ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ

Το κάθε τι που έχει αξία και  ομορφιά,  παιδεύει. Αλλά  αξίζει τον κόπο να παιδεύεται κανείς,  ειδικά όταν την αξία του και την ομορφιά του,   τη μοιράζεται  με τους συνανθρώπους του. 

Αυτό   ταιριάζει δίχως άλλο και για την θεατρική παράσταση,  ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ , που παρουσίασε η    ομάδα θεάτρου του Πολιτιστικού Συλλόγου των Αργυράδων, σε σκηνοθεσία Σωτήρη  Γιαννούλη.

Είναι μια παράσταση που δίχως άλλο θα μείνει στις μνήμες μας για πολύ καιρό.   Ήταν ολοζώντανη και πανέμορφη  από την αρχή ως το τέλος. Ακόμη και οι ηθοποιοί που ανέβαιναν στη σκηνή για πρώτη φορά, ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλον.    

 Έπειτα από μια τόσο μακρόχρονη αποχή από το θέατρο λόγω της πανδημία θα περιμέναμε μια παράσταση χωρίς μεγάλες απαιτήσεις.

Το αντίθετο. Ήταν η στέρηση; Ήταν το πείσμα;  Η αγάπη και η υποχρέωση απέναντι στην  παράδοση του τόπου μας; Βγήκε ένα  αποτέλεσμα που θα μείνει  στις μνήμες μας για πολύ. 

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ έχουν αφήσει εποχή, επειδή αποθανάτισαν μια εποχή μετά τους τελευταίους πολέμους  που η Ελλάδα ζούσε ένα ατελείωτο δράμα.  Ελάχιστοι από τους κατοίκους της είχαν καταφέρει να ορθοποδήσουν… Ό κόσμος για να ζήσει  έκανε τα πάντα  και έφτανε ακόμη σε σημείο να στέλνει   τα παιδιά του  στις  πόλεις για να βρουν το μεροκάματο και ίσως να μην τα ξανάβλεπε ποτέ πια.  Πολλά από αυτά αν ήταν κορίτσια κατέληγαν στους οίκους ανοχής… 

Τέτοιος τόπος ήταν και η Τρούμπα στον Πειραιά.

Το έργο βασίζεται  στο θεατρικό έργο του Νίκου Γαλανού

 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΩΤΑ  το  οποίο  μετέφερε ο  Βασίλης Γεωργιάδης στο κινηματογράφο.  

Ήταν μία από τις πλέον σπουδαίες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου στην εποχή της δόξας του. Προτάθηκε για ΟΣΚΑΡ ξενόγλωσσης ταινίας το  1964 και το έχασε από τον μεγάλο ΦΕΛΙΝΙ. 

Γυρισμένο στην Τρούμπα του Πειραιά, τότε που  οι οίκοι ανοχής ήταν κοντά στους εκατό και που για να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των κατοίκων  τοποθετούσαν κόκκινα φανάρια, ενώ οι κάτοικοι είχαν   την υπενθύμιση  κολλημένη στην πόρτα  πως ήταν σπίτια κατοίκων… 

 Το θέμα του,  τόσο αληθινό, οι ηθοποιοί,  οι καλύτεροι που υπήρχαν εκείνη την εποχή. 

Τζένη Καρέζη, Γιώργος Φούντας, Δημήτρης Παπαμιχαήλ,  Μαίρη Χρονοπούλου, Μάνος Κατράκης, Φαίδων Γεωργίτσης, Δέσπω  Διαμαντίδου και πολλοί άλλοι. 

Τα ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ είναι ένα κοινωνικό δράμα  που ξεχώρισε από τα πολλά που είχαν γυριστεί τη δεκαετία του εξήντα με   θέμα  την κοινωνία.

 Ένα έργο που αγαπήθηκε και θα αγαπιέται, επειδή αποτύπωνε το δράμα των γυναικών με τις πονεμένες ψυχές  που  όμως  φωτιζόταν με ένα ελαφρύ χαμόγελο ελπίδας. 

 Μεγάλες χαρές και  πανηγύρια,  όταν ερχόταν ο έκτος στόλος.     Γέμιζαν τα καμπαρέ  και οι οίκοι ανοχής. Αυτό   σήμαινε κάποιες χιλιάδες δολάρια… Τα περισσότερα βέβαια πήγαιναν στις τσέπες των νονών. Κάτι σαν αμερικανική βοήθεια μετά από εκείνη του Μάρσαλ. 

Τα  κορίτσια που δούλευαν στους οίκους ανοχής δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, από, τις δέκα το πρωί ως τις δέκα το βράδυ.

Έφταναν να δέχονται ακόμη και πάνω από εκατό βίζιτες την ημέρα  και θα έπρεπε να είναι με το χαμόγελο στο στόμα.

 Η βίζιτα ήταν   27 δραχμές που διπλασιαζόταν για τους Αμερικάνους. 

Την παράσταση παρακολούθησαν τα άτομα που επιτρέπουν οι κανόνες της πανδημίας..  Περίπου εξήντα.

Τα συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και πολλά μπράβο στον Σωτήρη που  κατάφερε τέτοιον άθλο. Επειδή άθλος είναι να έχει διαθέσει τόσες  εκατοντάδες ώρες όλον αυτόν τον καιρό. Συγχαρητήρια και  στους ηθοποιούς και σε όλους που βοήθησαν να ξεπεραστούν τόσα και τόσα εμπόδια για να έχουμε ένα τόσο όμορφο αποτέλεσμα.  

Κώστας Γ. Καλούδης

Σημείωση: Οι φωτό του Κώστα Γ. Καλούδη είναι από την τελική πρόβα