Ο Πασχάλης Τερζή είχε αποκαλύψει πως από βρέφος ήταν αριστερός, από οικογένειες αριστερών πάππου προς πάππου. Μάλιστα ο ίδιος είχε πει σχετικά: “Ερχόταν ο Θεοδωράκης στα “Ιλίσια” και έσπρωχνα για να µπορέσω να φτάσω δίπλα του. Έφτασα, µε είδε και µε χάιδεψε. Είµαι ευλογηµένος από τον “πατριάρχη”. Πέρασαν χρόνια πολλά και κάποτε τραγούδησα σε µία συναυλία του Μίκη στο Ηρώδειο. Με είδε στην πρόβα και µε φώναξε: “Πασχάλη, έλα να σε ξαναχαϊδέψω”. Ήταν µία Ελλάδα τότες που ανέβαινε. Σκαλί-σκαλί. Ενώ τώρα βρήκε ο κουτσός κατήφορο. Μπήκα στο τραγούδι µε τρόπο µαγικό, όπως ακολουθεί ένας το άστρο που οδήγησε τους µάγους στη Βηθλεέµ. Το δικό µου το άστρο που µε οδήγησε στο τραγούδι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης”.
Υπηρέτησα φαντάρος στο Κιλκίς ως πεταλωτής Μουλαράς
Ο Πασχάλης Τερζής είχε πει σχετικά: “Και ο Καζαντζίδης στη Μακρόνησο µουλαράς ήταν. Μία µέρα µε φώναξε ο διοικητής: “Τι δουλειά έκανες, ρε, στη ζωή σου;”. “Γύψινες διακοσµήσεις”, του λέω. “Α, ωραία, θα µας ζωγραφίσεις τον Φοίνικα µε τον φαντάρο!”. Έκανα κάτι ψευτοαντιγραφές, τις είδε και µου λέει: “Γιατί, ρε, δεν βάζεις το όνοµα σου από κάτω; Μην τυχόν και το δει ο πατέρας σου ο κοµµουνιστής;”. “Τι όνοµα να βάλω, κύριε διοικητά; Ο Πικάσο είµαι;”.
∆εν έπαιξα παιχνίδια στα νιάτα µου
“∆εν είχαµε παιχνίδια ποτέ στο σπίτι. Μόνο “σκαλοµαρία” έκανα όταν κατεβαίναµε στην πόλη. Η µάνα µου ήταν κατάκοιτη γιατί υπέφερε από τη µέση της. Ο πατέρας µου δούλευε στον Γαλλικό ποταµό. Τα αδέλφια µου τα ανάστησα εγώ. Άρµεγα τη µία κατσίκα που είχαµε και τους έδινα το γάλα”, είχε πει ο Πασχάλης Τερζής για τα φτωχικά του παιδικά χρόνια.
Το κομμάτι αφηγείται αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Ελλάδα και χρησιμοποιούσαν το τείχος της Καισαριανής ως χώρο εκτέλεσης των Ελλήνων ανταρτών. Ένας από αυτούς τους αντάρτες ήταν και ο πατέρας του ερμηνευτή, γεγονός που μας κάνει να θεωρούμε το τραγούδι ως εν μέρει βιωματικό. Παρόλο που στη δεκαετία του 1990 η λαϊκή μουσική χαρακτηρίζεται από την εμπορική και μαζικότερη κατανάλωση, παρατηρούμε πως το πολιτικό τραγούδι βρίσκει το χώρο για να περάσει το μήνυμά του.Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια, αποσκευές και φυλακή, σε πλοία και βαγόνια.
Της μετανάστευσης σκιά, Σικάγο, Βερολίνο, με δυο τσιγάρα δανεικά και κλάμα από κλαρίνο.
Είναι τα «Εννέα Όγδοα», σε στίχους Ιφιγένειας Γιαννοπούλου και μουσική γραμμένη από τη Μαντώ.
Αναλυτικά οι στίχοι:
