Δημοσιεύουμε το τρίτο και τελευταίο μέρος του κειμένου που έχουν συντάξει οι Αγγελική Κορφιάτη, Αφροδίτη Κορφιάτη και Χρήστος Κορφιάτης:
Στην ελληνική Βουλή, μετά το 1864 και την εισδοχή σε αυτή βουλευτών των νησιών του Ιονίου λόγω της ένωσής τους με την Ελλάδα, δεν υπήρξε ανάλογη οργανωμένη, συντονισμένη ριζοσπαστική παρέμβαση. Ωστόσο, οι καινοτομικές πολιτικές και κοινωνικές ιδέες των πρωτοπόρων αγωνιστών στα Επτάνησα υπό βρετανική κυριαρχία, σε συνδυασμό με την πίστη και την υποστήριξή τους στους λαϊκούς αγώνες και την ακατάβλητη δική τους αγωνιστικότητα, που είχε ως αποτέλεσμα να εξοριστούν επί σειρά ετών ο Ιωσήφ Μομφερράτος, ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος και πολλοί άλλοι Ριζοσπάστες στα κερκυραϊκά νησιά Ερίκουσα, Οθωνοί και Παξοί, καθώς και στα Αντικύθηρα και αλλού, στάθηκαν «μαγιά».
Δημιούργησαν το πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω ιδεολογικές ζυμώσεις και τη διάδοση πιο στέρεων δημοκρατικών και επαναστατικών ιδεών κοινωνικής ανάπλασης, καθώς προχωρούσε η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, οι αγρότες παρέμεναν δέσμιοι παρωχημένων δομών και η εργατική τάξη αυξανόταν αριθμητικά και διεκδικούσε τα δικά της κοινωνικά δικαιώματα τόσο στα Επτάνησα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Δεδομένων όλων αυτών και με τη νέα γενιά αγωνιστών που ξεπήδησε από τις τάξεις του τα τελευταία χρόνια της αγγλικής κυριαρχίας στα Επτάνησα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα και μαζί ο πρώτος ελληνικός «Ριζοσπάστης», ως έντυπό του, είχαν τη δική τους αναμφισβήτητη συμβολή στην εξέλιξη και την ωρίμανση των μαχητικών δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών στον ελληνικό χώρο. Τοποθετημένος στην εποχή του, εκείνος ο πρώτος «Ριζοσπάστης» μπορεί δικαίως, ίσως, να θεωρηθεί κι αυτός πρόδρομος - πρόγονος του σημερινού.
Στις 28 Απρίλη 1860 διατυπώθηκε άλλωστε στην Κέρκυρα, σε επιστολή του πρωτοπόρου λόγιου Νικόλαου Κονεμένου προς τον Ανδρέα Λασκαράτο, με σχόλια για τις προοδευτικές θέσεις του Μομφερράτου και την πορεία του επτανησιακού Ριζοσπαστισμού στο μέλλον «όσο που να φθάσομεν εις τον κομμουνισμόν», η πρώτη γνωστή στον ελληνικό χώρο ευμενής κριτική, έστω με ουτοπικές θέσεις και αντιφάσεις, για τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και την «κομμουνιστική δημοκρατία». Σε κατοπινά κείμενά του ο Ν. Κονεμένος εξήγησε ότι η μεγάλη ιδιωτική ιδιοκτησία ήταν η πηγή των δεινών του λαού.
Δεκαπέντε περίπου μήνες νωρίτερα, τον Γενάρη του 1859, ο Καρλ Μαρξ, με άρθρο του από το Λονδίνο στην εφημερίδα της Νέας Υόρκης «New York Daily Tribune» για το καθεστώς στα Επτάνησα με τίτλο «Το πρόβλημα των Ιονίων νήσων», είχε εκδηλώσει, εξάλλου, την αλληλεγγύη του στον λαό των νησιών. Συγχρόνως, αναδείκνυε και εκθείαζε την αγωνιστικότητά του για τα δικαιώματά του και τη διεθνοποίηση του αγώνα του, στιγματίζοντας τη βρετανική αντιδημοκρατική βαρβαρότητα και καταπίεση.
Σημείωνε ο Καρλ Μαρξ, μεταξύ άλλων, επικαλούμενος καταγγελίες των Επτανήσιων αγωνιστών και δημοσιεύματα στον ευρωπαϊκό Τύπο για τη βρετανική καταστολή των διαμαρτυριών και των εξεγέρσεων στα νησιά και τις βάρβαρες τιμωρίες - μαστιγώσεις χιλιάδων ανθρώπων από τα όργανα της βρετανικής Αρμοστείας της Επτανήσου:
«Tα φιλανθρωπικά αισθήματα της Μεγάλης Βρετανίας για τα νησιά εκδηλώθηκαν με πραγματικά αυστριακή αγριότητα (...) Σε έναν πληθυσμό 200.000 ψυχών, οι 8.000 τιμωρήθηκαν με απαγχονισμό, μαστίγωση, φυλάκιση κι εξορία· γυναίκες και παιδιά μαστιγώθηκαν μέχρις αίματος».
Πολιτικοί επίγονοι της πιο προοδευτικής πτέρυγας του επτανησιακού Ριζοσπαστισμού, με καταβολές σαφώς από αυτόν, πήραν τη σκυτάλη και ανέδειξαν ή ασπάστηκαν πλευρές του έργου του Μαρξ. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν πέντε από τους πιο γνωστούς αγωνιστές και λόγιους που συνέβαλαν όσο λίγοι στην ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων και τη διάδοση ολοένα και πιο φιλεργατικών σοσιαλιστικών ιδεών στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα στη χώρα κατά τις επόμενες δεκαετίες μέχρι την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) και την υιοθεσία των ιδεών του επιστημονικού σοσιαλισμού. Τρεις ήταν Κεφαλονίτες, ένας Ιθακήσιος και ένας Κερκυραίος.
Πρώτος ρίχτηκε στον πολιτικό αγώνα, ανάμεσά τους, ο Παναγιώτης Πανάς, Κεφαλονίτης (1832-1896), ο οποίος εξέδωσε, μεταξύ άλλων, την εφημερίδα «Εξέγερσις» το 1874 και είχε παροτρύνει τους αναγνώστες αθηναϊκής εφημερίδας του να ενημερωθούν για το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ.
Κεφαλονίτης ήταν και ο Ρόκκος Χοϊδάς, πρώτος Ελληνας σοσιαλιστής βουλευτής, που γεννήθηκε το 1830 και πέθανε το 1890.
Οπως και ο Μαρίνος Αντύπας, που γεννήθηκε το 1872 και δολοφονήθηκε το 1907 μαχόμενος για τα δίκαια της αγροτιάς στον Πυργετό Λάρισας.
Από την Ιθάκη ήταν ο Πλάτων Δρακούλης, ο οποίος γεννήθηκε το 1858 και συνέγραψε το 1891, τέσσερις και πλέον δεκαετίες πριν από τον θάνατό του, το «Εγχειρίδιον του εργάτου, ήτοι αι βάσεις του σοσιαλισμού».
Κερκυραίος ήταν ο σοσιαλιστής επαναστάτης λογοτέχνης Κωνσταντίνος Θεοτόκης, γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του «Σκλάβοι στα δεσμά τους», που γεννήθηκε στο νησί του πρώτου «Ριζοσπάστη» το 1872 και πέθανε εκεί το 1923.
Στις συνθήκες όπου η επτανησιακή αστική τάξη είχε αφήσει πίσω της την προοδευτική φάση της και αποτελούσε πια τροχοπέδη της κοινωνικής προόδου, ο Παν. Πανάς, ο Ρ. Χοϊδάς, ο Μαρ. Αντύπας, ο Πλ. Δρακούλης και ο Κων. Θεοτόκης, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις τους, με τη δράση τους για τη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών στην εργατική τάξη και στον λαό στα νησιά και σε όλο τον ελληνικό χώρο, μαζί με τους άλλους Ελληνες αγωνιστές, σφράγισαν πρωτοποριακά εκείνη τη μεταβατική περίοδο κύησης του ΣΕΚΕ. Ολοι τους, όπως και ο Νικόλαος Κονεμένος, που γεννήθηκε το 1832 στην Πρέβεζα και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1907, μνημονεύονται αναλόγως, για την πρωτοποριακή συμβολή τους, στο επετειακό Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας «100 χρόνια ΚΚΕ, Με τον λαό για το σοσιαλισμό». Ο Ν. Κονεμένος, τα «Απαντα» του οποίου ήθελε να εκδώσει ο Κων. Θεοτόκης, στη φανταστική «Διαθήκη» του το 1901 πρότεινε, ουτοπικά ασφαλώς, τη δοκιμή της «κομμουνιστικής δημοκρατίας» σε μικρό νησί της Κέρκυρας, ώστε να αναδειχθούν τα ασύγκριτα σε σχέση με την αστική δημοκρατία πλεονεκτήματά της.
Τόσο ο Ρόκκος Χοϊδάς όσο και ο αγωνιστής εκδότης κεφαλονίτικης εφημερίδας με τον τίτλο «Εργάτης», Παναγιώτης Πανάς, που είχε αφιερώσει ποίημά του στον μαχητή της «Παρισινής Κομμούνας» Γκουστάβ Φλουράνς, συνεργάζονταν στενά με τον δημοσιογράφο - εκδότη Γιώργο Φιλάρετο, ο οποίος εξέδωσε το 1908 τον αθηναϊκό «Ριζοσπάστη» ως εφημερίδα «δημοκρατικών αρχών». Οι τρεις τους το 1875 είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυση του «Δημοκρατικού Συλλόγου» με την επωνυμία «Ρήγας» στην Αθήνα, με θέσεις, μεταξύ άλλων, υπέρ της συνεργασίας των λαών της Βαλκανικής. Ο Ρ. Χοϊδάς και ο επίσης βουλευτής Γ. Φιλάρετος στα τέλη του 19ου αιώνα ηγήθηκαν της πρώτης σαφώς δημοκρατικής - αριστερής ομάδας στην ελληνική Βουλή. Οπως είχαν κάνει το 1850 οι Ριζοσπάστες βουλευτές στην Ιόνιο Βουλή, εκδηλώνοντας άρνηση να ορκιστούν πίστη στο όνομα του Βρετανού αρμοστή και του βρετανικού Στέμματος, έτσι αργότερα και ο Ρ. Χοϊδάς, θυμίζουμε, είχε αρνηθεί στην ελληνική Βουλή να δώσει βουλευτικόν όρκο πίστης στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδας.
Η «επικίνδυνη» για το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών στα Επτάνησα είχε επισημανθεί και αποτυπωθεί άλλωστε σε αναφορά της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα προς το Φόρεϊν Οφις, έξι χρόνια προτού ενωθούν τα Επτάνησα με την Ελλάδα. Η αγγλική πρεσβεία στην αναφορά της, τον Δεκέμβρη του 1858, χαρακτήριζε τον λαό των νησιών «διαβόητο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του παρουσίας για τις αναταραχές του». Αποκάλυπτε ότι υψηλά κοινωνικά στρώματα της Αθήνας διέβλεπαν στην αιτούμενη Ενωση «έναν άμεσο κίνδυνο για την ηρεμία της Ελλάδας». Ακόμη, σημείωνε ότι η Ενωση θα αντιπροσώπευε ένα «επικίνδυνο εγχείρημα» για «ριζική μεταβολή» στον ελληνικό χώρο. Φοβόταν, υπερβολικά φυσικά, ότι δήθεν υπήρχε κίνδυνος να συμβεί ιδεολογική «προσάρτηση της Ελλάδας στα Ιόνια νησιά», παρά το αντίθετο. Επίσης, ότι στα Επτάνησα θα ξεσπούσε επανάσταση, την οποία η Αθήνα δεν θα μπορούσε να αποτρέψει. Για τους λόγους αυτούς, στην Αθήνα και σε όλα τα νησιά του Ιονίου, λίγο πριν και αμέσως μετά την Ενωση είχαν ληφθεί ειδικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένου πλήρους «φακελώματος» των πολιτικών στελεχών των νησιών, με σκοπό την απο-ριζοσπαστικοποίηση και την ιδεολογική «αφομοίωση» του πληθυσμού τους και τον «έλεγχο» και την πολιτική περιθωριοποίηση των πρωτοπόρων αγωνιστών του.
Σαν ώριμο τέκνο εκείνων των ζυμώσεων, αυτών που ακολούθησαν και της νέας κοινωνικής φάσης, με την ανάπτυξη της αυτοτελούς συνδικαλιστικής δράσης της ολοένα και αυξανόμενης αριθμητικά εργατικής τάξης, κυκλοφόρησε το 1912 στην ευάριθμη σε βιομηχανικές μονάδες Κέρκυρα της εποχής η εφημερίδα με τον τίτλο «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», ενώ είχε προηγηθεί εκεί, όπως και στην Κεφαλονιά, εφημερίδα με τον τίτλο «Εργάτης». Η νέα εφημερίδα ήταν η πρώτη στον ελληνικό χώρο με σύνθημα κάτω από τον τίτλο της εκείνο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Εργάτες όλου του Κόσμου Ενωθήτε». Διευθυντής της, με άτυπους συμβούλους έκδοσης τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τον Αριστοτέλη Σίδερι, ο οποίος το 1918 ως κομμουνιστής βουλευτής εκλεγμένος το 1915 στη Θεσσαλονίκη συμμετείχε στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, ήταν ο εργάτης Τίτος Ρέγγης.
Η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», αντίτυπα της οποίας σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά αναλυτικά το 2011 στον συλλογικό τόμο «Σοσιαλιστικός Ομιλος Κέρκυρας», σημείωνε τότε για το είδος του ελληνικού κράτους που επιθυμούσαν οι σοσιαλιστές της Κέρκυρας:
«Κράτος όμως όχι σαν το σημερινό, που είναι αντιπρόσωπος της πλουτοκρατίας, αλλά κράτος εργατικό. Κράτος που δεν θα υποστηρίζει εκμετάλλευση καμία, αφού εκμετάλλευση δεν θα υπάρχει. Κράτος που θα έχει πολίτες εργάτες και εργάτριες και οργάνωση Δημοκρατική. Αληθινά δημοκρατική και όχι σαν τις σημερινές Δημοκρατίες. Διαχειριστές θα είναι με τη σειρά τους όλοι οι πολίτες... Ετσι η συνολική ιδιοκτησία και δημοκρατική οργάνωση και διαχείριση αυτής θα είναι η νέα πολιτική και οικονομική μορφή της κοινωνίας».Το 1917, χρονιά της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, ο Κων. Θεοτόκης σε σονέτο του τραγούδησε την ταξική φύση των λαϊκών αγώνων της νέας εποχής με στίχους όπως αυτοί:
Σηκώθη τ' άγιο δίκιο της να λάβει
Ολη η αργατιά με φρόνημα γενναίο
Ισονομίας κηρύχνει νόμο νέο
Και τα δεσμά του πλούτου η ορμή της θραύει
Η σκληρή φτώχεια, η γύμνια, η πείνα παύει
Και με καλούν μύριες φωνές να λέω
Θούριο τραγούδι: σ' ένα πέλαο πλέω
Χαράς λεύτεροι ανθρώποι είναι όλοι οι σκλάβοι.
Φυσικό επακόλουθο της δράσης των πρωτοπόρων ιδρυτών του επτανησιακού Ριζοσπαστικού Κόμματος και των πολιτικών επιγόνων τους στα ενωμένα με την Ελλάδα νησιά του Ιονίου είναι, έως έναν βαθμό, υποθέτουμε, το γεγονός ότι μια πολύ σημαντική αριθμητικά και κατά βάση επαναστατική ομάδα των συνέδρων του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ και ένα σημαντικό μέρος των ηγετικών στελεχών του ιδίου και της Νεολαίας του τα πρώτα του χρόνια αντλούσαν από τα Επτάνησα την καταγωγή τους και εκεί είχαν αναπτύξει πολιτική δράση αρχικά. Επτανήσιος, θυμίζουμε, ήταν και ο πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΕΚΕ Νίκος Δημητράτος. Οπως φυσικά δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτή την ιστορική διαδρομή το γεγονός ότι σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στα Επτάνησα καταγράφει εκλογικό ποσοστό υψηλότερο του πανελλαδικού μέσου όρου του. Το ποσοστό αυτό στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν 50% υψηλότερο.
Εκείνη η ριζοσπαστικοποίηση του 19ου αιώνα παρέμεινε εξάλλου κατά τον 20ό αιώνα πρόσθετη πηγή αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς κομμουνιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές της Επτανήσου στους ασταμάτητους αγώνες του λαού της, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, χωρίς ποτέ να υποκύψουν σε τοπικιστικούς σοβινισμούς, για το δίκιο.
Ο Ζακύνθιος λογοτέχνης Γρηγόρης Ξενόπουλος, που την περίοδο της Κατοχής τέθηκε επικεφαλής της Ενωσης Επτανησίων της Αθήνας, όταν αυτή λειτουργούσε ως μία από τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ, είχε εκφράσει με τούτα τα μοναδικά λόγια το ξένο προς τον τοπικό σοβινισμό πνεύμα των πιο γνήσιων αγωνιστών της Επτανήσου: «Είμαι και Ζακυθινός και Μωραΐτης κι' Ανατολίτης κι' Αθηναίος, είμαι Πανέλληνας».
Η παράδοση των πρώτων, μαχητικών Ριζοσπαστών στις δυτικές εσχατιές της Ελλάδας δεν έπαψε, ωστόσο, όπως είναι φυσικό, να εμπνέει και να αποτελεί σημείο αναφοράς. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα κειμένου της εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας «Φωνή του Λαού» το 1945, για μια συγκλονιστική διαδήλωση του λαού του νησιού την 21η Μάη, μέρα εορτασμού της ένωσης των νησιών με την Ελλάδα, με δημοκρατικά συνθήματα καταδίκης της κρατικής και παρακρατικής βίας εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Στο φύλλο της με ημερομηνία 25 Μάη 1945, αφού σημείωσε ότι επρόκειτο για μια «αποφασιστική εμφάνιση της εργατιάς και της αγροτιάς» με «μυριόστομη» κραυγή - σύνθημα «Ζήτω η Δημοκρατία», προσέθετε για τον λαό που διαδήλωσε τη θέλησή του στους δρόμους της πόλης: «Οδηγημένος από το δίδαγμα των Ριζοσπαστών, προχωρούσε με σταθερό βήμα και το βήμα του τράνταξε τη γης και η φωνή του προμηνούσε μιαν καινούργιαν αυγή, που θα ξημερώσει πάνω από μιαν Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, ευτυχισμένη, δημοκρατούμενη».
Όπως και ο Μαρίνος Αντύπας, που γεννήθηκε το 1872 και δολοφονήθηκε το 1907 μαχόμενος για τα δίκαια της αγροτιάς στον Πυργετό Λάρισας.
Από την Ιθάκη ήταν ο Πλάτων Δρακούλης, ο οποίος γεννήθηκε το 1858 και συνέγραψε το 1891, τέσσερις και πλέον δεκαετίες πριν από τον θάνατό του, το «Εγχειρίδιον του εργάτου, ήτοι αι βάσεις του σοσιαλισμού».
Κερκυραίος ήταν ο σοσιαλιστής επαναστάτης λογοτέχνης Κωνσταντίνος Θεοτόκης, γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του «Σκλάβοι στα δεσμά τους», που γεννήθηκε στο νησί του πρώτου «Ριζοσπάστη» το 1872 και πέθανε εκεί το 1923.
Στις συνθήκες όπου η επτανησιακή αστική τάξη είχε αφήσει πίσω της την προοδευτική φάση της και αποτελούσε πια τροχοπέδη της κοινωνικής προόδου, ο Παν. Πανάς, ο Ρ. Χοϊδάς, ο Μαρ. Αντύπας, ο Πλ. Δρακούλης και ο Κων. Θεοτόκης, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις τους, με τη δράση τους για τη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών στην εργατική τάξη και στον λαό στα νησιά και σε όλο τον ελληνικό χώρο, μαζί με τους άλλους Ελληνες αγωνιστές, σφράγισαν πρωτοποριακά εκείνη τη μεταβατική περίοδο κύησης του ΣΕΚΕ. Ολοι τους, όπως και ο Νικόλαος Κονεμένος, που γεννήθηκε το 1832 στην Πρέβεζα και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1907, μνημονεύονται αναλόγως, για την πρωτοποριακή συμβολή τους, στο επετειακό Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας «100 χρόνια ΚΚΕ, Με τον λαό για το σοσιαλισμό». Ο Ν. Κονεμένος, τα «Απαντα» του οποίου ήθελε να εκδώσει ο Κων. Θεοτόκης, στη φανταστική «Διαθήκη» του το 1901 πρότεινε, ουτοπικά ασφαλώς, τη δοκιμή της «κομμουνιστικής δημοκρατίας» σε μικρό νησί της Κέρκυρας, ώστε να αναδειχθούν τα ασύγκριτα σε σχέση με την αστική δημοκρατία πλεονεκτήματά της.
Τόσο ο Ρόκκος Χοϊδάς όσο και ο αγωνιστής εκδότης κεφαλονίτικης εφημερίδας με τον τίτλο «Εργάτης», Παναγιώτης Πανάς, που είχε αφιερώσει ποίημά του στον μαχητή της «Παρισινής Κομμούνας» Γκουστάβ Φλουράνς, συνεργάζονταν στενά με τον δημοσιογράφο - εκδότη Γιώργο Φιλάρετο, ο οποίος εξέδωσε το 1908 τον αθηναϊκό «Ριζοσπάστη» ως εφημερίδα «δημοκρατικών αρχών». Οι τρεις τους το 1875 είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυση του «Δημοκρατικού Συλλόγου» με την επωνυμία «Ρήγας» στην Αθήνα, με θέσεις, μεταξύ άλλων, υπέρ της συνεργασίας των λαών της Βαλκανικής. Ο Ρ. Χοϊδάς και ο επίσης βουλευτής Γ. Φιλάρετος στα τέλη του 19ου αιώνα ηγήθηκαν της πρώτης σαφώς δημοκρατικής - αριστερής ομάδας στην ελληνική Βουλή. Οπως είχαν κάνει το 1850 οι Ριζοσπάστες βουλευτές στην Ιόνιο Βουλή, εκδηλώνοντας άρνηση να ορκιστούν πίστη στο όνομα του Βρετανού αρμοστή και του βρετανικού Στέμματος, έτσι αργότερα και ο Ρ. Χοϊδάς, θυμίζουμε, είχε αρνηθεί στην ελληνική Βουλή να δώσει βουλευτικόν όρκο πίστης στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδας.
Η «επικίνδυνη» για το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών στα Επτάνησα είχε επισημανθεί και αποτυπωθεί άλλωστε σε αναφορά της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα προς το Φόρεϊν Οφις, έξι χρόνια προτού ενωθούν τα Επτάνησα με την Ελλάδα. Η αγγλική πρεσβεία στην αναφορά της, τον Δεκέμβρη του 1858, χαρακτήριζε τον λαό των νησιών «διαβόητο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του παρουσίας για τις αναταραχές του». Αποκάλυπτε ότι υψηλά κοινωνικά στρώματα της Αθήνας διέβλεπαν στην αιτούμενη Ενωση «έναν άμεσο κίνδυνο για την ηρεμία της Ελλάδας». Ακόμη, σημείωνε ότι η Ενωση θα αντιπροσώπευε ένα «επικίνδυνο εγχείρημα» για «ριζική μεταβολή» στον ελληνικό χώρο. Φοβόταν, υπερβολικά φυσικά, ότι δήθεν υπήρχε κίνδυνος να συμβεί ιδεολογική «προσάρτηση της Ελλάδας στα Ιόνια νησιά», παρά το αντίθετο. Επίσης, ότι στα Επτάνησα θα ξεσπούσε επανάσταση, την οποία η Αθήνα δεν θα μπορούσε να αποτρέψει. Για τους λόγους αυτούς, στην Αθήνα και σε όλα τα νησιά του Ιονίου, λίγο πριν και αμέσως μετά την Ενωση είχαν ληφθεί ειδικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένου πλήρους «φακελώματος» των πολιτικών στελεχών των νησιών, με σκοπό την απο-ριζοσπαστικοποίηση και την ιδεολογική «αφομοίωση» του πληθυσμού τους και τον «έλεγχο» και την πολιτική περιθωριοποίηση των πρωτοπόρων αγωνιστών του.
Σαν ώριμο τέκνο εκείνων των ζυμώσεων, αυτών που ακολούθησαν και της νέας κοινωνικής φάσης, με την ανάπτυξη της αυτοτελούς συνδικαλιστικής δράσης της ολοένα και αυξανόμενης αριθμητικά εργατικής τάξης, κυκλοφόρησε το 1912 στην ευάριθμη σε βιομηχανικές μονάδες Κέρκυρα της εποχής η εφημερίδα με τον τίτλο «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», ενώ είχε προηγηθεί εκεί, όπως και στην Κεφαλονιά, εφημερίδα με τον τίτλο «Εργάτης». Η νέα εφημερίδα ήταν η πρώτη στον ελληνικό χώρο με σύνθημα κάτω από τον τίτλο της εκείνο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Εργάτες όλου του Κόσμου Ενωθήτε». Διευθυντής της, με άτυπους συμβούλους έκδοσης τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τον Αριστοτέλη Σίδερι, ο οποίος το 1918 ως κομμουνιστής βουλευτής εκλεγμένος το 1915 στη Θεσσαλονίκη συμμετείχε στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, ήταν ο εργάτης Τίτος Ρέγγης.
Η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», αντίτυπα της οποίας σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά αναλυτικά το 2011 στον συλλογικό τόμο «Σοσιαλιστικός Ομιλος Κέρκυρας», σημείωνε τότε για το είδος του ελληνικού κράτους που επιθυμούσαν οι σοσιαλιστές της Κέρκυρας:
«Κράτος όμως όχι σαν το σημερινό, που είναι αντιπρόσωπος της πλουτοκρατίας, αλλά κράτος εργατικό. Κράτος που δεν θα υποστηρίζει εκμετάλλευση καμία, αφού εκμετάλλευση δεν θα υπάρχει. Κράτος που θα έχει πολίτες εργάτες και εργάτριες και οργάνωση Δημοκρατική. Αληθινά δημοκρατική και όχι σαν τις σημερινές Δημοκρατίες. Διαχειριστές θα είναι με τη σειρά τους όλοι οι πολίτες... Ετσι η συνολική ιδιοκτησία και δημοκρατική οργάνωση και διαχείριση αυτής θα είναι η νέα πολιτική και οικονομική μορφή της κοινωνίας».Το 1917, χρονιά της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, ο Κων. Θεοτόκης σε σονέτο του τραγούδησε την ταξική φύση των λαϊκών αγώνων της νέας εποχής με στίχους όπως αυτοί:
Σηκώθη τ' άγιο δίκιο της να λάβει
Ολη η αργατιά με φρόνημα γενναίο
Ισονομίας κηρύχνει νόμο νέο
Και τα δεσμά του πλούτου η ορμή της θραύει
Η σκληρή φτώχεια, η γύμνια, η πείνα παύει
Και με καλούν μύριες φωνές να λέω
Θούριο τραγούδι: σ' ένα πέλαο πλέω
Χαράς λεύτεροι ανθρώποι είναι όλοι οι σκλάβοι.
Φυσικό επακόλουθο της δράσης των πρωτοπόρων ιδρυτών του επτανησιακού Ριζοσπαστικού Κόμματος και των πολιτικών επιγόνων τους στα ενωμένα με την Ελλάδα νησιά του Ιονίου είναι, έως έναν βαθμό, υποθέτουμε, το γεγονός ότι μια πολύ σημαντική αριθμητικά και κατά βάση επαναστατική ομάδα των συνέδρων του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ και ένα σημαντικό μέρος των ηγετικών στελεχών του ιδίου και της Νεολαίας του τα πρώτα του χρόνια αντλούσαν από τα Επτάνησα την καταγωγή τους και εκεί είχαν αναπτύξει πολιτική δράση αρχικά. Επτανήσιος, θυμίζουμε, ήταν και ο πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΕΚΕ Νίκος Δημητράτος. Οπως φυσικά δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτή την ιστορική διαδρομή το γεγονός ότι σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στα Επτάνησα καταγράφει εκλογικό ποσοστό υψηλότερο του πανελλαδικού μέσου όρου του. Το ποσοστό αυτό στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν 50% υψηλότερο.
Εκείνη η ριζοσπαστικοποίηση του 19ου αιώνα παρέμεινε εξάλλου κατά τον 20ό αιώνα πρόσθετη πηγή αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς κομμουνιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές της Επτανήσου στους ασταμάτητους αγώνες του λαού της, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, χωρίς ποτέ να υποκύψουν σε τοπικιστικούς σοβινισμούς, για το δίκιο.
Ο Ζακύνθιος λογοτέχνης Γρηγόρης Ξενόπουλος, που την περίοδο της Κατοχής τέθηκε επικεφαλής της Ενωσης Επτανησίων της Αθήνας, όταν αυτή λειτουργούσε ως μία από τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ, είχε εκφράσει με τούτα τα μοναδικά λόγια το ξένο προς τον τοπικό σοβινισμό πνεύμα των πιο γνήσιων αγωνιστών της Επτανήσου: «Είμαι και Ζακυθινός και Μωραΐτης κι' Ανατολίτης κι' Αθηναίος, είμαι Πανέλληνας».
Η παράδοση των πρώτων, μαχητικών Ριζοσπαστών στις δυτικές εσχατιές της Ελλάδας δεν έπαψε, ωστόσο, όπως είναι φυσικό, να εμπνέει και να αποτελεί σημείο αναφοράς. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα κειμένου της εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας «Φωνή του Λαού» το 1945, για μια συγκλονιστική διαδήλωση του λαού του νησιού την 21η Μάη, μέρα εορτασμού της ένωσης των νησιών με την Ελλάδα, με δημοκρατικά συνθήματα καταδίκης της κρατικής και παρακρατικής βίας εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Στο φύλλο της με ημερομηνία 25 Μάη 1945, αφού σημείωσε ότι επρόκειτο για μια «αποφασιστική εμφάνιση της εργατιάς και της αγροτιάς» με «μυριόστομη» κραυγή - σύνθημα «Ζήτω η Δημοκρατία», προσέθετε για τον λαό που διαδήλωσε τη θέλησή του στους δρόμους της πόλης: «Οδηγημένος από το δίδαγμα των Ριζοσπαστών, προχωρούσε με σταθερό βήμα και το βήμα του τράνταξε τη γης και η φωνή του προμηνούσε μιαν καινούργιαν αυγή, που θα ξημερώσει πάνω από μιαν Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, ευτυχισμένη, δημοκρατούμενη».
Από την Ιθάκη ήταν ο Πλάτων Δρακούλης, ο οποίος γεννήθηκε το 1858 και συνέγραψε το 1891, τέσσερις και πλέον δεκαετίες πριν από τον θάνατό του, το «Εγχειρίδιον του εργάτου, ήτοι αι βάσεις του σοσιαλισμού».
Κερκυραίος ήταν ο σοσιαλιστής επαναστάτης λογοτέχνης Κωνσταντίνος Θεοτόκης, γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του «Σκλάβοι στα δεσμά τους», που γεννήθηκε στο νησί του πρώτου «Ριζοσπάστη» το 1872 και πέθανε εκεί το 1923.
Στις συνθήκες όπου η επτανησιακή αστική τάξη είχε αφήσει πίσω της την προοδευτική φάση της και αποτελούσε πια τροχοπέδη της κοινωνικής προόδου, ο Παν. Πανάς, ο Ρ. Χοϊδάς, ο Μαρ. Αντύπας, ο Πλ. Δρακούλης και ο Κων. Θεοτόκης, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις τους, με τη δράση τους για τη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών στην εργατική τάξη και στον λαό στα νησιά και σε όλο τον ελληνικό χώρο, μαζί με τους άλλους Ελληνες αγωνιστές, σφράγισαν πρωτοποριακά εκείνη τη μεταβατική περίοδο κύησης του ΣΕΚΕ. Ολοι τους, όπως και ο Νικόλαος Κονεμένος, που γεννήθηκε το 1832 στην Πρέβεζα και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1907, μνημονεύονται αναλόγως, για την πρωτοποριακή συμβολή τους, στο επετειακό Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας «100 χρόνια ΚΚΕ, Με τον λαό για το σοσιαλισμό». Ο Ν. Κονεμένος, τα «Απαντα» του οποίου ήθελε να εκδώσει ο Κων. Θεοτόκης, στη φανταστική «Διαθήκη» του το 1901 πρότεινε, ουτοπικά ασφαλώς, τη δοκιμή της «κομμουνιστικής δημοκρατίας» σε μικρό νησί της Κέρκυρας, ώστε να αναδειχθούν τα ασύγκριτα σε σχέση με την αστική δημοκρατία πλεονεκτήματά της.
Τόσο ο Ρόκκος Χοϊδάς όσο και ο αγωνιστής εκδότης κεφαλονίτικης εφημερίδας με τον τίτλο «Εργάτης», Παναγιώτης Πανάς, που είχε αφιερώσει ποίημά του στον μαχητή της «Παρισινής Κομμούνας» Γκουστάβ Φλουράνς, συνεργάζονταν στενά με τον δημοσιογράφο - εκδότη Γιώργο Φιλάρετο, ο οποίος εξέδωσε το 1908 τον αθηναϊκό «Ριζοσπάστη» ως εφημερίδα «δημοκρατικών αρχών». Οι τρεις τους το 1875 είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυση του «Δημοκρατικού Συλλόγου» με την επωνυμία «Ρήγας» στην Αθήνα, με θέσεις, μεταξύ άλλων, υπέρ της συνεργασίας των λαών της Βαλκανικής. Ο Ρ. Χοϊδάς και ο επίσης βουλευτής Γ. Φιλάρετος στα τέλη του 19ου αιώνα ηγήθηκαν της πρώτης σαφώς δημοκρατικής - αριστερής ομάδας στην ελληνική Βουλή. Οπως είχαν κάνει το 1850 οι Ριζοσπάστες βουλευτές στην Ιόνιο Βουλή, εκδηλώνοντας άρνηση να ορκιστούν πίστη στο όνομα του Βρετανού αρμοστή και του βρετανικού Στέμματος, έτσι αργότερα και ο Ρ. Χοϊδάς, θυμίζουμε, είχε αρνηθεί στην ελληνική Βουλή να δώσει βουλευτικόν όρκο πίστης στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδας.
Η «επικίνδυνη» για το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών στα Επτάνησα είχε επισημανθεί και αποτυπωθεί άλλωστε σε αναφορά της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα προς το Φόρεϊν Οφις, έξι χρόνια προτού ενωθούν τα Επτάνησα με την Ελλάδα. Η αγγλική πρεσβεία στην αναφορά της, τον Δεκέμβρη του 1858, χαρακτήριζε τον λαό των νησιών «διαβόητο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του παρουσίας για τις αναταραχές του». Αποκάλυπτε ότι υψηλά κοινωνικά στρώματα της Αθήνας διέβλεπαν στην αιτούμενη Ενωση «έναν άμεσο κίνδυνο για την ηρεμία της Ελλάδας». Ακόμη, σημείωνε ότι η Ενωση θα αντιπροσώπευε ένα «επικίνδυνο εγχείρημα» για «ριζική μεταβολή» στον ελληνικό χώρο. Φοβόταν, υπερβολικά φυσικά, ότι δήθεν υπήρχε κίνδυνος να συμβεί ιδεολογική «προσάρτηση της Ελλάδας στα Ιόνια νησιά», παρά το αντίθετο. Επίσης, ότι στα Επτάνησα θα ξεσπούσε επανάσταση, την οποία η Αθήνα δεν θα μπορούσε να αποτρέψει. Για τους λόγους αυτούς, στην Αθήνα και σε όλα τα νησιά του Ιονίου, λίγο πριν και αμέσως μετά την Ενωση είχαν ληφθεί ειδικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένου πλήρους «φακελώματος» των πολιτικών στελεχών των νησιών, με σκοπό την απο-ριζοσπαστικοποίηση και την ιδεολογική «αφομοίωση» του πληθυσμού τους και τον «έλεγχο» και την πολιτική περιθωριοποίηση των πρωτοπόρων αγωνιστών του.
Σαν ώριμο τέκνο εκείνων των ζυμώσεων, αυτών που ακολούθησαν και της νέας κοινωνικής φάσης, με την ανάπτυξη της αυτοτελούς συνδικαλιστικής δράσης της ολοένα και αυξανόμενης αριθμητικά εργατικής τάξης, κυκλοφόρησε το 1912 στην ευάριθμη σε βιομηχανικές μονάδες Κέρκυρα της εποχής η εφημερίδα με τον τίτλο «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», ενώ είχε προηγηθεί εκεί, όπως και στην Κεφαλονιά, εφημερίδα με τον τίτλο «Εργάτης». Η νέα εφημερίδα ήταν η πρώτη στον ελληνικό χώρο με σύνθημα κάτω από τον τίτλο της εκείνο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Εργάτες όλου του Κόσμου Ενωθήτε». Διευθυντής της, με άτυπους συμβούλους έκδοσης τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τον Αριστοτέλη Σίδερι, ο οποίος το 1918 ως κομμουνιστής βουλευτής εκλεγμένος το 1915 στη Θεσσαλονίκη συμμετείχε στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, ήταν ο εργάτης Τίτος Ρέγγης.
Η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», αντίτυπα της οποίας σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά αναλυτικά το 2011 στον συλλογικό τόμο «Σοσιαλιστικός Ομιλος Κέρκυρας», σημείωνε τότε για το είδος του ελληνικού κράτους που επιθυμούσαν οι σοσιαλιστές της Κέρκυρας:
«Κράτος όμως όχι σαν το σημερινό, που είναι αντιπρόσωπος της πλουτοκρατίας, αλλά κράτος εργατικό. Κράτος που δεν θα υποστηρίζει εκμετάλλευση καμία, αφού εκμετάλλευση δεν θα υπάρχει. Κράτος που θα έχει πολίτες εργάτες και εργάτριες και οργάνωση Δημοκρατική. Αληθινά δημοκρατική και όχι σαν τις σημερινές Δημοκρατίες. Διαχειριστές θα είναι με τη σειρά τους όλοι οι πολίτες... Ετσι η συνολική ιδιοκτησία και δημοκρατική οργάνωση και διαχείριση αυτής θα είναι η νέα πολιτική και οικονομική μορφή της κοινωνίας».Το 1917, χρονιά της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, ο Κων. Θεοτόκης σε σονέτο του τραγούδησε την ταξική φύση των λαϊκών αγώνων της νέας εποχής με στίχους όπως αυτοί:
Σηκώθη τ' άγιο δίκιο της να λάβει
Ολη η αργατιά με φρόνημα γενναίο
Ισονομίας κηρύχνει νόμο νέο
Και τα δεσμά του πλούτου η ορμή της θραύει
Η σκληρή φτώχεια, η γύμνια, η πείνα παύει
Και με καλούν μύριες φωνές να λέω
Θούριο τραγούδι: σ' ένα πέλαο πλέω
Χαράς λεύτεροι ανθρώποι είναι όλοι οι σκλάβοι.
Φυσικό επακόλουθο της δράσης των πρωτοπόρων ιδρυτών του επτανησιακού Ριζοσπαστικού Κόμματος και των πολιτικών επιγόνων τους στα ενωμένα με την Ελλάδα νησιά του Ιονίου είναι, έως έναν βαθμό, υποθέτουμε, το γεγονός ότι μια πολύ σημαντική αριθμητικά και κατά βάση επαναστατική ομάδα των συνέδρων του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ και ένα σημαντικό μέρος των ηγετικών στελεχών του ιδίου και της Νεολαίας του τα πρώτα του χρόνια αντλούσαν από τα Επτάνησα την καταγωγή τους και εκεί είχαν αναπτύξει πολιτική δράση αρχικά. Επτανήσιος, θυμίζουμε, ήταν και ο πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΕΚΕ Νίκος Δημητράτος. Οπως φυσικά δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτή την ιστορική διαδρομή το γεγονός ότι σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στα Επτάνησα καταγράφει εκλογικό ποσοστό υψηλότερο του πανελλαδικού μέσου όρου του. Το ποσοστό αυτό στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν 50% υψηλότερο.
Εκείνη η ριζοσπαστικοποίηση του 19ου αιώνα παρέμεινε εξάλλου κατά τον 20ό αιώνα πρόσθετη πηγή αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς κομμουνιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές της Επτανήσου στους ασταμάτητους αγώνες του λαού της, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, χωρίς ποτέ να υποκύψουν σε τοπικιστικούς σοβινισμούς, για το δίκιο.
Ο Ζακύνθιος λογοτέχνης Γρηγόρης Ξενόπουλος, που την περίοδο της Κατοχής τέθηκε επικεφαλής της Ενωσης Επτανησίων της Αθήνας, όταν αυτή λειτουργούσε ως μία από τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ, είχε εκφράσει με τούτα τα μοναδικά λόγια το ξένο προς τον τοπικό σοβινισμό πνεύμα των πιο γνήσιων αγωνιστών της Επτανήσου: «Είμαι και Ζακυθινός και Μωραΐτης κι' Ανατολίτης κι' Αθηναίος, είμαι Πανέλληνας».
Η παράδοση των πρώτων, μαχητικών Ριζοσπαστών στις δυτικές εσχατιές της Ελλάδας δεν έπαψε, ωστόσο, όπως είναι φυσικό, να εμπνέει και να αποτελεί σημείο αναφοράς. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα κειμένου της εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας «Φωνή του Λαού» το 1945, για μια συγκλονιστική διαδήλωση του λαού του νησιού την 21η Μάη, μέρα εορτασμού της ένωσης των νησιών με την Ελλάδα, με δημοκρατικά συνθήματα καταδίκης της κρατικής και παρακρατικής βίας εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Στο φύλλο της με ημερομηνία 25 Μάη 1945, αφού σημείωσε ότι επρόκειτο για μια «αποφασιστική εμφάνιση της εργατιάς και της αγροτιάς» με «μυριόστομη» κραυγή - σύνθημα «Ζήτω η Δημοκρατία», προσέθετε για τον λαό που διαδήλωσε τη θέλησή του στους δρόμους της πόλης: «Οδηγημένος από το δίδαγμα των Ριζοσπαστών, προχωρούσε με σταθερό βήμα και το βήμα του τράνταξε τη γης και η φωνή του προμηνούσε μιαν καινούργιαν αυγή, που θα ξημερώσει πάνω από μιαν Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, ευτυχισμένη, δημοκρατούμενη».
Κερκυραίος ήταν ο σοσιαλιστής επαναστάτης λογοτέχνης Κωνσταντίνος Θεοτόκης, γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του «Σκλάβοι στα δεσμά τους», που γεννήθηκε στο νησί του πρώτου «Ριζοσπάστη» το 1872 και πέθανε εκεί το 1923.
Στις συνθήκες όπου η επτανησιακή αστική τάξη είχε αφήσει πίσω της την προοδευτική φάση της και αποτελούσε πια τροχοπέδη της κοινωνικής προόδου, ο Παν. Πανάς, ο Ρ. Χοϊδάς, ο Μαρ. Αντύπας, ο Πλ. Δρακούλης και ο Κων. Θεοτόκης, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις τους, με τη δράση τους για τη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών στην εργατική τάξη και στον λαό στα νησιά και σε όλο τον ελληνικό χώρο, μαζί με τους άλλους Ελληνες αγωνιστές, σφράγισαν πρωτοποριακά εκείνη τη μεταβατική περίοδο κύησης του ΣΕΚΕ. Ολοι τους, όπως και ο Νικόλαος Κονεμένος, που γεννήθηκε το 1832 στην Πρέβεζα και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1907, μνημονεύονται αναλόγως, για την πρωτοποριακή συμβολή τους, στο επετειακό Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας «100 χρόνια ΚΚΕ, Με τον λαό για το σοσιαλισμό». Ο Ν. Κονεμένος, τα «Απαντα» του οποίου ήθελε να εκδώσει ο Κων. Θεοτόκης, στη φανταστική «Διαθήκη» του το 1901 πρότεινε, ουτοπικά ασφαλώς, τη δοκιμή της «κομμουνιστικής δημοκρατίας» σε μικρό νησί της Κέρκυρας, ώστε να αναδειχθούν τα ασύγκριτα σε σχέση με την αστική δημοκρατία πλεονεκτήματά της.
Τόσο ο Ρόκκος Χοϊδάς όσο και ο αγωνιστής εκδότης κεφαλονίτικης εφημερίδας με τον τίτλο «Εργάτης», Παναγιώτης Πανάς, που είχε αφιερώσει ποίημά του στον μαχητή της «Παρισινής Κομμούνας» Γκουστάβ Φλουράνς, συνεργάζονταν στενά με τον δημοσιογράφο - εκδότη Γιώργο Φιλάρετο, ο οποίος εξέδωσε το 1908 τον αθηναϊκό «Ριζοσπάστη» ως εφημερίδα «δημοκρατικών αρχών». Οι τρεις τους το 1875 είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυση του «Δημοκρατικού Συλλόγου» με την επωνυμία «Ρήγας» στην Αθήνα, με θέσεις, μεταξύ άλλων, υπέρ της συνεργασίας των λαών της Βαλκανικής. Ο Ρ. Χοϊδάς και ο επίσης βουλευτής Γ. Φιλάρετος στα τέλη του 19ου αιώνα ηγήθηκαν της πρώτης σαφώς δημοκρατικής - αριστερής ομάδας στην ελληνική Βουλή. Οπως είχαν κάνει το 1850 οι Ριζοσπάστες βουλευτές στην Ιόνιο Βουλή, εκδηλώνοντας άρνηση να ορκιστούν πίστη στο όνομα του Βρετανού αρμοστή και του βρετανικού Στέμματος, έτσι αργότερα και ο Ρ. Χοϊδάς, θυμίζουμε, είχε αρνηθεί στην ελληνική Βουλή να δώσει βουλευτικόν όρκο πίστης στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδας.
Η «επικίνδυνη» για το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών στα Επτάνησα είχε επισημανθεί και αποτυπωθεί άλλωστε σε αναφορά της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα προς το Φόρεϊν Οφις, έξι χρόνια προτού ενωθούν τα Επτάνησα με την Ελλάδα. Η αγγλική πρεσβεία στην αναφορά της, τον Δεκέμβρη του 1858, χαρακτήριζε τον λαό των νησιών «διαβόητο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του παρουσίας για τις αναταραχές του». Αποκάλυπτε ότι υψηλά κοινωνικά στρώματα της Αθήνας διέβλεπαν στην αιτούμενη Ενωση «έναν άμεσο κίνδυνο για την ηρεμία της Ελλάδας». Ακόμη, σημείωνε ότι η Ενωση θα αντιπροσώπευε ένα «επικίνδυνο εγχείρημα» για «ριζική μεταβολή» στον ελληνικό χώρο. Φοβόταν, υπερβολικά φυσικά, ότι δήθεν υπήρχε κίνδυνος να συμβεί ιδεολογική «προσάρτηση της Ελλάδας στα Ιόνια νησιά», παρά το αντίθετο. Επίσης, ότι στα Επτάνησα θα ξεσπούσε επανάσταση, την οποία η Αθήνα δεν θα μπορούσε να αποτρέψει. Για τους λόγους αυτούς, στην Αθήνα και σε όλα τα νησιά του Ιονίου, λίγο πριν και αμέσως μετά την Ενωση είχαν ληφθεί ειδικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένου πλήρους «φακελώματος» των πολιτικών στελεχών των νησιών, με σκοπό την απο-ριζοσπαστικοποίηση και την ιδεολογική «αφομοίωση» του πληθυσμού τους και τον «έλεγχο» και την πολιτική περιθωριοποίηση των πρωτοπόρων αγωνιστών του.
Σαν ώριμο τέκνο εκείνων των ζυμώσεων, αυτών που ακολούθησαν και της νέας κοινωνικής φάσης, με την ανάπτυξη της αυτοτελούς συνδικαλιστικής δράσης της ολοένα και αυξανόμενης αριθμητικά εργατικής τάξης, κυκλοφόρησε το 1912 στην ευάριθμη σε βιομηχανικές μονάδες Κέρκυρα της εποχής η εφημερίδα με τον τίτλο «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», ενώ είχε προηγηθεί εκεί, όπως και στην Κεφαλονιά, εφημερίδα με τον τίτλο «Εργάτης». Η νέα εφημερίδα ήταν η πρώτη στον ελληνικό χώρο με σύνθημα κάτω από τον τίτλο της εκείνο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Εργάτες όλου του Κόσμου Ενωθήτε». Διευθυντής της, με άτυπους συμβούλους έκδοσης τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τον Αριστοτέλη Σίδερι, ο οποίος το 1918 ως κομμουνιστής βουλευτής εκλεγμένος το 1915 στη Θεσσαλονίκη συμμετείχε στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, ήταν ο εργάτης Τίτος Ρέγγης.
Η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία», αντίτυπα της οποίας σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά αναλυτικά το 2011 στον συλλογικό τόμο «Σοσιαλιστικός Ομιλος Κέρκυρας», σημείωνε τότε για το είδος του ελληνικού κράτους που επιθυμούσαν οι σοσιαλιστές της Κέρκυρας:
«Κράτος όμως όχι σαν το σημερινό, που είναι αντιπρόσωπος της πλουτοκρατίας, αλλά κράτος εργατικό. Κράτος που δεν θα υποστηρίζει εκμετάλλευση καμία, αφού εκμετάλλευση δεν θα υπάρχει. Κράτος που θα έχει πολίτες εργάτες και εργάτριες και οργάνωση Δημοκρατική. Αληθινά δημοκρατική και όχι σαν τις σημερινές Δημοκρατίες. Διαχειριστές θα είναι με τη σειρά τους όλοι οι πολίτες... Ετσι η συνολική ιδιοκτησία και δημοκρατική οργάνωση και διαχείριση αυτής θα είναι η νέα πολιτική και οικονομική μορφή της κοινωνίας».Το 1917, χρονιά της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, ο Κων. Θεοτόκης σε σονέτο του τραγούδησε την ταξική φύση των λαϊκών αγώνων της νέας εποχής με στίχους όπως αυτοί:
Σηκώθη τ' άγιο δίκιο της να λάβει
Ολη η αργατιά με φρόνημα γενναίο
Ισονομίας κηρύχνει νόμο νέο
Και τα δεσμά του πλούτου η ορμή της θραύει
Η σκληρή φτώχεια, η γύμνια, η πείνα παύει
Και με καλούν μύριες φωνές να λέω
Θούριο τραγούδι: σ' ένα πέλαο πλέω
Χαράς λεύτεροι ανθρώποι είναι όλοι οι σκλάβοι.
Φυσικό επακόλουθο της δράσης των πρωτοπόρων ιδρυτών του επτανησιακού Ριζοσπαστικού Κόμματος και των πολιτικών επιγόνων τους στα ενωμένα με την Ελλάδα νησιά του Ιονίου είναι, έως έναν βαθμό, υποθέτουμε, το γεγονός ότι μια πολύ σημαντική αριθμητικά και κατά βάση επαναστατική ομάδα των συνέδρων του ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ και ένα σημαντικό μέρος των ηγετικών στελεχών του ιδίου και της Νεολαίας του τα πρώτα του χρόνια αντλούσαν από τα Επτάνησα την καταγωγή τους και εκεί είχαν αναπτύξει πολιτική δράση αρχικά. Επτανήσιος, θυμίζουμε, ήταν και ο πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΕΚΕ Νίκος Δημητράτος. Οπως φυσικά δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτή την ιστορική διαδρομή το γεγονός ότι σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στα Επτάνησα καταγράφει εκλογικό ποσοστό υψηλότερο του πανελλαδικού μέσου όρου του. Το ποσοστό αυτό στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν 50% υψηλότερο.
Εκείνη η ριζοσπαστικοποίηση του 19ου αιώνα παρέμεινε εξάλλου κατά τον 20ό αιώνα πρόσθετη πηγή αναφοράς και έμπνευσης για πολλούς κομμουνιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές της Επτανήσου στους ασταμάτητους αγώνες του λαού της, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, χωρίς ποτέ να υποκύψουν σε τοπικιστικούς σοβινισμούς, για το δίκιο.
Ο Ζακύνθιος λογοτέχνης Γρηγόρης Ξενόπουλος, που την περίοδο της Κατοχής τέθηκε επικεφαλής της Ενωσης Επτανησίων της Αθήνας, όταν αυτή λειτουργούσε ως μία από τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ, είχε εκφράσει με τούτα τα μοναδικά λόγια το ξένο προς τον τοπικό σοβινισμό πνεύμα των πιο γνήσιων αγωνιστών της Επτανήσου: «Είμαι και Ζακυθινός και Μωραΐτης κι' Ανατολίτης κι' Αθηναίος, είμαι Πανέλληνας».
Η παράδοση των πρώτων, μαχητικών Ριζοσπαστών στις δυτικές εσχατιές της Ελλάδας δεν έπαψε, ωστόσο, όπως είναι φυσικό, να εμπνέει και να αποτελεί σημείο αναφοράς. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα κειμένου της εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας «Φωνή του Λαού» το 1945, για μια συγκλονιστική διαδήλωση του λαού του νησιού την 21η Μάη, μέρα εορτασμού της ένωσης των νησιών με την Ελλάδα, με δημοκρατικά συνθήματα καταδίκης της κρατικής και παρακρατικής βίας εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Στο φύλλο της με ημερομηνία 25 Μάη 1945, αφού σημείωσε ότι επρόκειτο για μια «αποφασιστική εμφάνιση της εργατιάς και της αγροτιάς» με «μυριόστομη» κραυγή - σύνθημα «Ζήτω η Δημοκρατία», προσέθετε για τον λαό που διαδήλωσε τη θέλησή του στους δρόμους της πόλης: «Οδηγημένος από το δίδαγμα των Ριζοσπαστών, προχωρούσε με σταθερό βήμα και το βήμα του τράνταξε τη γης και η φωνή του προμηνούσε μιαν καινούργιαν αυγή, που θα ξημερώσει πάνω από μιαν Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, ευτυχισμένη, δημοκρατούμενη».
