστούμε από καρδιάς!

*Εισήγηση στην εκδήλωση – παρουσίαση του βιβλίου «Κρυμμένη» της Όλγας Τσιλιμπάρη που διοργάνωσε το περιοδικό Σελιδοδείκτης για την εκπαίδευση και την κοινωνία την Τετάρτη 5 Απρίλη 2023 στα γραφεία της ΔΟΕ

Καββαδίας

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Illusion Hair Studio

Boschetto (Άγιος Γεώργιος Αργυράδων)

MAMA 'S MARKET

Corfu Office Systems

PRANZO CHANIOTI

 

Καφέσας ψαροταβέρνα

Cosy finger food bar

Lord Travel Group

Blue sea hotel

Ιονική

 

Calendar

« March 2024 »
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Argyrades - News

argyrades.gr

Σελίδες για τη ζωή, την ιστορία, τον πολιτισμό, στην Κέρκυρα. Με κριτική ματιά στην επικαιρότητα.

drepani.gr

Μια από τις ονομασίες με τις οποίες ήταν γνωστή η Κέρκυρα στην αρχαιότητα ήταν και η Δρεπάνη. Όνομα που χρησιμοποιήθηκε λόγω του σχήματός της. Η Δρεπάνη ταυτίζεται με το όπλο με το οποίο ο Κρόνος σκότωσε τον πατέρα του τον Ουρανό.

logo

© 2018 Your Company. All Rights Reserved. Designed By Your Company

Search