ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΟ ΙΟΥΛΙΟ, η Γη στο Αφήλιο, το πιο μακρινό σημείο της τροχιάς της, μα αδύναμη να δροσίσει το βόρειο μισό της, καθώς το γέρνει αντίκρυ στην καυτή όψη του ήλιου.

Και φλέγεται.

Τα σπαρτά γίνονται φρύγανα, τα κολιμπρί μετεωρίζονται για μια γουλιά κάτω από τις βρύσες που στάζουν, οι λαμαρίνες πυρώνουν, η άσφαλτος λιώνει, τα απότιστα φύλλα συρρικνώνοται σε λόγχες για να γλυτώσουν τους χυμούς τους, τα αμπελόφυλλα κοντεύουν να γίνουν κρεμμυδόφλουδα και μόνο οι φραγκοσυκιές ατάραχες, μαθημένες από την άνυδρη Σαχάρα.

Η επιφάνεια της θάλασσας αναπετά, γίνεται σύννεφο, θολώνει το περίγραμμα των γύρω νησιών, στέλνει τα αφρόψαρα σε καταδύσεις, γλείφει την ακτή, η άμμος τσιρίζει στο άγγιγμα του νερού κι όση δεν φτάνει ως τη γλώσσα των κυμάτων, λίγο θέλει να γίνει ασβέστης ή γυαλί στην υφικάμινο του Ιούλη.

Οι ταράτσες πυρώνουν, τα ψωμιά ψήνονται δίχως φούρνο, τα αυγά γίνονται μελάτα στα κοτέτσια, οι κουρτίνες φουσκώνουν από κάτι που μοιάζει με αέρα, μα είναι η καυτή ανάσα του ήλιου που καίει τα λινάρια και ζαρώνει τα κρόσια τους.

Οι οικοδόμοι βλαστημούν το γκαζοτενεκέ και τη μοίρα τους, οι αγρότες τη δική τους, οι νύχτες μουσκεύουν τα σεντόνια και τα παραιτημένα χέρια στάζουν, με πάταγο, ιδρώτα στο πάτωμα. Τ΄απομεσήμερα, τα κουμπιά στα μπούστα των γυναικών μένουν αθηλύκωτα, να κατεβαίνει, παρηγορητικά για τα μάτια των ανδρών, το ρυάκι του ιδρώτα που πηγάζει πίσω από τ’ αυτιά και εκβάλλει στη χαράδρα του στήθους.

https://youtu.be/oOX7cSuneaM Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

 

Νίνα Γεωργιάδου