Νέο τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου, με συνοδοιπόρους τους Αλκ. Ιωαννίδη, Φ. Δεληβοριά, Γ. Κότσιρα, Δ. Μυστακίδη, Φ. Σιώτα κ.α.

«Το όνομά μου ειν’ το δικό σου», έρχεται να μας θυμίσει πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε γεγονότα του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος και να υψώνουμε το ανάστημα και τη φωνή μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας και αδικίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σπύρος Γραμμένος μας χαρίζει ένα τραγούδι με κοινωνικό περιεχόμενο. Έχει πάρει θέση κι έχει δημιουργήσει αντίστοιχα τραγούδια στο παρελθόν. Τραγούδια στα οποία φαίνεται όχι μόνο το ταλέντο και η οξυδέρκειά του, αλλά και η κοινωνική του συνείδηση. Μέσα από την πορεία του μπορεί κανείς εξάλλου να διακρίνει την εξέλιξη και την ωριμότητα στη μουσική του και στον τρόπο που προβάλλει τα τεκταινόμενα.

Στο νέο αυτό τραγούδι συνοδοιπόροι είναι γνωστοί και καταξιωμένοι καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, που έρχονται να ενώσουν τη φωνή τους και να δυναμώσουν το μήνυμα των στίχων.

Φοίβος Δεληβοριάς
Δημήτρης Μυστακίδης
Θοδωρής Μαυρογιώργης
Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μαρία Παπαγεωργίου
Δημήτρης Μητσοτάκης
Φώτης Σιώτας
Γιάννης Κότσιρας
Πάνος Φραγκιαδάκης
Θοδωρής Χορόζογλου
Κώστας Παρίσσης

Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό τραγούδι, «μια γρήγορη και βιαστική βόλτα απ’ το 1985 μέχρι το 2020», κατά το δημιουργό του, με στίχους αιχμηρούς και «αληθινούς», που θα μπορούσαν να αποτελούν μελοποιημένο ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Στίχοι που αναφέρονται σε ανθρώπους που έχουν χάσει άδικα και κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες τη ζωή τους και, το παράδοξο, πολλοί από αυτούς από «όργανα της τάξης» και σε περιπτώσεις που διεκδικούσαν ένα καλύτερο και πιο δίκαιο αύριο για όλους μας. Και, βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είμαστε εμείς ή δικοί μας άνθρωποι, συγγενείς, κολλητοί, φίλοι, γνωστοί... Στίχοι δηλαδή που μας αφορούν περισσότερο από όσο φανταζόμαστε σε πρώτο, κι επιφανειακό ίσως, επίπεδο. Στίχοι επενδυμένοι με μουσική, που εντείνει το συναίσθημα, χωρίς να τους σκεπάζει, αλλά πλαισιώνοντάς τους ιδανικά.

Και όπως ο ίδιος ο δημιουργός δηλώνει: «Μακάρι να γίνει κάποια στιγμή ο κόσμος τόσο όμορφος που να χρειάζεται να γράφουμε μόνο για αγάπες και λουλούδια. Μέχρι τότε, θα είμαστε ένα κύμα που συνεχώς θα αγριεύει».

Δεν έχουμε παρά να ακούσουμε το τραγούδι με προσοχή και να συνειδητοποιήσουμε αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: Ότι δηλαδή τα ονόματα που αναφέρονται, αλλά και τα χιλιάδες άλλα ονόματα, θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς.

Το όνομά μου είναι Μιχάλης
Έχω μια σφαίρα στο κεφάλι και τρέχω

Το όνομά μου είναι Νίκος
Απ’ το ενενήντα ένα ακόμα αντέχω

Το όνομά μου είναι Κάρλος
Έχω δυο ρόδες στο κορμί και μια σφαίρα

Το όνομά μου είναι Αλέξης
Είχα γενέθλια εκείνη τη μέρα

Το όνομά μου είναι Σαχζάτ
Κι ακόμα δεν μπορώ να βρω την αιτία

Το όνομά μου είναι Μπερκίν
Περνάω ακόμα μέσα απ’ την πλατεία

Το όνομά μου είναι Παύλος
Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Το όνομά μου είναι Ζακ
Με σκότωσαν νοικοκυραίοι και μπάτσοι μαζι

Το όνομα μου είναι Τζωρτζ
Και δεν μπορώ να αναπνεύσω

Το όνομά μου είναι βασίλης
Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα

Μπορεί να έχεις ακουστά, το όνομά μου να ξέρεις
Την ιστορία μου άμα θέλεις θα την μάθεις στον δρόμο
Την λεν στα πάρκα, στις πλατεία και στα στέκια οι αλήτες
Και την αλλάζουνε εκείνοι που μοιράζουνε τρόμο

Είμαι εγώ που με δικάσανε δημοσιογράφοι
Πως για την μπάλα, ενα μπουκάλι ή πως κουβάλαγα κάτι
Μα όσο κι αν θέλουν το όνομά μου θα το γράφουν οι τοίχοι
Θα είμαι εκεί όσο χρειαστεί για να μην κλείσουνε μάτι

Έγινα σύνθημα, τραγούδι, έμπνευση σε γκραφιτάδες
Έγινα δάκρυ μίας μάνας του αδερφού μου το πιώμα
Έγινα εξώφυλλο να κείτομαι από κωλοφυλλάδες
Έγινα λίπασμα να βγάλει λουλούδια στο χώμα

Μα αν με ρωτούσες τι θα ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω
Και που θα γούσταρα να βρίσκομαι ετούτη την ώρα
Θα ‘θελα σε μια παραλία με τους φίλους να πίνω
Κι ένα φιλί στον άνθρωπό μου να χαρίζω με φόρα 

Στίχοι, μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Παραγωγή, ενορχήστρωση: Κώστας Μιχαλός
Τεχνικός ήχου: Κωνσταντίνος Κανίβαλος Χαϊκάλης
Mastering: Κώστας Παρίσσης

Κι επειδή πολλά έχουν γραφεί για την ανάγκη γνώσης της ιστορίας, καθώς και για τα προβλήματα που προκύπτουν από την άγνοιά της, ας θυμηθούμε ξανά αυτά τα ονόματα με την ιστορία τους…

17 Νοεμβρίου 1985: Ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς πυροβολήθηκε θανάσιμα από απόσταση είκοσι μέτρων στο πίσω μέρος του κεφαλιού, από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

8 Ιανουαρίου 1991: Ο 37χρονος καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, ενταγμένος στην αριστερά και στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), δολοφονήθηκε από τον τοπικό πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας Γιάννη Καλαμπόκα κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου.

20 Ιουλίου 2001: Ο 23χρονος Ιταλός φοιτητής Κάρλο Τζουλιάνι (Carlo Giuliani) πυροβολήθηκε θανάσιμα από έναν αστυνομικό, ο οποίος στη συνέχεια πέρασε πάνω από το σώμα του με το αστυνομικό όχημα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά της συνόδου κορυφής των G8 στη Γένοβα.

6 Δεκεμβρίου 2008: Ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πυροβολήθηκε θανάσιμα στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, με αφορμή μια φραστική αντιπαράθεση μιας ομάδας νεαρών με δύο ειδικούς φρουρούς.

17 Ιανουαρίου 2013: Ο 27χρονος πακιστανικής καταγωγής Σαχζάτ Λουκμάν (Shehzad Luqman) δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα με επτά μαχαιριές από τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο, καθώς πήγαινε νωρίς το πρωί στη δουλειά με το ποδήλατό του.

1 Μαρτίου 2014: Ο 15χρονος Κούρδος Μπερκίν Ελβάν (Berkin Elvan) πέθανε ύστερα από κώμα 269 ημερών, αφού είχε χτυπηθεί στο κεφάλι από κάνιστρο δακρυγόνου, που πυροδότησε ένας αστυνομικός στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων τον Ιούνιο του 2013 στην Τουρκία.

18 Σεπτεμβρίου 2013: Ο 34χρονος καλλιτέχνης της ραπ Παύλος Φύσσας, γνωστός και ως Killah P ή Dogo Argentino, δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι από το μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή Γιώργο Ρουπακιά. Η δολοφονία αποδόθηκε σε πολιτικά κίνητρα και συνεκδικάστηκε μαζί με άλλες υποθέσεις στην πολύχρονη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ο Γιώργος Ρουπακιάς κρίθηκε ένοχος μαζί με 15 ηγετικά στελέχη και μέλη της Χρυσής Αυγής, η οποία χαρακτηρίστηκε από το δικαστήριο εγκληματική οργάνωση (7 Οκτωβρίου 2020).

21 Σεπτεμβρίου 2018: Ο 33χρονος Ζαχαρίας "Ζακ" Κωστόπουλος, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών, βρέθηκε παγιδευμένος μέσα σε κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια κι επιχείρησε να βγει έξω. Στις στιγμές που ακολούθησαν ξυλοκοπήθηκε αρχικά από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος κι έναν μεσίτη και στη συνέχεια από αστυνομικούς. Εξέπνευσε κατά την μεταφορά του με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Κατηγορούμενοι για το θάνατό του, με την κατηγορία της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, είναι ο κοσμηματοπώλης και ο μεσίτης, που καταγράφηκαν σε βίντεο να τον χτυπούν βάναυσα, καθώς και 4 αστυνομικοί που είχαν μεταβεί στο σημείο. Η δίκη έχει αναβληθεί επ’ αόριστον, λόγω των περιορισμών που προβλέπονται για την αποφυγή διάδοσης του κορονοϊού.

25 Μαΐου 2020: Ο 46χρονος Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ (George Floyd) έχασε τη ζωή του στη Μινεάπολη, στην πολιτεία Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν ο λευκός αστυνομικός Ντέρεκ Σόβιν (Derek Sovin) διατήρησε το γόνατό του στη δεξιά πλευρά του λαιμού του Φλόιντ επί 8 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια σύλληψής του κι ενώ εκείνος ήταν δεμένος με χειροπέδες και με το κεφάλι στο έδαφος.

14 Ιουλίου 2020: O 26χρονος φοιτητής - ακτιβιστής Βασίλης Μάγγος βρέθηκε νεκρός από τη μητέρα του, στο δωμάτιό του στο Βόλο. Ένα μήνα πριν από το θάνατό του είχε καταγγείλει τον άγριο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της μεγάλης διαμαρτυρίας κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ - Lafarge και είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο για 4 ημέρες, φέροντας κακώσεις σε διάφορα σημεία του σώματός του. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση, ο θάνατος οφείλεται σε οξύ πνευμονικό οίδημα, ενώ προς το παρόν δεν είναι σαφές αν συνδέεται με τον βίαιο τραυματισμό του.