O σύλλογος Ερημίτης πλους εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Εν έτει 2002, όταν εμφανίστηκαν οι μεγάλες απειλές εκποίησης, οικοπεδοποίησης, τσιμεντοποίησης τμήματος του Ερημίτη, τότε, υπό την πίεση της τοπικής κοινωνίας η δημοτική αρχή του Καποδιστριακού Δήμου Κασσωπαίων διοργανώνει ημερίδα στα πλαίσια αναζήτησης τρόπων προστασίας του οικοσυστήματος.
Προσκεκλημένος ο Μιχαήλ Δεκλερής, με την ιδιότητά του ως πρόεδρος του επιμελητηρίου περιβάλλοντος (πριν πρόεδρος του Ε’ τμήματος Σ.τ.Ε.) όπου στις παρεμβάσεις του εμφαντικά είχε επισημάνει τα εξής:
«Υπάρχει τεράστια συσσώρευση παράνομα αποκτηθέντος πλούτου στον ευρύτερο χώρο ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανίων που αναζητεί σε χώρες με κατεστραμμένες οικονομίες (διαπλεκόμενες πολιτικές ηγεσίες, διαβρωμένους και χαλαρούς θεσμούς ελέγχου και προνομιακό επενδυτικό περιβάλλον) και όχι μόνο, αλλά και στον Ελλαδικό χώρο παρθένες περιοχές για «στρατηγικές επενδύσεις στον τουρισμό» για το ξέπλυμα του παράνομα αποκτηθέντος χρήματος, και ότι ο Ερημίτης μαζί με άλλες παρθένες περιοχές της Κέρκυρας ήταν ήδη στο στόχαστρο ντόπιων και εξοχώριων εταιρειών…»
Εννέα χρόνια μετά η βόμβα σκάει: Η χώρα χρεοκοπημένη από τις αλόγιστες πολιτικές των συστημικών κυβερνήσεων (άραγε θα δώσει ποτέ λόγο κανείς γι’ αυτό;) με κατεστραμμένη οικονομία, έρμαιο στη βούληση των δανειστών υπογράφει μνημόνια και ιδιωτικοποιεί, μέσο ΤΑΙΠΕΔ, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας (αποκτημένης με το αίμα του Ελληνικού λαού) υπό τον έλεγχο του Δ.Ν.Τ και των δανειστών.
Οι δανειστές απαιτούν επιπρόσθετα χαλάρωση των θεσμών ελέγχου και τη δημιουργία «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος για την προσέλκυση στρατηγικών επενδύσεων.
Η πολιτικό οικονομική διαπλοκή ανθεί, ο Ερημίτης περνάει ονοματισμένος στο πρώτο μνημόνιο (ν.3986) στη συνέχεια και ο Ίσσος μαζί με άλλες προστατευόμενες περιοχές και υποδομές του νησιού περνούν σταδιακά στο ΤΑΙΠΕΔ προς «αξιοποίηση».
Στη συνέχεια το «επενδυτικό περιβάλλον» με επιπλέον νομοθετικές ρυθμίσεις, ΚΥΑ, κ.λπ. και με αποκορύφωμα τον περιβαλλοντοκτόνο νόμο Χατζηδάκη γίνεται «όλο και πιο ευνοϊκότερο», τόσο που παραδίδει Βορά τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας στις «στρατηγικές επενδύσεις», και με τον όρο πλέον «στρατηγική επένδυση» γενικά και άκριτα εξωραΐζεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και η καταλήστευση του φυσικού πλούτου.
Οι προβλέψεις του Δεκλερή πέρα από την επιβεβαίωσή, έρχονται και μετά από 19 και πλέον χρόνων να απαντήσουν και στο επίκαιρο ερώτημα:
«Αφού υπάρχει πληθώρα κτιριακών υποδομών στην Κέρκυρα για τον τουρισμό, που με πολύ μικρότερο οικονομικό κόστος (και μηδαμινό περιβαλλοντικό ) από μια «στρατηγική επένδυση» που μπορούν να αποδώσουν και μεγαλύτερα οφέλη, γιατί οι επίδοξοι επενδυτές επιμένουν σε καταστροφικές για τις τοπικές οικονομίες και περιβαλοντοκτόνες επιλογές;» Μίαν εξήγηση την είχε δώσει ο Μιχάλης Δεκλερής!
Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι αυτού το είδους οι «στρατηγικές επενδύσεις» συμβάλλουν στην τοπική ανάπτυξη, αντίθετα εξαρχής την υπονομεύουν (με τα προνόμια του αθέμιτου ανταγωνισμού που απολαμβάνουν από τις κυβερνήσεις) για να κυριαρχήσουν και να μονοπωλήσουν την αγορά, τους τοπικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό: φτηνά εργατικά χέρια σε συνθήκες γαλέρας.
Το κεφάλαιο ντόπιο ή εξοχώριο δεν έχει ευαισθησίες…
Τι σημασία έχει για τους «επενδυτές» π.χ. αν το οικοσύστημα Ερημίτη είναι μοναδικό στο είδος του, ότι αποτελεί το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, ότι είναι ο αιμοδότης της οικονομίας μας,
Καμιά σημασία δεν έχει για τους «στρατηγικούς επενδυτές» αν ο Νήσος είναι τμήμα ενός σπάνιου υγροβιότοπου, της λιμνοθάλασσας Αντινιώτη υπό καθεστώς προστασίας NATURA και με αποδεδειγμένη την ύπαρξη της Βίδρας, και ότι από μία τέτοια επενδυτική δραστηριότατα θα καταστραφεί.
Καμιά σημασία δεν έχει για τους «στρατηγικούς επενδυτές» το ότι η Αντινιώτη αποτελεί πλουτοπαραγωγική πηγή της περιοχής ως φυσικό ιχθυοτροφείο, κάτι που πρόσφατα έχει απαξιωθεί, συμβάλλοντας στην πρωτογενή παραγωγή και μετατόπιση του βάρους από την τουριστική μονοκαλλιέργεια, αλλά και συνεισφέροντας αρμονικά σε μια πραγματικά βιώσιμη συνύπαρξη του πρωτογενούς τομέα και της τουριστικής δραστηριότητας.
Είναι δική μας υπόθεση… ας το κατανοήσουμε».
