H Ζάκυνθος βρισκόταν υπό την κατοχή της Γαληνότατης Δημοκρατίας, που διήρκεσε από το 1484 έως το 1797.  Οι Ζακυνθινοί την εποχή εκείνη διακρίνονταν σε τρεις κοινωνικές τάξεις:

α) τους ευγενείς, τους αποκαλούμενους Nobili, που είχαν αποκλειστικά εισοδήματα από ακίνητη περιουσία χωρίς να ασκούν οι ίδιοι «βάναυση τέχνη», δηλαδή χειρωνακτικό επάγγελμα. Οι τίτλοι τους κατοχυρώνονταν με την εγγραφή του ονόματος της οικογενείας τους στην Χρυσή Βίβλο, ή Αρχοντολόγιο, το λεγόμενο Libro D´ Oro. Η εγγραφή στη τάξη των ευγενών γινόταν με ορισμένες προϋποθέσεις και μόνο αυτή είχε πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

β) Τους αστούς, αποκαλούμενους Civili, που αποτελούσαν την μεσαία τάξη. Ήταν μεγαλέμποροι, χρυσοχόοι, συμβολαιογράφοι, κ.λπ.. Υιοθετούσαν τις συνήθειες της ζωής των ευγενών και διακαής τους πόθος ήταν η εγγραφή τους στο Libro D´ Oro. Ο αποκλεισμός τους από το Συμβούλιο των Ευγενών υπήρξε πολλές φορές αφορμή διενέξεων μεταξύ των δύο τάξεων. Οι διενέξεις αυτές έληξαν το 1683 όταν αποφασίστηκε να γίνονται δεκτοί στο Συμβούλιο και αστοί, αντικαθιστώντας τους ευγενείς που είχαν εκλείψει.

γ) Στην πιο δεινή θέση βρίσκονταν οι λαϊκοί, οι λεγόμενοι ποπολάροι, εκ του πόπολο (= ιταλικά ο λαός), δηλαδή γεωργοί, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, εργάτες κ.λπ.. Αυτοί δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα ενώ παράλληλα στρατολογούνταν για να υπερασπίσουν το νησί από τις εχθρικές επιδρομές.

Όταν πολύ αργότερα έφθασαν στη Ζάκυνθο οι Γάλλοι οι Ζακυνθινοί τους υποδέχθηκαν ως απελευθερωτές. Τότε κάηκε στον Πλατύφορο το «Libro D' Oro» ενώ φυτεύτηκε και το δέντρο της δημοκρατίας. Σύντομα όμως ακολούθησε η απογοήτευση. Μετά το σύντομο πέρασμα των Γάλλων "Δημοκρατικών" (1797 – 1798), ακολούθησε η Ρωσοτουρκική κυριαρχία (1798 – 1800), η «αυτόνομη» Επτανησιακή Πολιτεία υπό τον αυτοκράτορα της Ρωσίας (1800 – 1807), η αυτοκρατορική πια Γαλλική κυριαρχία (1807 – 1809) και τέλος η Αγγλοκρατία (1809 – 1864) μέχρι την 21 Μαΐου του 1864, οπότε τα Επτάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα.