Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ:

''Ένας ευαίσθητος ληστής''.

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ:

Το ''Ένας ευαίσθητος ληστής'' ,
σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι
τραγουδήθηκε σε πρώτη εκτέλεση από τον Γιώργο Ρωμανό το 1966 στο άλμπουμ "Μυθολογία" και ακολούθησαν εκτελέσεις από τους Νένα Βενετσιάνου , Αλκίνοο Ιωαννίδη, Παύλο Παυλίδη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Χαρούλη, Δήμητρα Γαλάνη, Ξανθίππη, Μανώλη Μητσιά, Πασχάλη Τερζή και άλλους ερμηνευτές.
Οι στίχοι του Γκάτσου είναι μεταγραφή από κείμενο του συγγραφέα Ευγενίου Ο'Νηλ και συγκεκριμένα από το έργο:
''Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα'' (Long Day's Journey Into Night, 1941), αλλά με σημαντικές προσθήκες από τον στιχουργό.
Η εκτέλεση της Δήμητρας Γαλάνη έγινε επίσης κατά τη δεκαετία του '60, δεν κυκλοφόρησε όμως σε δίσκο πριν το 1983, σε συλλογή με τίτλο 30 σπάνιες ερμηνείες 1955 - 1965.

Το τραγούδι γράφτηκε για έναν αθώο τον οποίο κατηγόρησαν για φόνους που είχαν γίνει στη Θεσσαλονίκη, ο πραγματικός όμως ένοχος λέγεται πως ήταν γιος ενός πλούσιου στην πόλη που δεν ήταν καλά στα μυαλά του.

Όπως καταλαβαίνετε βρήκαν ένα θύμα για να την πληρώσει...

Αυτός τον μόνο άνθρωπο που είχε στον κόσμο ήταν η μανούλα του και έτσι γράφηκε αυτό το τραγούδι!!